Κατ’ αρχάς η επεξήγηση των σημαινομένων.
ΣΥΣΤΗΜΙΚΟΣ ΕΞΟΡΚΙΣΜΟΣ: Η έντονη έκφραση της ευρύτατα διαχυμένης στις κοινωνικές μάζες απέχθειας προς τον Δυτικό κόσμο και δη τον Αμερικανικό και η εξ’ αυτής ποικίλως εκδηλούμενες κινητοποιήσεις κατεδάφισής του. Προς δικαιολόγηση της απέχθειας επιστρατεύονται οικοφοβικές και εθνοαποδομητικές αντιλήψεις, ιστορικά απωθημένα, αρχειοθετημένη αποικιοκρατία, οικονομική πρωτοκαθεδρία, στρατιωτική ισχύς, πολιτισμική επιρροή, μονόπλευρη συνωμοσιολογία και «κλιματική ενοχή».
ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΕΞΙΛΑΣΜΟΣ: Η αγανακτισμένη φωνή των κοινωνικών μαζών, καταγγελίας, καταδίκης ή κατάρας προς τα κατ’ αυτούς δεινά που επιφέρουν στην ανθρωπότητα όλες οι συνιστώσες του Δυτικού κόσμου, προς καθησυχασμό της συνείδησής των, προκειμένου να μην αισθάνονται ξεκομμένες από μια φαντασιακά θεσμισμένη ηθική.
Τα παραπάνω νοούνται μόνο ως απαντώμενα στις Δυτικές κοινωνίες πάντοτε με σταθερή εσωστρεφή κατεύθυνση και ποτέ κατά του μη Δυτικού και δη του ισλαμικού κόσμου.
Ο συστημικός εξορκισμός και ο εξιλασμός της συνείδησης κατά τις κοινωνικές εκδηλώσεις, είτε πρόκειται για τις συνήθεις εθιμικές συζητήσεις της καθημερινότητας (small talking), είτε για δημόσιες τοποθετήσεις συνεντευξιαζομένων ημιεπίσημου ή επίσημου χαρακτήρα, είτε ακόμα και για πολιτικές δημοσιοποιήσεις έκφρασης μιας οιονεί αντιπροσώπευσης του δημοσίου αισθήματος, έχουν αποκτήσει τέτοια δυναμική και παρεμβατικότητα που μόνο εθελότυφλοι δεν κατανοούν το ότι δημιουργούν και πολιτική.
Εκ πρώτης και μάλλον επιπόλαια, (αλλά δικαιολογημένα κατά κάποιο τρόπο), θα μπορούσε κάποιος να τα αποδώσει ως σύμφυτα χαρακτηριστικά της στην Αριστερά, μια και αυτή η ιδεολογία είναι ζυμωμένη με την αμφισβήτηση, την καταγγελία, την πάλη ενάντια σε κάθε τι ισχυρό, καθιερωμένο και ηγεμονικό όταν προέρχεται από το Δυτικό στρατόπεδο. Όμως η πραγματικότητα μας αναγκάζει να διευρύνουμε τη ματιά μας και να συμπεριλάβουμε σε αυτό το αγωνιστικό πλήθος ανθρώπους ετερόκλητης ιδεολογίας, από ακροδεξιούς έως αναρχικούς.
Και αυτό ως πραγματικότητα γίνεται δυνατό επειδή αφενός, όλοι αυτοί δρουν εκ του ασφαλούς στην απόλυτη ελευθερία έκφρασης της Δύσης και αφετέρου, η ηγετική δραστηριοποίηση του Δυτικού κόσμου σε παγκόσμια κλίμακα είναι αναπόφευκτα γενεσιουργός αιτία εκτός από ευημερίας και παρεπομένων αναστατώσεων και αναταραχών.
Αναταραχών βέβαια που δεν αποφεύγονται όταν επιδιώκεται η τιθάσευση του φυσικού κόσμου προς ευμάρεια των μαζών και η δημοκρατική διακυβέρνηση ανά την υφήλιο. Αν δεν δρούσε έτσι ο Δυτικός κόσμος τα παραπάνω δεν θα υφίσταντο. Όμως δρούσε και δρα επιδιώκοντας την ηγεμονία στην ανθρωπότητα, όπως άλλωστε αυτό επιχείρησε και πέτυχε εν μέρει ο ισλαμικός κόσμος και σήμερα η ισορροπία εξακολουθεί να ταλαντεύεται μετατοπίζοντας συνεχώς το κέντρο βάρους της ισχύος.
