Καιρό τώρα το σκεφτόμουν αλλά δυσκολευόμουν να το αρχίσω επειδή δεύτερες εμμονικές σκέψεις ματαιότητας το υπονόμευαν. Αφορά την επιβίωση του έθνους των Ελλήνων στη σημερινή τουλάχιστον επικράτειά τους υπό τη συνεχή και αδυσώπητη πίεση του εξ ανατολών τουρκο-άρπαγα γείτονα. Παρόλη τη σημερινή αποδοχή από την παγκόσμια κοινότητα της αρχής του απαραβίαστου των συνόρων, ελλοχεύουν οι επιθυμητές από έξωθεν εχθρούς παρεκκλίσεις και οι εκ των έσω πιέσεις διαφόρων κατασκευασμένων ή πραγματικών εθνο-μειονοτήτων εντός ενός κυρίαρχου κράτους. Αυτές οι ανωμαλίες υπονομεύουν τη διάρκεια της κρατικής υπόστασης σε πολλά μέρη της Γης και εκφράζονται εμφατικά από σύγχρονες υπερδυνάμεις με ολοκληρωτικά καθεστώτα ή κατ’ ευφημισμό δημοκρατίες. Αυτές οι υπερδυνάμεις-ταραξίες χαρακτηρίζονται είτε από πυρηνικό οπλοστάσιο, είτε από υπερπληθυσμό, είτε από ιδεοληψίες και συνήθως από όλα αυτά ή τουλάχιστον από δύο απ’ αυτά. Δεν είναι δύσκολο να αναγνωρίσουμε τους τρεις σημερινούς κύριους ταραξίες της υφηλίου που επιδιώκουν την καταβρόχθιση γειτονικών κρατών. Πρόκειται για τη Ρωσία που επιβουλεύεται την Ουκρανία, τις χώρες της Βαλτικής και τη Μολδαβική περίμετρο, την Κίνα που περισφίγγει την Ταϊβάν και την Τουρκία που ορέγεται με ακράτεια σιελο-εκκρίσεων την Ελλαδική Ελλάδα και την Κυπριακή Ελλάδα. Μπροστά τους διενέξεις για διαφιλονικούμενες περιοχές όπως π.χ. του Αρτσάχ, του Κασμίρ, ή της Δυτικής Σαχάρας δεν αποτελούν παρά τοπικά δράματα ξεκαθαρίσματος εθνοτικών διαφορών χωρίς κανένα από τα εμπλεκόμενα κράτη να απειλεί άμεσα την παγκόσμια ειρήνη είτε άμεσα, είτε έμμεσα με την υποστήριξη κάποιας υπερδύναμης.
Η Τουρκία χωρίς να είναι ακόμα πυρηνική ή πλουτοπαραγωγική υπερδύναμη είναι παρόλα αυτά μια διογκούμενη πληθυσμιακά χώρα με πρωτόγονη ιδεοληψία αποκατάστασης αυτοκρατορικού μεγαλείου. Οι επεκτατικές της βλέψεις που πλέον απροκάλυπτα μεθοδεύει, έχουν ως στόχο τον Ελληνικό χώρο και εκτός από την απαλλοτρίωση Ελληνικών εδαφών στοχεύει και στην υποταγή του Ελληνικού φρονήματος στην τουρκική θέληση. Η Ελλάδα συνεπώς καλείται από την ιστορία της και από το πατριωτικό καθήκον να προστατεύσει τον εαυτό της όχι περιστασιακά ή προσωρινά, αλλά στο διηνεκές, όσο υπάρχει ανθρώπινη παρουσία στον πλανήτη και όσο διαρκεί ο σεβασμός στην εθνική και πολιτισμική ιδιαιτερότητα και κυριαρχία των κρατών. Πως όμως θα το κατορθώσει αυτό, ξεπερνώντας υπαρκτά και αδιαμφισβήτητα εμπόδια που ορθώνει η ίδια η αιτία του κινδύνου, δηλαδή η Τουρκία, για την οποία στο ορατό μέλλον η ψύχραιμη αποτίμηση της ιστορίας της δεν αφήνει ελπίδες εξαφάνισης της κατακτητικής της ψυχολογίας; Τα εμπόδια αυτά που στην ουσία δεν είναι εμπόδια για να προχωρήσουμε εμείς αλλά για να ανακόψουμε την επέλαση προς ημάς των στιφών που μαζεύει ο γείτονας, οφείλουμε να τα νιώσουμε πλήρως για να βρούμε τρόπους μόνιμης εμπέδωσής των.
