Με την κατάκτηση της αυτογνωσίας και τη διαρκή επιδίωξη της αυθεντικής έκφρασης επακολουθεί η ουσιαστική και ψυχο-απολαυστική επικοινωνία με τους ανθρώπους. Σε μια τέτοια κατάσταση ο εξελιγμένος άνθρωπος δεν βρίσκει κανένα ενδιαφέρον στο να επιδιώκει τη συντροφιά ανθρώπων που δεν διακατέχονται από ουσιαστικές επιδιώξεις. Είναι μαρτυρικά αφόρητο για αυτόν να συζητά επί θεμάτων που δεν αφορούν άμεσα τη δημιουργική ζωή και τα πραγματοποιήσιμα σχέδιά του. Οι συνηθισμένοι άνθρωποι όσο καλοσυνάτοι και να’ ναι δεν μπορούν με συζητήσεις για την κοινωνική, οικονομική, αθλητική και πολιτική ζωή να τον ελκύσουν. Η συναναστροφή μαζί τους καταλήγει σε χάσιμο χρόνου και παρ’ όλες τις προσπάθειές του να ξεκινήσει κάποια αυθεντική επικοινωνία αυτές καταλήγουν είτε σε αδιαφορία είτε σε χυδαία ειρωνεία. Το πρόβλημα ίσως είναι τεχνικής φύσεως. Τι θέλω να πω. Για να υπάρξει πραγματική επικοινωνία σε μια συνεύρεση ανθρώπων θα πρέπει αφενός να έχουν τα ίδια ενδιαφέροντα με επαρκείς γνώσεις επί του εκάστοτε θέματος και αφετέρου ο σκοπός της επικοινωνίας να είναι η κατάληξη σε κάποιο χρηστικό συμπέρασμα ή μια απόφαση για ανάληψη αγαθής δράσης. Μια από τις αλήθειες που με απασχολούν να διερευνήσω για να καταλήξω σε τρόπο του ζειν, είναι το τι σημαίνει για την ανθρωπότητα (και την Ελλάδα) ο ισλαμικός δικαιωματισμός έτσι όπως εκφράζεται από τη μαχητικότητα των μουσουλμάνων σε αλλότρια εδάφη και τι σημαίνει ο συνηγορικός προς αυτούς λόγος της ξιφουλκούσας για τη δικαίωσή τους αριστεράς.
Η αριστερά υπό την κάλυψη του ανθρωπιστικού της προσωπείου έχει αναγορευθεί σε προστάτιδα οποιουδήποτε ατόμου ή ομάδας είναι μειονότητα, παρουσιάζει υστέρηση προσαρμογής στο κατεστημένο, ή αγωνίζεται ενάντια στις επιταγές του νόμου. Εξέχουσα θέση μεταξύ των προστατευομένων της αποτελούν οι ισλαμικές μάζες και δη οι λαθρο-μεταναστευτικές. Εργαλειοποιώντας τους ως πάλλουσα έκφραση μιας παγκοσμιοποιημένης ουτοπίας στην οποία αυτές οι μάζες θα αποκτήσουν ισότιμη έκφραση που τώρα η Δύση (δήθεν) τους τη στερεί, η αριστερά θα είναι (υποτίθεται) ευχαριστημένη όταν θα γίνουμε όλοι ίσοι σε μια εξαθλιωμένη ανθρωπότητα παρά τώρα που είμαστε άνισοι στην καπιταλιστική μας ανωμαλία. Οταν δηλαδή η Δύση σκλαβωθεί στον ισλαμοφασισμό, καλύτερα όλοι ίσοι στη σκλαβιά του παρά τώρα που είμαστε άνισοι στην κοσμική ελευθερία μας.