Αν αναλογιστούμε την αφύπνιση της ισλαμικής ταυτότητας χωρίς εσωτερική κριτική ή οικοφοβία από τις ισλαμικές κοινωνίες, με καταφανή τη σταθερή επιδίωξη για την υποταγή της οικουμένης στο Κοράνι, είναι ν’ απορείς πως στο καλό αναπτύσσεται τέτοια αυτομαστιγωτική νοοτροπία στους Δυτικούς ενόσω μάλιστα ακόμα διατηρούν την υπεροχή στην εκκοσμίκευση, τη δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, την τεχνολογία και τις τέχνες. Καταφανώς λείπει μια συνέχουσα ιδεολογική πίστη σαν κι’ αυτή που μόνο οι θρησκείες μπορούν να παράσχουν και καμία πολιτική ορθότητα ή υποτιθέμενα αφυπνιστικά κινήματα τύπου «woke» δεν μπορούν να την υποκαταστήσουν.
Αφήνοντας για μια άλλη επεξεργασία τις λεπτομερείς θεωρήσεις αυτής της ιδιότυπης ψυχολογίας εξορκισμού και εξιλασμού που εξαπλώνεται στις Δυτικές κοινωνίες λόγω φαντασιακών ενοχικών συνδρόμων, ας δούμε που αποσκοπούν και που μπορούν να καταλήξουν για να επιτευχθεί αυτό που επιδιώκουν. Διότι κάτι πρέπει να επιδιώκουν αλλιώς είναι απλώς φωνασκίες έστω κι αν οι πολύτροπες εκφάνσεις τους δυσκολεύονται να μορφοποιήσουν ένα καθαρό άξονα στήριξης της κίνησης του νέου κόσμου που ευαγγελίζονται. Και ακόμα πιο ουσιαστικά, αυτό που επιθυμούν να κατεδαφίσουν και αυτό που θα το αντικαταστήσει θα τους φέρει την ευτυχία; Θα ζήσουν καλύτερα, πιο ήσυχα, πιο παραγωγικά;
Εξ αφορμής της τρέχουσας επικαιρότητας στην Ουκρανία, στο Ισραήλ, στην Υεμένη αλλά και απανταχού της Γης, σε Δυτικό, ισλαμικό ή Ασιατικό κόσμο όπου εμπλέκεται η Δύση συγκρουσιακά, τι θα συνέβαινε άραγε αν η Δύση υποχωρήσει, υποβαθμιστεί, ηττηθεί στρατιωτικά, ηθικά και πολιτισμικά, είτε υποκύπτοντας σε υπέρτερες δυνάμεις, είτε λόγω ενοχών και μετάνοιας παραδώσει γη και ύδωρ στους αντιπάλους της;
Το Ισραήλ λοιπόν αφήνει τα όπλα, σηκώνει τα χέρια και διαλύεται (όπως άλλωστε ορίζει το Αραβικό δόγμα), οι Αραβο-παλαιστίνιοι καταλαμβάνουν το έδαφός του και οι Εβραίοι είτε σφαγιάζονται, είτε εκδιώκονται, είτε ευνουχισμένοι κοινωνικά παραμένουν στο νέο κράτος. Πάει λοιπόν μια από τις κυριότερες αιτίες αγανάκτησης των Δυτικών ευαίσθητων ψυχών. Η Μεσόγειος από Νότο και Ανατολή με την Τουρκία ηγεμονεύουσα γίνεται ισλαμική θάλασσα και η Ελλάδα ανεξάρτητη χώρα υπό προθεσμία μια και τα πληθυσμιακά μεγέθη εις βάρος της προδιαγράφουν το αναπόδραστο τέλος της.
Ιρανικές βάσεις στη Γάζα και στο Λίβανο, ανεξέλεγκτοι ισλαμικοί πυρήνες τζιχαντιστών και μουσουλμανικής αδελφότητας θα οργιάζουν ανενόχλητοι και η διώρυγα του Σουέζ μαζί με τον κόλπο της Ακαμπα, την Ερυθρά θάλασσα και ακόμα πιο κάτω στο Κέρας θα γίνουν ισλαμικά νερά επίσης. Το Ιράν ανενόχλητο πλέον συνεπικουρούμενο πρωτίστως από την Υεμένη θα καταστήσει και τον Περσικό κόλπο απαγορευμένη θάλασσα για τη Δύση χωρίς δυνατότητα σοβαρής παρέμβασης νατοϊκών δυνάμεων (είναι αστείο να περιμένει κανείς αντίδραση από τη Σαουδική Αραβία). Το πολεμικό πυρηνικό πρόγραμμα Ιράν και Τουρκίας θα τρέξει ανεμπόδιστα επιταχυνόμενο. Το πετρέλαιο της περιοχής θα καταστεί χαρτί εκβιασμών και η εμπορική ναυσιπλοϊα «σπορ» πολυτελείας.