Ποτέ στην προ του Β παγκοσμίου πολέμου ιστορία της ανθρωπότητας δεν κατάφερε μια κρατική οντότητα ή φυλή να αντισταθεί στην κατάκτηση από ένα εμφατικά πολυπληθέστερο εισβολέα. Αυτό ίσχυε βέβαια και στην περίοδο της αποικιοκρατίας όταν την πληθυσμιακή υπεροχή υποκαθιστούσε η χαώδης διαφορά τεχνολογικής προόδου μεταξύ αποικιοκράτη και αυτοχθόνων. Σήμερα, αφού διά πυρός και σιδήρου ολόκληρη η Δύση ηρέμησε και παγίωσε την ειρήνη διά του απαραβίαστου των συνόρων σε Ευρώπη, Αμερική και μεγάλο μέρος της Ασίας και της Αφρικής ακόμα, οι αναχρονιστικές διεκδικήσεις της Τουρκίας επαναφέρουν το μοντέλο της πληθυσμιακής επέκτασης συνδυαζόμενο μάλιστα με μία αλά-τούρκα εκδοχή τεχνολογικής υπεροχής (έναντι της Ελλάδας τουλάχιστον). Ο κίνδυνος μάλιστα που αντιπροσωπεύει η Τουρκία μεγεθύνεται και ασύμμετρα καθώς είναι ένα μουσουλμανικό έθνος-κράτος που επενδύει την ιμπεριαλιστική της ιδεοληψία και με τον θρησκευτικό φανατισμό, έστω κι αν αυτός ο φανατισμός δεν εκδηλώνεται με τον πρωτογονισμό του ουαχαμπιτικού ισλάμ, αλλά κρύβεται πίσω από τον μανδύα της εθνικής ευσέβειας.
Όλα αυτά που εκδηλώνει όλο και πιο απροκάλυπτα η Τουρκία σήμερα υπήρχαν αδιαλείπτως και μετά την ίδρυση του τουρκικού κράτους το 1923, αλλά είτε η ίδια δεν έκρινε ότι ήταν ακόμα η ώρα της, είτε οι δυτικοί (της Ελλάδας περιλαμβανομένης) είχαν άλλες προτεραιότητες να τους βασανίζουν, και μη θέλοντας να το δουν το ξόρκιζαν με τεχνοκρατικές προσεγγίσεις προς αυτή. Σήμερα λοιπόν που μόλις και μετά βαρυθυμίας η Ευρώπη νυσταγμένη ακόμα ξυπνά και ξετσιμπλιάζεται αντικρύζοντας στο σπίτι της την ακαταστασία που της επέφεραν οι μουσουλμάνοι μουσαφίρηδές της, η μεταπολεμική Ελλάδα νιώθει για πρώτη φορά την ιστορία να βρυκολακιάζει και να την αναγκάζει να αντιδράσει εάν θέλει να πορεύεται ως Ελλάδα και όχι ως ευνούχος σαραγιού.
Ας δούμε λοιπόν ψυχρά τα δεδομένα δυνάμεων ένθεν κακείθεν λαμβάνοντας υπ’ όψη το βασικό θεώρημα ότι η Ελλάδα αμύνεται και η Τουρκία επιτίθεται.
