Οι κλιματοακτιβιστές μπερδεύουν την έλλειψη της απόδειξης με την απόδειξη της έλλειψης. Πρεσβεύουν ότι η αλλαγή των ενεργειακών πηγών, δηλαδή των ορυκτών καυσίμων, με άλλες «πράσινες» είναι απλά μια αλλαγή επιλογής, όπως ας πούμε η αλλαγή χρώματος στο αυτοκίνητο ή στο smartphone. Δεν τους απασχολούν θεμελιώδη προβλήματα όπως π.χ. του πως θα ξεπεράσουμε το σκόπελο των τεράστιων αναγκών σε κάρβουνο που χρειάζονται στην παραγωγή του ατσαλιού.
Είναι τόσο δαιμονοποιημένα στον ψυχισμό τους τα ορυκτά καύσιμα, λόγω της ενοχοποίησής τους για το ότι δήθεν ένα «ασφαλές κλίμα» το έκαναν «επικίνδυνο», που ξεχνούν ότι ακριβώς ήταν αυτά τα καύσιμα που στο παρελθόν (και σήμερα βέβαια) έκαναν ασφαλές το ανθρώπινο περιβάλλον απέναντι στα επικίνδυνα κλιματικά φαινόμενα. Ο δρόμος για την οικολογική κόλαση είναι στρωμένος με τις πράσινες προθέσεις που εξαπλώθηκαν σαν ιός στο κοινό και στους πολιτικούς.
Ξοδεύουμε τρισεκατομμύρια δολάρια για ένα επερχόμενο (βάσει προσομείωσης) πρόβλημα το οποίο δεν μπορούμε καν να μετρήσουμε με ακρίβεια, ούτε να εκτιμήσουμε τα προσδοκώμενα αποτελέσματα από την εφαρμογή των υποτιθέμενων λύσεων.
Σήμερα έχει επικρατήσει μια ιδιότυπη «πράσινη» αποικιοκρατία και ένας ενεργειακός φυλετισμός βασισμένα σε μια ομιχλώδη επακόλουθη γνώση που προσδοκάται να αποκτηθεί, ενώ το πρόβλημα (αν υπάρχει) προβάλλει ολοένα και πολυπλοκότερο.
Η θεωρία της θερμοκηπιακής υπερθέρμανσης βασίζεται στην υπόθεση της ανίχνευσης μιας εκ των πραγμάτων τεράστιας επίδρασης ενός αερίου (διοξειδίου) με ελαχιστότατη συμμετοχή στην ατμόσφαιρα, σε ένα μαζικό και συνάμα χαοτικό σύστημα όπως αυτό του κλίματος. Με ένα δηλαδή ξιπασμένο εν πολλοίς επιστημολογικό πήδημα περνάμε από το «τι» στο «επειδή».
Εχουμε αγνοήσει και στριμώξει στα αζήτητα τον πλέον καθοριστικό παράγοντα που επηρεάζει το γήινο θερμοκήπιο, αυτόν δηλαδή των υδρατμών, όταν είναι γνωστή η καταλυτική του συμβολή, και με τη μορφή των σύννεφων (για τα οποία λίγα γνωρίζουμε), και με τη μορφή των διάχυτων υδρατμών οι οποίοι ιδιαίτερα μετά τη δεκαετία του 1950 έχουν αυξηθεί τα μέγιστα λόγω της εκτεταμένης αγροτικής άρδευσης.
Όμως οποιαδήποτε φωνή λογικής και σωφροσύνης κι αν καταφέρει να ακουστεί, πνίγεται μέσα στο ανάθεμα και εξοβελίζεται ως αντιδραστική και ύπουλη βάσει της επίκλησης της αυθεντίας επιστημόνων που στηρίζουν το κλιματικό ιδεολόγημα. Στην ουσία βέβαια πρόκειται για επιστήμονες καριέρας που απομυζούν τον πακτωλό των κονδυλίων που ρίχνονται στην κλιματική έρευνα και για να διαιωνίζουν τις δολαριο-ωοτοκίες αυτής της χρυσοφόρου κότας, διανθίζουν τα όποια αντικειμενικά τους ευρήματα με προειδοποιήσεις για επερχόμενες καταστροφές βασισμένες σε μοντέλα. Ο κόσμος πάντα συγκινείται από το δράμα κατά το δημοσιογραφικό: If it bleeds it leads.