Η προστασία και η στήριξη που παρέχει ανοήτως και ακρίτως η αριστερά στον ισλαμισμό δεν μπορεί να εξηγηθεί με όρους λογικής παρά μόνο συναισθήματος. Δεν ωφελεί να δίδεις στέρεα στοιχεία στους αριστερούς. Δώσε τους αισθήματα, συναισθήματα, γελοία σχόλια περί διάλυσης της οικογένειας, της κοινωνίας και τελικά του κράτους και θα σε θεωρήσουν προοδευτικό. Για το Ισλάμ αυτό που προέχει και για το οποίο αγωνίζονται και φωνασκούν οι αριστεροί με πλήρη αποδοχή των αιτημάτων των ισλαμιστών, είναι να ενσωματωθούν οι διαρκώς αυξανόμενες μάζες τους στη Δύση. Οχι προσαρμοσμένες στη Δύση αλλά αυτούσιες με τους δικούς τους κοινωνικούς κώδικες επιβαλλόμενους στη Δύση. Και αυτό κατά την αριστερά το δικαιούνται διότι υποτίθεται ότι η Δύση τους χρωστά. Φυσικά ένας χείμαρρος επιχειρημάτων μπορεί να καταδείξει το πόσο αρρωστημένη και ύπουλα καταστροφική για τη Δύση είναι αυτή η αντίληψη. Ομως εδώ θα αναδείξω μόνο, χωρίς να αποφύγω και την ειρωνεία, κάποιες αντιφάσεις που διέπουν αυτά που κραδαίνουν ως αδικούμενοι (δήθεν) οι μουσουλμάνοι (και τα οποία στηρίζουν οι αριστεροί) και την πραγματική τους υπόσταση απορρέουσα από μια στοιχειωδώς έστω λογική ανάλυση.
Ενα μικρό προοίμιο όμως πρώτα για να περιβάλλουμε με μια αλήθεια αυτά που θα ακολουθήσουν και το οποίο ως χαριτολόγημα εμπεριέχει την ίδια τη φύση των δύο εντελώς ασύμβατων κοσμοθεωριών, αυτών της χριστιανικής Δύσης και του Ισλαμικού κόσμου. Ο κοσμικός (κατά δήλωσή του) μουσουλμάνος Wafa Sultan έδωσε ένα καυστικό σχόλιο που αποδομεί το κύρος του Ισλάμ: “Το πρόβλημα με τους χριστιανούς είναι το ό,τι δεν είναι τόσο καλοί όσο ο Χριστός. Ομως δόξα τω Θεώ οι περισσότεροι μουσουλμάνοι είναι καλύτεροι από τον Μοχάμεντ“. Το πόση αλήθεια εμπεριέχει το απόφθεγμα αυτό αν το πάρουμε στα σοβαρά φαίνεται και από τον ίδιο τον ιδεολογικό πυρήνα των δύο θρησκειών. Ο Χριστιανισμός διά του κηρύγματος του ειρηνοποιού Χριστού κηρύσσει την αγάπη ακόμα και για τους εχθρούς μας και εξοβελίζει το φόνο. Αντίθετα ο Ισλαμισμός διά του πολεμάρχου προφήτου του Μοχάμεντ κηρύσσει την υποταγή και το φόνο κάθε απίστου. Πολύ δύσκολα λοιπόν κάποιος στη Γη πλησιάζει έστω το Χριστό ενώ πολύ εύκολα υπερβαίνει το ήθος του Μοχάμεντ.