Ας φανταστούμε πάλι ότι οι ΗΠΑ κουρασμένες, απηυδισμένες και αποδυναμωμένες από την κουλτούρα αμφισβήτησης εντός των, υποβαθμίζουν έως πλήρους απόσυρσης κάθε τους στρατιωτική δύναμή ανά τον κόσμο και χάνουν κάθε ενδιαφέρον για διπλωματικές εμπλοκές. Μειώνουν έως σχεδόν εξαφάνισης την πολεμική τους βιομηχανία και την εξ αυτής τεχνολογική παραγωγή. Βαθμιαία χάνουν τον χρηματιστηριακό δυναμισμό τους, τον κόσμο του Χόλυγουντ και τα πανεπιστήμιά τους υποβαθμίζονται σε φιλολογικά εργαστήρια. Σε ένα επόμενο στάδιο μεταπίπτουν σε ειρηνικές κοινότητες αγροτών πουριτανών. Τι λέτε ότι αυτό θα σήμαινε για το ΝΑΤΟ, την Ιαπωνία, την Κορέα, την Αυστραλία και συνολικά για την Ευρώπη; Η Ταϊβάν λοιπόν θα δέχονταν εισβολή από την Κίνα, η Β. Κορέα με την υποδαύλιση Ρωσίας και Κίνας θα επιτίθετο στη Νότια με την Ιαπωνία στην επόμενη στόχευσή τους. Η Αυστραλία και η Ν. Ζηλανδία θα γίνονταν όμηροι ναυτικού αποκλεισμού από τους κυρίαρχους στον Ειρηνικό Κινεζικούς και Ρώσικους στόλους. Φινλανδία, Σουηδία και Βαλτικές χώρες θα εκβιάζονταν ωμά από τη Ρωσία για παραχωρήσεις και το Καλίνινγκραντ θα μετατρέπονταν σε πυρωμένη σφήνα στη Β. Ευρώπη. Η Ουκρανία φυσικά θα προσαρτάτο πάραυτα στη Ρωσία και το ίδιο θα γίνονταν σε Μολδαβία, Υπερδνειστερία, ενώ ταυτόχρονα η Αρμενία θα εξαφανίζονταν.
Χωρίς άλλη επέκταση σε υπόλοιπα σενάρια τα παραπάνω επαρκούν για να αναλογισθούμε τι θα συνέβαινε στην Ευρώπη, η οποία ήδη και αυτή έχοντας αφεθεί στην πολιτισμική αυτοκαταστροφή της με την αποκήρυξη των κοσμικών αρχών που τη συνείχαν και την καταβαράθρωση των ιστορικών μορφών που τη διαμόρφωσαν. Την υπεροχή θα κατέχουν πλέον οι πρώην δήθεν παρίες που διηθήθηκαν με τα χρόνια εντός της, ήτοι μουσουλμάνοι, αναρχικοί και φυλετικές ή σεξουαλικές μειονότητες. Οι οικογενειακές αξίες θα εξαφανιστούν, η υπογεννητικότητα των πρώην Δυτικών θα τους καταστήσει μειονότητα και το καταναλωτικό μοντέλο με τη σύμφυτη καλλιτεχνική δημιουργία θα πάψουν και να υφίστανται και να στηρίζουν την οικονομική ζωή.
Ο ισλαμικός νόμος ως σαρία θα επικρατήσει αναπόφευκτα στα ισλαμοκρατούμενα πλέον κράτη και κάθε δημοκρατικός θεσμός και κοινωνική εκδήλωση θα πάψουν να υπάρχουν όπως τα είχαμε συνηθίσει. Ανθρώπινα δικαιώματα προεξαρχούσης της ελεύθερης έκφρασης θα πάψουν να υφίστανται και η καθημερινότητα από μια ποικιλόχρωμη πανήγυρις θα μεταβεί στον μουντό κόσμο της ομοιομορφίας και της αποχής από οτιδήποτε ασύμβατο με το λόγο του προφήτη. Η κοινωνική δικαιοσύνη θα έχει πλέον επικρατήσει πλήρως μια και τα διεκδικούμενα θα έχουν απωλέσει την καπιταλιστική τους αξία.
Αν λοιπόν τα παραπάνω είναι αυτά τα οποία θα χάσει η Δύση (ή κερδίσει ανάλογα με την οπτική των κοινωνικών ομάδων) με την απομείωση του σφρίγους της, είναι ταυτόχρονα και αυτά που επιδιώκουν οι αντίπαλοί της με την ενδυνάμωση των πόθων τους. Για την επιλογή «στρατοπέδου» ας τα έχει στο μυαλό του ο όποιος ανικανοποίητος εντός των τειχών και ας αναλογιστεί (αν όχι παρηγορηθεί) ότι ζει ήδη εντός ενός στρατοπέδου που η μακραίωνη ιστορία με αγώνες του προσέφερε.
Γιώργος Χώτος, Ιανουάριος 2024