Το όνομα Θάνος Τζήμερος το πρωτοάκουσα το 2012 (νομίζω). Με κάτι σκόρπια ακούσματα και αναγνώσματα σε τηλεόραση και έντυπα (και αυτά αποσπασματικά) νόμισα ότι επρόκειτο για άλλον έναν από τους γραφικούς πολιτικίζοντες που επιχειρούν να γίνουν γνωστοί με ακραίες θέσεις.
Σταδιακά όμως και ολοένα με μεγαλύτερη ένταση, παρακινούμενος από ένα ομιχλώδες ένστικτο, άρχισα να διαβάζω την αρθρογραφία του και να τον παρακολουθώ στο YouTube. Το 2018 δεν είχα πλέον την παραμικρή αμφιβολία για το ποιος ήταν. Ηταν ο πλέον καθαρός, διαυγής, ρηξικέλευθος και ορθολογιστής πολιτικός και συνάμα πατριώτης που θυμάμαι να γνώρισα στη ζωή μου.
Για τον πολύ κόσμο ο Τζήμερος (χωρίς καν να ξέρουν τι πρεσβεύει) αποτελεί έναν ακόμη γραφικό και περιφερειακό πολιτικάντη που αρέσκονται να χλευάζουν ή και να μισούν (ίσως επειδή κάτι απροσδιόριστο χαλάει μέσα τους και ξεβολεύονται από τις πλάνες τους).
Ο Τζήμερος σε αδρές γραμμές έτσι όπως ακλονήτως έχω κατασταλάξει, είναι ένας ευφυέστατος, πολύ μορφωμένος σε όλα τα επίπεδα, ευπατρίδης, άψογος και λαγαρός χειριστής της Ελληνικής, γνώστης των οικονομικών, θαρρετός ομιλητής, ευγενικός και ειλικρινά σεμνός, εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα, Ελληνας πραγματικός και τίμιος πολιτικός άνδρας.
Ηταν ο μόνος και πρώτος που είπε ξεκάθαρα και χωρίς φόβο δύο μεγάλες αλήθειες που δεν θέλαμε ούτε ν’ ακούσουμε, ούτε να δούμε.
Η πρώτη και μεγαλύτερη αλήθεια του αφορά τον υπαρκτό και ορατό πλέον κίνδυνο ισλαμοποίησης της Ευρώπης από την ύπουλη, σταθερή και αυξανόμενη λαθροεισβολή μουσουλμάνων στην ΕΕ που με την παραπλάνηση της δήθεν θυματοποίησής των καθίστανται σταδιακά ισλαμικές αντιδραστικές κοινότητες εντός των κρατών. Στην Ελλάδα ήδη το αισθανόμαστε κι ας μη το ομολογούμε.
Η δεύτερη αλήθεια ήταν το ξεμπρόστιασμα του δήθεν «ανήκειν» στο δημοκρατικό τόξο του τελευταίου σταλινικού κόμματος της Ευρώπης δηλαδή του ΚΚΕ. Με ένα στιβαρό δημόσιο λόγο και χωρίς να πτοηθεί από την πνευματική ηγεμονία της αριστεράς, κονιορτοποίησε το δημοκρατικό προσωπείο του ΚΚΕ αποκαλύπτοντας αυτό ακριβώς που ξεκάθαρα αναφέρεται στο καταστατικό του, δηλαδή την επιδίωξη επιβολής δικτατορίας κι ας είναι του προλεταριάτου. Το εύκολο μέρος στο ξεγύμνωμα του ΚΚΕ (και των παραφυάδων του) ήταν η ανάδειξη των τραγικών θέσεών του (ή καλύτερα επιδιώξεων) για την εθνική άμυνα, την οικονομία και τη δημόσια ευημερία.
Και αν οι παραπάνω δύο αλήθειες αφορούν καταγγελτικό λόγο εκ πρώτης ανάγνωσης, το δημιουργικό μέρος των πολιτικών προτάσεων του Τζήμερο είναι και αυτό λαμπερά σημαντικό.
Από τα πολλά που έχει προτείνει σταχυολογώ και αναδεικνύω τα εξής τρία.
Ο φόρος flat tax 15% είναι για όσους πραγματικά κόπτονται για την οικονομία ότι πιο ρεαλιστικά τολμηρό και συνάμα εξυγιαντικό και παραγωγικό έχει προταθεί. Κατά τη γνώμη μου ακόμα και ως ρίσκο να το εκλάβει η όποια κυβέρνηση για να το εφαρμόσει, το μόνο που έχει να φοβηθεί είναι μια καθυστέρηση στο ξεδίπλωμα της εκρηκτικής εξυγίανσης της οικονομίας που θα επιφέρει.
Οι κάμερες στις στολές των αστυνομικών οργάνων, η ίδρυση δικαστικής αστυνομίας, οι πραγματικές ποινές για τους παρανομούντες και η γρήγορη απονομή της ψηφιοποιημένης δικαιοσύνης μεταξύ άλλων ήταν προτάσεις που για πρώτη φορά ακούστηκαν μόνο από αυτόν.
Για το δημόσιο τομέα ήταν ο πρώτος και μοναδικός πολιτικός που τόλμησε να το κοιτάξει κατάφατσα και να αποκαλύψει την άρρωστη φύση του προτείνοντας υγιείς και ξεκάθαρες θεραπείες. Πραγματική αξιολόγηση, σύνδεση μισθού και παραγωγικότητας, ατομική ευθύνη υπαλλήλων, κατάργηση του συνδικαλισμού, απόλυση ανικάνων, κατάργηση υπηρεσιών, περικοπή παράλογων συντάξεων και άλλα πολλά που απαιτούν νυστέρι.
Ατελείωτος ο κατάλογος των ουσιαστικών και επωφελών επεξεργασμένων προτάσεων που εκπσπώνται από την ογκώδη αρθρογραφία του. Οποια λάθη ή υπερβολές μπορεί να του καταλογίζουν οι εχθροί του είναι δευτερευούσης σημασίας και δεν μπορούν να ακυρώσουν την προσφορά του.
Μη μπορώντας να τον αντικρούσουν και γενικά αντιμετωπίσουν οι έχοντες και κατέχοντες την εξουσία στην πολιτική και στα ΜΜΕ τον καταδίκασαν στο περιθώριο στερώντας του την αναγκαία δυναμική διείσδυσης στην κοινωνία και σε συνδυασμό με συκοφαντικές, κυρίως επί προσωπικού, αοριστίες του στέρησαν τη βουλευτική έδρα. Όμως το πνεύμα και οι ιδέες δεν φυλακίζονται. Κάποια στιγμή κι από την πιο μικρή ρωγμή ξεχύνονται. Μακάρι να είναι κάποιος εκεί έξω να τις μαζέψει.
Γιώργος Χώτος, Μάιος 2024