Ας δούμε όμως τώρα την κατάσταση ως έχει διαμορφωθεί με την πλημμυρίδα των μουσουλμάνων στην Ευρώπη, στις ΗΠΑ, στον Καναδά και στην Αυστραλία. Ας επισημανθεί όμως κάτι άπαξ διότι έχει σημασία, δεν ασχολούμαστε με Ν. Αμερική και Ιαπωνία διότι εκεί για λόγους ποικίλους οι μουσουλμάνοι δεν μεταναστεύουν. Στις Δυτικές λοιπόν χώρες όπου ποικίλως παρεισέφρυσαν (κυρίως παρανόμως) δεν ενσωματώνονται αλλά προσπαθούν να δημιουργήσουν αυτόνομους ισλαμιστικούς πυρήνες. Για να εγκαταλείψουν τις πατρογονικές μουσουλμανικές τους εστίες σημαίνει ότι εκεί δεν ήταν ευτυχισμένοι. Δηλαδή δεν ένοιωθαν ευτυχισμένοι στο Πακιστάν, στο Αφγανιστάν, στη Γάζα, στη Συρία, στη Λιβύη, στο Σουδάν, στη Νιγηρία, στην Αίγυπτο, στο Μαρόκο, στην Υεμένη, στο Ιράκ κτλ. Εφυγαν λοιπόν από τις χώρες τους και αναζήτησαν την ευτυχία στη Δύση. Εγκαταστημένοι πλέον εκεί και μη θέλοντας να ξαναγυρίσουν στις πατρίδες τους σημαίνει προφανώς ότι είναι ευτυχισμένοι στο Ηνωμένο Βασίλειο, στη Γερμανία, στη Σουηδία, στη Νορβηγία, στη Δανία, στη Γαλλία, στο Βέλγιο στην Ολλανδία, στην Ιταλία, στην Ελλάδα κτλ. Δηλαδή είναι ευτυχισμένοι σε κάθε χώρα που δεν είναι ισλαμική και δυστυχείς στις χώρες τους που είναι ισλαμικές. Και ποιος φταίει για αυτή την κατάσταση και τον (δήθεν) ξεριζωμό τους; Οχι, δεν τους φταίει το Ισλάμ, δεν τους φταίνε οι ηγεσίες τους, ούτε τους φταίει ο εαυτός τους. Υπαίτιες για το “κακό που τους βρήκε” είναι οι χώρες στις οποίες κατέφυγαν (εισέβαλαν) για να βρουν την ευτυχία. Και αφού “κατσικώθηκαν” πλέον για τα καλά σε αυτές, θέλουν να τις μετατρέψουν σαν τις χώρες από τις οποίες έφυγαν και στις οποίες ήταν δυστυχείς. Η πλήρης παράνοια σε όλο το γελοίο μεγαλείο της.
Ερχεται λοιπόν η αριστερά και διατυμπανίζει τις αρετές της πολυπολιτισμικότητας που προκύπτουν από αυτή την άναρχη μίξη ετερόκλητων ανθρώπων ως συστατικό ενισχυτικό της ακμαιότητας του Δυτικής ανθρωπότητας. Καταλληλότερο είναι βέβαια να ομιλούμε για πολυφυλετικότητα διότι πολιτισμική ώσμωση από και προς τις μουσουλμανικές κοινότητες ούτε υφίσταται αλλά και ούτε μπορεί να υπάρξει. Αλλωστε τέτοιες προοπτικές ή δυνατότητες εκ των πραγμάτων αποδεικνύονται αδύνατες αν εξεταστούν στις μουσουλμανικές χώρες αυτές καθαυτές όπου η δραστηριοποίηση ή ακόμα και η ύπαρξη χριστιανών αποκλείεται εντελώς.
Συνεπώς το πρόβλημα το έχει η Δύση και μόνο αυτή, αναγκασμένη μέχρι κορεσμού να ανεχτεί δυσλειτουργικές μουσουλμανικές κοινότητες εντός της οι οποίες της δημιουργούν συνεχώς καινούργια προβλήματα, καινούργιους πονοκεφάλους.