Ο αμυνόμενος σε συμβατικό πόλεμο και εφόσον η τεχνολογία των οπλικών συστημάτων δεν είναι δραματικά διαφορετική μεταξύ των εμπλεκομένων, έχει ανάλογα με τη φύση των οχυρώσεών του το αριθμητικό πλεονέκτημα που από τον κανόνα του 1:3 μπορεί να γίνει και 1:5 ανάλογα με τη δυσκολία εκπόρθησης των αμυντικών του θέσεων. Για να γίνει κατάληψη πατρίου εδάφους από τους τούρκους πρέπει το πεζικό τους να δημιουργήσει προγεφυρώματα όταν πρόκειται για απόβαση, να τα σταθεροποιήσει, να έλθουν και άλλες αποβατικές δυνάμεις και κατόπιν να καταλάβει την ενδοχώρα. Όλα αυτά βέβαια συναρτώνται και με την αεροπορική κυριαρχία καθώς και με την κυριαρχία στον θαλάσσιο χώρο. Η εισβολή στην Κύπρο το 1974 έγινε αποβατικώς ανεμπόδιστα και η προδοτική στάση της χούντας το επέτρεψε. Ομιλώ φυσικά για τα νησιά του Αιγαίου που αποτελούν τον πόθο των νέο-οθωμανών. Δεν θεωρώ ότι στον Εβρο μπορούν να μας νικήσουν εκτός κι αν εμείς φερθούμε ερασιτεχνικά. Λαμβανομένου υπ’ όψη ότι για αρκετό καιρό ακόμα δεν θα έχουμε μειονέκτημα υπεροχής σε αέρα και θάλασσα καθώς πλέον αναβαθμιζόμαστε οπλικώς με ανήκουστο για το παρελθόν ρυθμό, ίσως και μόνο η αεροπορία μας να σταματήσει εν τη γενέσει τους τις αποβατικές τους επιχειρήσεις. Μόνο αν η αεροπορία τους (πρωτίστως) και το ναυτικό τους κατορθώσουν να εκμηδενίσουν τις αντίστοιχες δικές μας δυνάμεις θα κατορθώσουν οι τούρκοι να μας πάρουν νησιά. Κάτι τέτοιο βέβαια δεν μπορεί να γίνει και το ξέρουν. Όμως τα νησιά μας τα θέλουν και ας υποθέσουμε ότι ανεξαρτήτως του φόρου αίματος που θα πληρώσουν θέλουν να βάλουν πόδι σε αυτά οπωσδήποτε. Πως θα το κάνουν; Μα με αποβατικά σκάφη φυσικά. Δηλαδή πλωτούς «κουβάδες» γεμάτους στρατιώτες. Σήμερα λοιπόν που τα οπλικά συστήματα είναι φοβερά και τρομερά οδηγώντας με ηλεκτρονική ακρίβεια ισχυρότατα εκρηκτικά βλήματα κατά κλειδωμένων στόχων, αν τα νησιά μας είναι εξοπλισμένα με τα συστήματα κατευθυνομένων βλημάτων, αυτά τα αποβατικά σκάφη τους θα καταλήξουν φρικτή μάζα σιδερικών και ανθρώπινων σαρκών. Τα παραδείγματα του εξαιρετικά βαρύ φόρου αίματος που πλήρωσαν οι σύμμαχοι ή οι Αμερικανοί στις αποβάσεις της Νορμανδίας και στις νήσους του Ειρηνικού αντιστοίχως, όπου μάλιστα είχαν την απόλυτη αεροπορική και ναυτική υπεροχή, είναι άκρως ενδεικτικές περιπτώσεις του τι μπορεί να καταφέρουν ολιγάριθμοι έστω αλλά καλά εξοπλισμένοι και οχυρωμένοι αμυνόμενοι. Πόσο μάλλον όταν η αεροπορική ή ναυτική υπεροχή μπορεί να είναι με την πλευρά του αμυνόμενου, περίπτωση που ταιριάζει κάλλιστα στην Ελληνική πραγματικότητα. Επιπροσθέτως, το άλλο πλεονέκτημα που διαθέτουν τα νησιά μας είναι το ανάγλυφο του εδάφους των που καθιστά απόλυτα εφαρμόσιμη την πρακτική της απόκρυψης του πυροβολικού και πυραυλικού συστήματος άμυνάς των ειδικά μάλιστα αν αυτό μεταφέρεται σε κινητές μη εύκολα εντοπίσιμες πλατφόρμες. Συνεπώς όλα κατ’ αρχάς συνηγορούν ότι εφόσον οι νήσοι μας είναι επαρκώς εξοπλισμένες κάθε απόπειρα απόβασης των τούρκων δεν θα αποτελεί παρά αποστολή προς σφαγή και εκπαίδευση σκοποβολής μας εν είδη «sitting duck».
