Τα γεγονότα έτρεξαν το τελευταίο διάστημα με ρυθμό τέτοιο που προκαλούν περισσότερα ερωτηματικά από όσα ως αποφάσεις νομικών οντοτήτων κατέληξαν. Η προαναγγελμένη απόφαση του διεθνούς ποινικού δικαστηρίου να εκδώσει εντάλματα σύλληψης κατά του πρωθυπουργού του Ισραήλ Νετανιάχου και ταυτόχρονα κατά των ηγετών της Χαμάς, ήταν μια πρωτοφανής νομικώς πράξη εξίσωσης ποινικών ευθυνών εκλεγμένων δημοκρατικά ηγετών ενός αψόγως λειτουργούντος κοινοβουλευτικού κράτους και τρομοκρατικών αρχηγών μιας μη κρατικής οντότητας, της αυτόνομης περιοχής της Γάζας.
Συνάμα η ως κεραυνός εν αιθρία αναγνώριση παλαιστινιακού κράτους από τις Ισπανία, Ιρλανδία και Νορβηγία έρχεται να περιπλέξει σε βαθμό επικίνδυνο τη διεθνή προσπάθεια για ειρήνευση στην περιοχή της ιστορικώς καλούμενης Παλαιστίνη στην οποία μόνο το αναγνωρισμένο από το 1948 κράτος του Ισραήλ υφίσταται. Και πράγματι, τώρα που ακόμα και με πρωτοβουλία των ΗΠΑ ο Νετανιάχου πιέζονταν για κάποιο συμβιβασμό που θα οδηγούσε σε εκεχειρία, το Ιράν έδειχνε κάποια σημάδια αναδίπλωσης, ο Πούτιν έστω και ομιχλωδώς άφηνε να διαρρέουν σενάρια συμβιβασμού, το διεθνές δικαστήριο και οι τρεις χώρες τα τινάζουν στον αέρα.
Αυτές οι δύο νομικές πράξεις θεριεύουν τη φωτιά του πολέμου αντί να την καταβρέχουν. Από τη μια μεριά συσπειρώνουν την Ισραηλινή κοινωνία γύρω από τον οσονούπω καταζητούμενο πρωθυπουργό τους και από την άλλη θα φέρουν σύντομα τις κυβερνήσεις των τριών παραπάνω Ευρωπαϊκών κρατών αντιμέτωπες με γρίφους και αδιέξοδα που θα αντιστρατεύονται τις επιπόλαιες και αφελείς καλοθελητικές αποφάσεις τους.
Ο Νετανιάχου έχοντας πλέον την απόλυτη στήριξη του λαού του και μη έχοντας αναστολές κατά το θυμοσοφικό ρητό «ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται», θα επιπέσει καταιγιστικά στη Ράφα για να διαλύσει πλήρως τη Χαμάς, θα επιπέσει επί της Χεζμπολάχ στο Λίβανο και μάλλον και κατά του Ιράν για να καταστρέψει το πυρηνικό του πρόγραμμα. Το οποίο πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν αποτελεί το μεγαλύτερο πρόβλημα για τη Δύση η οποία αποφεύγει να το αντιμετωπίσει.
Οι ΗΠΑ αναγκασμένες από τα γεγονότα που έρχονται δεν θα μπορέσουν παρά μόνο να στηρίξουν με όλες τους τις δυνάμεις το Ισραήλ, το οποίο θα τις θέσει προ του μεγίστου και υπαρξιακού διλήμματος: «ή με στηρίζεις απόλυτα και υπάρχω ή με παρατάς και εξαφανίζομαι».
Ως Δύση, έστω και αν αυτό εξοργίζει τους έχοντας σώας τας φρένας και δεν παρασύρονται από το θυμικό τους, η όποια απόφαση του διεθνούς ποινικού δικαστηρίου οφείλει να γίνει σεβαστή διότι αλλιώς υπονομεύεται η καταφυγή στη διεθνή δικαιοσύνη. Από την άλλη βέβαια, επειδή και η δικαιοσύνη ενίοτε σφάλλει, η κριτική στις αποφάσεις της αξίζει να είναι έντονη.
Πως είναι δυνατόν λοιπόν να θεωρούνται ποινικώς κολάσιμες οι πράξεις ενός πρωθυπουργού κράτους που προκλήθηκε από βάρβαρες πράξεις σε πόλεμο, κατά τρόπο ισοδύναμο με τους εχθρούς του οι οποίοι όχι μόνο αρχηγοί κράτους δεν είναι, αλλά ακόμα και αν θεωρηθεί ότι ήταν, τότε αφού επιτέθηκαν πρώτοι με πράξεις τρομοκρατίας, το κράτος το οποίο διοικούν δικαιολογημένα υφίσταται απώλειες πολέμου;
Τα τρία Ευρωπαϊκά κράτη που αναγνώρισαν ένα φαντασιακό Παλαιστινιακό κράτος, τι αληθινά επιδιώκουν; Σε τι συμβάλλουν στην ειρήνευση; Σε ποιο κρατικό τους συμφέρον αποβλέπουν; Ποια είναι η επικράτεια αυτού του κράτους; Ποια η πολιτική αρχή και ο αρχηγός του; Με ποιόν θα συνομιλούν; Εχουν σκεφθεί πως θα χειριστούν τις διπλωματικές σχέσεις τους με αυτό το κράτος «φάντασμα»; Όταν καταφθάσουν στις επικράτειές τους οι οιονεί Παλαιστίνιοι διπλωματικοί ακόλουθοι, ανοίξουν προξενεία ή και πρεσβείες ακόμα, πως άραγε θα τους απευθύνονται αν (ή μάλλον σίγουρα) συνεχιστούν οι τρομοκρατικές πράξεις των Παλαιστινίων κατά του Ισραήλ ή άλλων δυτικών στόχων; Δεν θα τους φέρει αυτό αλλά και άλλα εξτρεμιστικά απέναντι σε ένα επισημοποιημένο από τους ίδιους αδιέξοδο; Μήπως το επόμενο βήμα θα είναι σύμφωνα με το δρόμο των επιλογών που αποφάσισαν και η αναγνώριση του Κυπριακού τμήματος του Τουρκικού ψευδοκράτους; Ηδη η από καιρό γνωστή (έστω και αν οι Ελληνες εθελοτυφλούν) τουρκοφιλική διάθεση των Αραβο-παλαιστινίων που έχουν υιοθετήσει τις πλατφόρμες και τη λογική της Τουρκίας στο Κυπριακό και όχι μόνο, έγινε και παγκοσμίως γνωστή με την ανακοίνωση του Αμπού Αμπάς της Παλαιστινιακής Αρχής που ομίλησε περί «Ελληνικής διοίκησης της νοτίου Κύπρου», καταστρατηγώντας βάναυσα τις αποφάσεις του ΟΗΕ και προσβάλλοντας αισχρά τη διεθνώς αναγνωρισμένη Κυπριακή δημοκρατία.
Με άλλα λόγια, οι Παλαιστίνιοι δεν αναγνωρίζουν κράτος αναγνωρισμένο από τον ΟΗΕ (Κυπριακή δημοκρατία) την ίδια ώρα που ζητούν αναγνώριση ενός δικού τους που δεν υφίσταται.
Γιώργος Χώτος, Μάιος 2024