Με αφορμή την προ μηνός περίπτωση της μαζικής θανής ψαριών στη λίμνη (και όχι λιμνοθάλασσα κατ’ εμένα) του Αιτωλικού, θυμήθηκα την προ 18ετίας (πως πέρασαν τόσα χρόνια;) πρότασή μου του 2001 προς την Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας για ανάληψη δράσης αντιμετώπισης του καταστροφικού αυτού φαινομένου διατυπωμένης σε έγγραφη μορφή την οποία μπορείτε να κατεβάσετε και διαβάσετε στο σύνδεσμο που παραθέτω στο τέλος. Το φαινόμενο της περιοδικής έκλυσης του τοξικού υδροθείου από τα βάθη της λίμνης του Αιτωλικού όπου απουσιάζει το οξυγόνο και η αερόβια ζωή, δεν είναι κάτι που μπορεί να αντιμετωπιστεί με τα συνήθη περιβαλλοντικά μέτρα μείωσης της οργανικής ρύπανσης. Ως εκ της φύσεως αυτής της υδάτινης λεκάνης την οποία κατ’ ευφημισμό καλούμε λιμνοθάλασσα (ενώ πρόκειται για μια γεωλογική τεκτονική βύθιση), τα βαθιά νερά της είναι καταδικασμένα σε απουσία οξυγόνου με τη σαπίζουσα οργανική ύλη να συσσωρεύει συνεχώς υδρόθειο το οποίο όταν οι αναστροφές των νερών συμβούν ελευθερώνεται στα επιφανειακά στρώματα, σκοτώνει τα ψάρια και ενίοτε είναι τόσο πολύ που μπορεί να ερεθίζει την ανθρώπινη αναπνοή στα πέριξ (και αυτό είναι το λιγότερο). Η κατάσταση για να μη μακρηγορώ αντιμετωπίζεται μόνο με την τεχνητή οξυγόνωση των βαθιών νερών και αυτό απαιτεί μια μηχανολογική επέμβαση υψηλής ποιότητας και αποδοτικότητας. Η πρόταση που υπέβαλα στην Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας το 2001 μετά και από πολύτιμη συνεργασία που είχα τότε με τον βιολόγο Θεόδωρο Μπότα και τον τότε δήμαρχο Αιτωλικού κ. Γαλάνη είναι στο παρακάτω αρχείο. Και για να προλάβω την ερώτησή σας να σας πληροφορήσω: Οχι, ουδείς αρμόδιος ενδιαφέρθηκε.