Η αριστερή διανόηση αγκαλιάζοντας και εκφράζοντας, μετανεωτερικούς, δικαιωματιστές, εθνοαποδομητές, οικολογούντες, αναρχικούς, μηδενιστές και τα συναφή, κραδαίνει το λάβαρο της επανάστασης των αδικημένων του κόσμου και με προτεραιότητα την ικανοποίηση των μουσουλμάνων επαναλαμβάνει αφόρητα κοινότοπα στερεότυπα τα οποία θεωρεί ότι αποδεικνύουν το δίκαιο των μωαμεθανών. Στον πυρήνα αυτού του αγώνα της βρίσκεται η διαδεδομένη αντίληψη της επιβολής της υπεροχής του “λευκού ανθρώπου” (white supremacy) και μάλιστα των αρρένων επί οποιουδήποτε δεινοπαθούντος (δήθεν ή πραγματικού). Ετσι οι κατατρεγμένοι (κατά την αριστερά) που βρίσκουν ιδεολογική στήριξη από αυτή αποτελούν ένα πολυποίκιλο και ετερόκλητο πλήθος ομάδων, φεμινίστριες, έγχρωμοι, Λατίνοι, ομοφυλόφιλοι, άφυλοι, αρνητές, αναρχικοί, κλιματιστές, και φυσικά η εκλεκτότερη και πλέον μαχητική ομάδα των μουσουλμάνων. Οι μουσουλμάνοι που όταν δημιουργήσουν νησίδες κοινοτήτων στις πόλεις της Δύσεως, ξεκινούν διαμαρτυρίες για δικαιώματα που δήθεν τους τα στερούν, κατόπιν όταν τα αποκτήσουν δημιουργούν το δικό τους νομικό σύστημα, σιγά αλλά σταθερά αυξάνονται αποδομώντας συνάμα τη συνοχή του κοσμικού κράτους που τους ανέχεται, κατόπιν επιβάλλονται και καταλήγουν στον ισλαμοφασισμό όπου όχι δικαιώματα δεν επιτρέπεται να διεκδικηθούν πλέον αλλά ούτε καταφυγή στους νόμους του κράτους που τους εξέθρεψε.
Ας δούμε κάποιες αντιφάσεις λοιπόν στα κλισέ-συνθήματα που εκφράζουν κατά την υποκριτική αριστερά τα δίκαια των μουσουλμάνων αλλά και άλλων “κατατρεγμένων”.
Ακούμε ότι η πολυμορφία και η ποικιλία των ανθρώπων αποτελεί ενισχυτικό στοιχείο για την πρόοδο μιας κοινωνίας. Συνάμα διατυμπανίζεται ότι όλοι είμαστε το ίδιο και πρέπει να γίνουμε ίδιοι. Αν όμως είμαστε όλοι ίδιοι τότε πως η ποικιλομορφία αποτελεί δύναμη προόδου;
Ακούμε ότι η Δύση αξίζει να πληρώσει τώρα για το αμαρτωλό αποικιοκρατικό παρελθόν της, δηλαδή να μην διαμαρτύρεται για την εισβολή των μουσουλμάνων και την αλλοτρίωση των παραδοσιακών κοινωνιών της. Ομως αφού η ποικιλομορφία των εθνοτήτων είναι κάτι καλό πως μπορεί συνάμα να αποτελεί και “τιμωρία” των Δυτικών; Με άλλα λόγια αν η αθρόα αυτή μετανάστευση των μουσουλμάνων είναι η τιμωρία της Δύσης για τις αμαρτίες της αποικιοκρατίας της, αυτό σημαίνει ότι η παρουσία των μουσουλμάνων μεταναστών είναι κακή; είναι η τιμωρία μας;
Εάν οι Δυτικοί αποικιοκράτες ήταν τόσο κακοί και καταπιεστικοί πάλαι ποτέ με τους προγόνους των σημερινών μεταναστών γιατί οι μετανάστες να θέλουν τόσο πολύ να έλθουν στις χώρες των πρώην μισητών καταπιεστών τους;
Αν η πολυπολιτισμικότητα είναι καλό πράγμα και με το ζόρι αξίζει να επιβληθεί στους Δυτικούς λευκούς ανθρώπους, γιατί ήταν κακό πράγμα όταν επιβλήθηκε στους ενδημικούς λαούς κατά την αποικιοκρατία; Μήπως επειδή τους αποικιοκράτες δεν τους κάλεσαν οι ντόπιοι; Μα και στη Δύση σήμερα κανείς δεν κάλεσε τους μουσουλμάνους που αποικίζουν λάθρα και συνεχώς τις κοινωνίες μας.
