Την ώρα που η υφήλιος, εκτός από πολέμους και στρατηγικές κατάληψης μελλοντικών γεωπολιτικών πλεονεκτημάτων, «φλέγεται» από δημιουργικότητα, καινοτομία και τεχνητή νοημοσύνη, η Ευρώπη, ο άλλοτε βηματοδότης του πολιτισμού, υπέρβαρη, πλαδαρή και δυσκίνητη προσπαθεί να δείξει ότι έχει ακόμα σφυγμό απέναντι στον καλπασμό των καθαρόαιμων κατασκευαστών ΗΠΑ, Κίνας, Ασιατικών τίγρεων, Ινδίας, που δεκάρα τσακιστή δεν δίνουν για το αν εκπέμπουν διοξείδιο. Παρομοίως, στη χορεία των βιομηχανοποιημένων χωρών που συνάμα κι αυτές δεν έχουν αυταπάτες και για την στρατιωτική τους ενδυνάμωση, περιλαμβάνονται Ρωσία, Τουρκία, Ισραήλ, Ιράν, Πακιστάν ακόμα και το Μπαγκλαντές.
Κοινή συνισταμένη όλων, ζητούμενο και επιθυμητό, είναι η ενέργεια. Οι τερατώδεις πλέον ποσότητες ενέργειας που απαιτεί ο σύγχρονος κόσμος, διαφοροποιούν τις δύο κατηγορίες αντιλήψεων για την απόκτησή της. Από τη μια μεριά η ενεργειακά διψώσα Δύση (των προ Τραμπ ΗΠΑ περιλαμβανομένων), η κομψευόμενη, ντελικάτη και ευαίσθητη Δύση που αποκηρύσσει τα ορυκτά καύσιμα και προσβλέπει σε βουκολικούς λειμώνες πράσινης ανάπτυξης και από την άλλη, οι φρενιτώδεις παραγωγοί της μη-Δύσης που καταβροχθίζουν οτιδήποτε μπορεί να καεί και προέρχεται από το υπέδαφος.
Η Δύση ήδη εγκλωβισμένη στην ιδεοληψία της για να σώσει τον πλανήτη από μια κλιματική αλλαγή που δεν πολυκαταλαβαίνει, ούτε μπορεί να προβλέψει, παράγει πλέον περισσότερες προθέσεις ηθικής βελτίωσης παρά χρηστικά υλικά. Φτιάχνει κανονισμούς χωρίς να έχει ολοκληρώσει τα κανονιστέα. Ενδιαφέρεται για τον συμπεριφορικό μετάνθρωπο χωρίς να αφουγκράζεται τον κανονικό άνθρωπο.
Δεν είναι ν’ απορείς λοιπόν για την υπερπαραγωγή οδηγιών και νόμων που αφορούν τα βιοδιασπώμενα καλαμάκια, τα μη αποσπώμενα πώματα, τον εξοβελισμό καπνίσματος-ατμίσματος, τα ενεργειακά πιστοποιητικά, τη woke agenda και τα gender studies.
Και αν τα παραπάνω θα μπορούσαν να ιδωθούν συγκαταβατικά ως: «εντάξει τώρα, δεν χάθηκε ο κόσμος, είμαστε μαθημένοι στον πολυτελή ανθρωπισμό ρε παιδί μου», το πράγμα σοβαρεύει δραματικά με ενέργειες όπως η απαγόρευση των αζωτούχων λιπασμάτων που οδηγούν στον αφανισμό των Ευρωπαϊκών αγροτικών προϊόντων στο θυσιαστήριο της κλιματικής αλλαγής.
Η Δύση νοσεί βαθιά πλέον και εμείς στην Ελλάδα, ουρά της, σπαρταράμε από φόβο μη και δείξουμε ότι δεν είμαστε ντυμένοι σωστά για να συμμετάσχουμε στις ντεκαντάνς βεγγέρες της που στην πραγματικότητα αποτελούν νεκρικά δείπνα.
Μη και δεν γινόταν να ξυπνήσει το «ηφαίστειο» Τραμπ, δεν θα παίρναμε καν είδηση για το πότε μεταβήκαμε από ζωντανοί σε νεκρούς εν είδη Bruce Willis στο The Sixth Sense.
Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα αν εμείς ως Ελλάδα πρώτοι (γιατί όχι) αποτινάξουμε τη μιζέρια του ντελικάτου εραστή και με φυγή προς τα εμπρός κοιτάξουμε τον κόσμο που μας απειλεί να μας αφήσει πίσω και γραπωθούμε γερά στο τραίνο που τρέχει και το οδηγεί ο ρεαλισμός και η θέληση για δύναμη.
Γιώργος Χώτος, Φεβρουάριος 2025