Το πραγματικό πρόβλημα όμως για εμάς συνίσταται στον κορεσμό πυρός που θα επιχειρήσουν εναντίον μας είτε με πυραυλικά συστήματα είτε με μη επανδρωμένα αεροσκάφη (UAV) τα οποία μπορούν να εξαπολύσουν στοχεύοντας στρατιωτικούς και αστικούς στόχους. Δυστυχώς σε μια τέτοια περίπτωση δεν υπάρχει άλλη λύση από ισοδύναμη αντιαεροπορική και αντιπυραυλική άμυνα, όμως με ανεξάντλητα πολεμοφόδια. Οι συστοιχίες τύπου patriot και iron dome που μπορούν να μας προστατεύσουν πρέπει αφειδώς να εγκατασταθούν σε όλη τη θαλάσσια περίμετρο της επικράτειάς μας. Βεβαίως το δόγμα του στρατιωτικώς ισοδύναμου πλήγματος των ενόπλων μας δυνάμεων με τους πυραύλους αέρος-ξηράς και θαλάσσης ξηράς που διαθέτουμε θα επιφέρει και στην Τουρκία αντίστοιχες καταστροφές. Δηλαδή σε μια τέτοια κλιμάκωση η οποία όμως δεν μπορεί να επιφέρει κατάληψη εδάφους εάν το ηθικό μας παραμείνει υψηλό, το αποτέλεσμα μάλλον δεν θα καταλήξει για την Τουρκία σε κανένα όφελος πέραν της φρικτής αιματοχυσίας αλλά αντίθετα θα στρέψει εναντίον της τη Δύση κάνοντας ακόμα πλεονεκτικότερη τη σημερινή μας θέση στο ΝΑΤΟ το οποίο ο άφρων γείτονας θα έχει πλέον δυναμιτήσει.
Σε μια σύρραξη αντοχής που θέλει να μας σύρει, γνωρίζει ότι έχει ανεξάντλητους ανθρώπινους πόρους προς ξόδεμα αντίθετα με εμάς που μόλις αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε την ανάγκη της καθολικής στράτευσης α-λα-Ισραήλ. Αν μπορέσουμε γρήγορα να γίνουμε Ισραήλ τουλάχιστον ως προς τους στρατεύσιμους, δεν έχουμε τίποτα να φοβόμαστε μια και ως αμυνόμενοι θα τους κάνουμε να προσκρούουν όσοι πολλοί κι αν είναι στις δρεπανοφόρες μηχανές θανάτου στα σύνορά μας. Νομίζω ότι σήμερα έχουμε αντιληφθεί τη μόνη ρεαλιστική δυνατότητα που έχουμε, αυτή δηλαδή της άμυνας, και να μην απασχολούμαστε με ξεπερασμένες θεωρίες «πρώτου πλήγματος» σαν του αείμνηστου Π. Κονδύλη που όταν διατυπώθηκαν τη δεκαετία του 90 ανήκαν σε άλλο τρόπο πρόσληψης της πραγματικότητας.
Θεωρίες πρώτου πλήγματος και προελάσεως τεθωρακισμένων μέχρι την Κωνσταντινούπολη δεν αποτελούν παρά επικίνδυνα ευφυολογήματα που αποπροσανατολίζουν από τη σοβαρότητα της οργάνωσης μιας αδιαπέραστης αμυντικής γραμμής. Ο Τούρκος πρέπει να συντριβεί επιτιθέμενος και να υποστεί ότι ο ίδιος προξένησε στην αντάντ κατά την εκστρατεία της στην Καλλίπολη.
Όμως το πρόβλημα για την Ελλάδα δεν πρόκειται να λυθεί μόνο με το να καταφέρει να αποκρούσει μια επίθεση των τούρκων αν και όταν αυτή εκδηλωθεί. Το πρόβλημα θα επανέρχεται διότι η Τουρκία δεν θα παραιτηθεί υπό τις παρούσες συνθήκες από το να διεκδικεί και άλλο Ελληνικό έδαφος. Μπορεί μεν να μαζευτεί για λίγο μετά από μια αποτυχία της, αλλά με σύμμαχο το χρόνο θα δημιουργεί σε βάθος χρόνου πιεστικότερες για εμάς συνθήκες προκειμένου να καμφθούμε σε όλα τα επίπεδα.
Συνοπτικά αυτές οι συνθήκες είναι:
- Συνεχής διεύρυνση της πληθυσμιακής υπεροχής της έναντι ημών.
- Ερευνα και παραγωγή παντός τύπου οπλικών συστημάτων ενόσω εμείς αδιαφορούμε για αντίστοιχες δικές μας.
- Δημιουργία και ενδυνάμωση πατριωτικών τουρκικών αφηγημάτων που θα εμποτίσουν τις ψυχές των τούρκων για καταστροφή της Ελλάδας.
- Εφαρμογή σχεδίου μουσουλμανικής μαζικής λαθροεισβολής στην Ελλάδα μέχρι του σημείου εξουθένωσης ημών. Συντονισμός του μουσουλμανικού πληθυσμού στη Θράκη ώστε να δημιουργήσουν συνθήκες εξέγερσής του.