Γιατί αποδομούμε και αρνούμαστε τόσο πρόθυμα και εύκολα κάθε εκδήλωση υπερηφάνειας και έκφρασης των συντηρητικών στοιχείων της κάθε κυριαρχούσας πληθυσμιακά εθνότητας, και μάλιστα στον τόπο της, όταν στηρίζουμε και εξυμνούμε τα ήθη και τα πιστεύω της κοινότητας των μουσουλμάνων ή των άλλων μειονοτήτων;
Αυτοί που αρνούνται την ύπαρξη των φυλών πως μπορούν να διατείνονται ότι υπάρχει η λευκή φυλή την οποία κατηγορούν ως καταπιέστρια των άλλων;
Στην αριστερά της Αμερικής εκφράζεται με ηθικό κομπασμό ότι η αμερικανική γη ανήκει στους ιθαγενείς οι οποίοι πρώτοι την αποίκισαν. Με την ίδια λογική τι να πουν και οι Ελληνες που αποίκισαν πρώτοι σχεδόν όλη τη Μεσόγειο και τη Μαύρη θάλασσα; Υπάρχουν λευκοί σήμερα στην Αφρική ή στις αραβικές χώρες; Οχι βέβαια. Γιατί να μην έχει και η Ευρώπη την ησυχία της κατοικούμενη από τους γηγενείς πληθυσμούς της αντί να αγκομαχά μη τυχόν και δεν την κάνουν σπίτι τους οι ξενόφερτοι μουσουλμάνοι;
Αν οι λαοί της Δύσης συνολικά ευθύνονται για το πρώην αποικιοκρατικό καθεστώς των κρατών τους, γιατί οι μουσουλμάνοι να μην ευθύνονται συνολικά για την εισβολή στην Ευρώπη και την κατάκτηση της Αφρικής, της Μ. Ανατολής, της Ινδίας κλπ;
Μετά τις συχνότατες τρομοκρατικές ενέργειες ισλαμιστών πολλοί σπεύδουν να δηλώσουν “αυτές οφείλονται στις επιθέσεις των Δυτικών στις μουσουλμανικές χώρες“. Αν όμως συμβούν σπανιότατες επιθέσεις μεμονωμένων παρανοϊκών δυτικών σε μουσουλμάνους, κανείς από τους προηγούμενους δεν βγαίνει να δηλώσει “αυτά οφείλονται στο ότι εισέβαλαν οι ανεπιθύμητοι μουσουλμάνοι στις Δυτικές χώρες“.
Πως μπορούμε να κατηγορούμε συλλήβδην όλους τους εθνικιστές ως υπεύθυνους όταν κάποιος από αυτούς βιαιοπραγήσει σε μουσουλμάνους, ενώ αντίθετα δεν ευθύνονται οι μουσουλμάνοι όταν κάποιος απ’ αυτούς ανατινάζεται σκορπώντας τον όλεθρο;
Πως μπορούν κάποτε οι μουσουλμάνοι να ξεφύγουν από τον σκοταδισμό στις χώρες τους και από τη μιζέρια του Τρίτου κόσμου όταν επιθυμούν να τις εγκαταλείψουν για να απομυζήσουν τα οφέλη του Πρώτου κόσμου που παρέχει η Δύση; Οι φωνασκούντες αριστεροί τι είδους μοίρα απεργάζονται για την πρόοδο αυτών των τριτοκοσμικών; Πως θα τους βοηθήσουν να προοδεύσουν; Στηρίζοντας τη μετανάστευση προς τη Δύση των όποιων προικισμένων επιστημόνων αναφαίνονται εκεί και ακόμα πιο δραματικά (και ανόητα) ενθαρρύνοντας τις εξαθλιωμένες μάζες τους να εισβάλλουν στην Ευρώπη (κυρίως);