Το ότι ο ορθολογισμός δεν αποτελεί υποχρεωτικά αναπόσπαστο μέρος της ψυχοδιανοητικής ιδιοπροσωπίας των επιστημόνων και γενικά των πτυχιούχων, το φανερώνει η ίδια η ιστορία όπου σκοταδιστικές πεποιθήσεις εμφιλοχωρούσαν και στα κορυφαία διανοητικά μυαλά των κοινωνιών.
Το 1486 λίγο πριν τη θρησκευτική μεταρρύθμιση, όλη η Σχολή της θεολογίας στην Κολωνία ομόφωνα υπέγραψε τον πρόλογο του Malleus Maleficarum (hammer of witches) θεωρώντας ότι η μαγεία αποτελούσε πραγματική απειλή για την ανθρωπότητα.
Στο Σάλεμ το 1690 κάθε δικαστής από αυτούς που καταδίκαζαν υποτιθέμενες μάγισσες είχε και πτυχίο νομικής από το Χάρβαρντ. Ο θεολόγος Cotton Mather ήταν απασχολημένος πουλώντας ένα βιβλίο του πως να ανακαλύπτεις και να κρεμάς μια μάγισσα.
Η μαζική υστερία για το κλίμα επισημοποιήθηκε από τα Ηνωμένα Εθνη τα τελευταία 40 χρόνια. Στη δεκαετία του 1980 το περιβαλλοντικό πρόγραμμα των ΗΕ έψαχνε για κάτι να ασχοληθεί. Με την περιρρέουσα κοινωνική ψυχοσύνθεση των: «μισούμε τον καπιταλισμό», «δεν μας αρέσουν οι πετρελαϊκές εταιρείες», «θέλουμε τον κόσμο πράσινο», φυσιολογικά ο συγκερασμός όλων αυτών κατέληξε στον ακτιβισμό της «κλιματικής αλλαγής». Και έτσι φτάσαμε στην εμπλοκή των ΗΕ στην υπόθεση του κλίματος με τη σχετική συνθήκη υπογραφείσα από 192 κράτη, για κάτι που τότε δεν γνωρίζαμε τίποτα. Σκοπός κατά τη διακήρυξη ήταν η αποφυγή της επικίνδυνης ανθρωπογενούς επίδρασης στο κλίμα, χωρίς στην ουσία να έχουμε ιδέα περί τίνος πραγματικά πρόκειται. Ετσι λοιπόν φθάσαμε στη συμφωνία των Παρισίων το 2015 περί κλιματικής κρίσης και επείγουσας κατάστασης.
Η «ζέστη» βάσει του επισημοποιημένου πλέον κλιματικού ιδεολογήματος κατέληξε να θεωρείται εχθρός της ανθρωπότητας και της φύσης, παραβλέποντας το γεγονός του ότι υπάρχει μεγαλύτερη αφθονία σε είδη και πληθυσμούς φυτών και ζώων όσο προχωράμε από τους πόλους προς τον Ισημερινό. Επιβλήθηκε μια διανοητική γυμναστική στις μάζες του να πολεμούν τις εκπομπές του διοξειδίου του άνθρακα ως αιτία όλων των κακών. Κάνει ζέστη; Ενοχος το διοξείδιο. Βρέχει πολύ; Αυτό φταίει πάλι. Κάνει κρύο; Πάλι φταίει το διοξείδιο. Το ίδιο όταν φυσά πολύ, όταν ενσκήπτουν τυφώνες και κυκλώνες ή ξηρασίες. Μόνο οι σεισμοί έχουν γλυτώσει από την επιρροή του (όχι για πολύ ακόμα υποθέτω).
Ο κόσμος σήμερα έχει διδαχθεί την ηθική υπεροχή των δήθεν προστατών του κλίματος. Εχει στρατευθεί ψυχολογικά στο σκοπό τους. Πως θα μπορούσαμε άραγε να αλλάξουμε αυτή του την ψυχοσύνθεση στερώντας του το σκοπό στον οποίο νομίζει ότι έχει μια αποστολή; Ισως μόνο η αλήθεια να τον ταρακουνούσε για να συνέλθει. Και μια τέτοια αλήθεια στην οποία όλοι δεν θα μπορούσαν παρά να συμφωνήσουν, είναι το ερώτημα του πως θα καταφέρουμε να έχουμε άφθονη (και φθηνή) ενέργεια σε 100-200 χρόνια από σήμερα.
Γιώργος Χώτος, Σεπτέμβριος 2024