Σε όλα τα παραπάνω η Ελληνική απάντηση απαιτείται να σχεδιαστεί με δραματική ένταση και με τη λήψη ρηξικέλευθων – ριζοσπαστικών και αναγεννησιακών μέτρων με κοινή συνισταμένη τη διάρκεια και το εθνικό φρόνημα χωρίς εκπτώσεις.
Αν και για την πληθυσμιακή διαφορά δεν υπάρχει ελπίδα έντονης απομείωσής της, μπορεί εν τούτοις να σταθεροποιηθεί σε λογικά επίπεδα λαμβάνοντας τα κατάλληλα μέτρα που θα ενισχύσουν την πολυμέλεια της ελληνικής οικογένειας. Κάτι τέτοιο θα διευκολυνθεί τα μέγιστα αν εξορθολογίσουμε την οικονομία μας απεμπολώντας τη δαιμονοποίηση του κέρδους που έχει εγκατασταθεί ως δήθεν ιδεολογία αγωνιστικότητας στην εργατική τάξη (και φυσικά στο συνδικαλισμό) και προσελκύσουμε επενδύσεις διαλύοντας την παράλογη γραφειοκρατία και την εξουθενωτική φορολογία που συμβάλλει και στη μάστιγα της ανεργίας. Συνάμα απαιτείται ένα σύγχρονο δημόσιο σχολείο ιδίως στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση που θα απασχολεί δημιουργικά τα παιδιά μας ολημερίς ανακουφίζοντας το σχετικό άγχος των εργαζόμενων γονέων.
Για να απαντήσουμε στην τεχνολογική και βιομηχανική δύναμη της Τουρκίας οφείλουμε να αλλάξουμε μυαλά σε όλα τα επίπεδα. Από τον πανεπιστημιακό-ερευνητικό, έως τον οικονομικό – πολιτικό. Καθώς όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος, σχέδια που παραμένουν στο χαρτί δεν έχουν καμιά αξία αν δεν μεταμορφωθούν σε γραμμές παραγωγής. Όμως και οι γραμμές παραγωγής έχουν ανάγκη από εργατικά χέρια που από την απραξία της ανεργίας θα οργανωθούν στο να πλάθουν τις πρώτες ύλες σε προϊόντα. Η Ελλάδα χρειάζεται επειγόντως τεχνική εκπαίδευση και αναδιάταξη των μαθησιακών προοπτικών των νέων της που σήμερα εθίζονται αυτιστικά στον μονόδρομο της πανεπιστημιακής εισαγωγής και μόνο, ως αποτέλεσμα μιας παρωχημένης και με τα χρόνια διεστραμμένης αντίληψης περί κοινωνικής υπεροχής μόνο με την απόκτηση κάποιου πτυχίου, ακόμα και για τους μη έχοντες τάση για μάθηση έστω κι αν αυτό δεν οδηγεί παρά σε ανεργία ή υποαπασχόληση. Την αξία και τη δικαίωση μιας ζωής δεν την εγγυάται μόνο το πτυχίο αλλά οποιαδήποτε εργασία χειρωνακτική ή πνευματική απασχολεί δημιουργικά τον άνθρωπο.
Στην αναγκαστική προοπτική της επιβίωσής μας ως έθνους η τεχνολογική ανάπτυξη δεν πρέπει να έχει ταμπού εδραζόμενα σε ρηχές και αφελείς αντιλήψεις περί ειρηνικών προοπτικών. Οφείλουμε να αναπτύξουμε πυρηνική τεχνολογία ως απάντηση στην καλπάζουσα τουρκική. Δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική. Όταν ο τούρκος αποκτήσει πυρηνικά εμείς τι θα κάνουμε; Μόνο η πυρηνική εξισορρόπηση θα τον συγκρατήσει. Εχουμε άραγε καταλάβει ότι απειλούμεθα ως λαός;
Το επιλεγόμενο μεταναστευτικό (στην πραγματικότητα λαθρο-εισβολικό) πρόβλημα δεν πρόκειται να λυθεί ούτε εδώ ούτε στην Κύπρο αν δεν ανακρούσουμε πρύμνα ολοταχώς όσο υπάρχει ακόμα λίγος καιρός. Ετσι όπως πάμε ο πόλεμος χάνεται και είναι θέμα χρόνου η άλωση του διοικητηρίου που λέγεται Ελλάδα και ο κυματισμός της μουσουλμανικής σημαίας στο μπαλκόνι του. Η Ελλάδα απεγκλωβισμένη από τις ιδεοληπτικές αλυσίδες του υποκριτικού ανθρωπισμού να σταθεί άτεγκτη, χωρίς να είναι απάνθρωπη, απέναντι στις εφορμούσες (και καθοδηγούμενες απ’ την Τουρκία) ορδές μουσουλμάνων και με κάθε νόμιμο μέσο (που εφαρμόζονται και στην παραβίαση των συνόρων) να τις αποτρέψει από το να εισβάλλουν.