Γιατί τόση ηττοπάθεια, ενοχές και αυτομαστίγωση στις κοινωνίες της Δύσης όταν αντιμετωπίζουν προβλήματα και διλήμματα που οι μετανάστες διαρκώς τους δημιουργούν; Πως είναι δυνατόν αυτές οι μειονοτικές μουσουλμανικές ομάδες που υποτίθεται ότι καταπιέζονται να έχουν τη δύναμη να σε φιμώνουν όταν εκφράζεις το αυτονόητο το ότι δηλαδή αυτές πρέπει να προσαρμοστούν στη Δύση και όχι η Δύση σε αυτές;
Πως είναι δυνατόν οι φεμινίστριες να αγωνίζονται για τα ελλιπή (δήθεν) δικαιώματα των Δυτικών γυναικών και συνάμα να κλείνουν τα μάτια και να σιωπούν για την απάνθρωπη μεταχείριση που προβλέπει το Κοράνι για τις γυναίκες; Δεν βλέπουν την εξαθλιωμένη μοίρα των μουσουλμανίδων; Που είναι το μήνυμά τους προς αυτές για να εφαρμόσουν την αντισύλληψη προκειμένου να τιθασευτεί η υπερ-γεννητικότητά τους που διογκώνει την εξαθλίωσή τους; Τι έχουν να πουν και να διεκδικήσουν για να σταματήσουν οι λιθοβολισμοί και οι εκτελέσεις των μοιχών και ομοφυλόφιλων στα θεοκρατικά ισλαμικά κράτη; Μήπως σιωπούν από σεβασμό στην κουλτούρα αυτών των λαών; Σιωπούν διότι αν αναγκαστούν να καταδικάσουν αυτές τις φρικώδεις βαρβαρότητες καταρρέει ολοκληρωτικά το κάλπικο ιδεολόγημά τους περί σεβασμού της διαφορετικότητας. Και ακόμα πιο βαθιά, αν τιμούν και προστατεύουν τη μουσουλμανική διαφορετικότητα με ότι σκοταδιστικό και βάρβαρο αυτή εμπεριέχει, γιατί να μην τιμούν και τη διαφορετικότητα του Δυτικού ανθρώπου που όπως και να το κάνουμε είναι ασύγκριτα πιο προοδευτική από τη μουσουλμανική;
Το άρθρο σταματά εδώ για να μην παρασυρθεί σε αγανακτησιακό ντελίριο εναντίον της υποκριτικά προοδευτικής αριστεράς και όλων των παρακλαδιών της, αλλά θα επισημάνει κάτι που θα αναλυθεί αλλού εν καιρώ. Αυτό το κάτι είναι η ουσία του Ισλαμισμού που εκπορεύεται από το Κοράνι. Το Κοράνι βρίθει από κήρυγμα μίσους και είναι η αιτία της πνευματικής και πολιτιστικής καθυστέρησης του ισλαμικού κόσμου. Αν δεν αποτινάξουν το κήρυγμά του πολύ λίγα πράγματα έχουμε να ελπίζουμε από αυτούς. Ο Δυτικός κόσμος δεν γνωρίζει ούτε το Κοράνι, ούτε την ψυχολογία των μουσουλμάνων. Για να μπορέσει η Δύση να αντιμετωπίσει την αλλοίωση του πολιτισμού της από τη μουσουλμανική πλημμυρίδα πρέπει πρώτα να καταλάβει καλά τις διδαχές του Κορανίου. Αφού η γνώση αυτή αποκτήσει πρώτα γερά ερείσματα στην πλειονότητα των πολιτών της Δύσης, τότε και μόνο τότε η αντιμετώπιση των μουσουλμάνων θα γίνει ευκολότερη. Μέχρι να γίνει όμως αυτό ο δρόμος θα παραμένει τραχύς και ανηφορικός.
Γιώργος Χώτος, Ιούλιος 2021