Για το θέμα της εξοπλιστικής προσπάθειας που ευτυχώς με πρωτόγνωρους ρυθμούς κινείται στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια, δεν είναι σωστό να μπαίνουμε σε λεπτομέρειες καθώς οι ιθύνοντες γνωρίζουν καλύτερα από τον κάθε δημοσιολογούντα το τι πρέπει να γίνει. Εμείς οφείλουμε μόνο να στηλιτεύουμε ως προδοτική για το έθνος μας οποιαδήποτε πολιτικάντικη αντιλογία την αντιστρατεύεται. Η αεροπορική και ναυτική μας αποτρεπτική δύναμη μαζί με τα αντιπυραυλικά και πυραυλικά συστήματα πρέπει να ορθώσουν έναν αδιαπέραστο φράχτη από το Σουφλί έως το Καστελόριζο σε ότι έρπει, πετά ή πλέει και κατευθύνεται σε μας. Μια ζώνη θανάτου και κλαυθμού για τον τούρκο. Όμως τα μηχανήματα δεν υποκαθιστούν τον άνθρωπό ούτε το ηθικό του. Μόνο η υποχρεωτική στράτευση στα 18 ανδρών και γυναικών, η σφριγηλή εφεδρεία και η αφύπνιση όλου του πληθυσμού της Ελλάδας θα μας κάνει ένα νέο Ισραήλ που όπως και να το κάνουμε είναι το πρότυπο. Ένα πρότυπο που μέχρι πριν λίγα χρόνια δεν το αναφέραμε καν ξορκίζοντάς το ως κράτος δήθεν στρατοκρατικό και ρατσιστικό ενώ στην πραγματικότητα είναι εντελώς το αντίθετο.
Οσο το όραμα-όνειρο για τη νέα πλούσια Ελλάδα λόγω των «χρυσοφόρων» υποθαλάσσιων κοιτασμάτων της σε υδρογονάνθρακες αρχίζει να μπαίνει στον κόσμο του πραγματικού, τόσο η Τουρκία λυσσασμένη και ζηλεύουσα θα ψάχνει ευκαιρία να μας «χαλάσει». Εμείς λοιπόν θα πορευόμαστε με την αφέλεια του παρελθόντος; Δεν οφείλουμε να αλλάξουμε άρδην; Βεβαίως και πρέπει, τάχιστα και συγκλονιστικά ακόμα.
Με άλλα λόγια μια αφύπνιση της Ελλάδας στο πνεύμα και στην πράξη. Για μια Ελλάδα που θα χαίρεται και θα ενισχύει το εθνικό της αφήγημα σε κάθε του έκφανση είτε πρόκειται για μάθημα ιστορίας, είτε για πανηγυρικούς, είτε για παρελάσεις, είτε για εκδηλώσεις και διπλωματικές επισκέψεις. Για μια σύζευξη και σύμπλευση της ελλαδικής, της Κυπριακής και της απόδημης ελληνικής ψυχής. Για μια Ελλάδα ανασυγκροτημένη οικονομικώς και παραγωγικώς με σύγχρονους θεσμούς διακυβέρνησης απόλυτα συμβαδίζοντες με την ηλεκτρονική πρόοδο. Με μια απελευθερωμένη από ιδεοληψίες αντίληψη για το εθνικά επωφελές στηριγμένη σε στρατιωτική ισχύ απόρροια μιας απόλυτης δικαιοσύνης και κινητοποίησης κάθε εθνικού πόρου δημιουργίας. Τα εμπόδια βέβαια είναι πολλά και μάλιστα εντός των τειχών, όμως το κακό δεν το νικάς αγνοώντας το αλλά αντιμετωπίζοντάς το.
Γιώργος Χώτος, Νοέμβριος 2022