Παρακάτω θα προσπαθήσω να διεισδύσω βαθιά στον ψυχισμό των ακτιβιστών της λεγόμενης κλιματικής αλλαγής, έτσι όπως αυτή έχει καταληφθεί από τα αριστερόστροφα μυαλά, προκειμένου να εξυπηρετήσει τους ανομολόγητους ψυχωσικούς σκοπούς τους, που εν πολλοίς συγκεράζονται στον εξής ένα, την αποδόμηση της Δύσης. Η ανάλυση που ακολουθεί είναι βασισμένη στο βιβλίο Climate Cult του Brian Sussman, ένα πραγματικό μαστίγωμα – αποκάλυψη της σύγχρονης ψύχωσης περί κλιματικής αλλαγής (παλαιότερα «υπερθέρμανση»).
Ανατρέχοντας στα χρονικά βάθη της μαρξιστικής «θρησκείας», ήδη από το 1883 στο έργο του Ενγκελς «Dialects of Nature – Διαλεκτικές της Φύσης», διατυπώνεται καθαρά το πιστεύω των Μαρξ-Ενγκελς για τη χρηστικότητα του περιβάλλοντος ως ένα ιδεολογικό εργαλείο για την καταστροφή του καπιταλισμού.
Βλέπουμε λοιπόν το παρακάτω θρηνητικό παραλήρημα στο οποίο υφέρπει μια μεταφυσικά τιμωρητική μοίρα για την αναπτυγμένη ανθρωπότητα.
«Αλλά αδυσώπητα θα έλθει καιρός όταν η λιγοστεύουσα ζέστη του ήλιου δεν θα επαρκεί για να λιώνει τους πάγους οι οποίοι προχωρώντας από τους πόλους θα συνωστίζουν όλο και πιο πολύ την ανθρωπότητα γύρω στον ισημερινό και τελικά δεν θα υπάρχει αρκετή θερμότητα για τη ζωή. Όταν βαθμιαία ακόμα και τα τελευταία υπολείμματα οργανικής ύλης θα χαθούν και η Γη, μια αφανισμένη παγωμένη σφαίρα σαν το φεγγάρι θα περιστρέφεται σε βαθύτερο σκοτάδι και σε μια ακόμα στενότερη τροχιά γύρω από τον παρομοίως σβήνοντα ήλιο και τελικά θα πέσει μέσα σ’ αυτόν».
Τι να πρωτοεπισημάνει ο έχων στοιχειώδεις έστω γνώσεις κοσμολογίας αναγνώστης στην παραπάνω προφητεία; Την λανθασμένη αερολογία του Ενγκελς περί της πολυδιαφημισμένης διαλεκτικής μεθόδου μήπως; Αν στα βασικά της φύσης λέει ανοησίες, πως να τον πιστέψουμε (αυτόν και τον Μαρξ) στην περισπούδαστη ιδεολογική τους μέθοδο του διαλεκτικού υλισμού που απλώνει τις αποφυάδες της στην κοινωνία και στην οικονομία;
Για να ευθυμήσουμε βέβαια, αξίζει προσοχής το ότι αυτοί οι διανοητές προφήτευαν τότε καταστροφή της ανθρωπότητας λόγω ψύχους ενώ οι σημερινοί πνευματικοί τους απόγονοι λόγω ζέστης (από την κλιματική αλλαγή βεβαίως). Προσωπικά, και σε δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης των τότε και των τώρα προφητειών, εγώ διακρίνω ένα ιδιότυπο μίσος για την ανθρωπότητα, έτσι όπως κατά την κοσμοαντίληψή τους αυτή δυναστεύεται από τον καπιταλισμό.
Η ανθρώπινη φύση εμφύτως ρέπει προς την αρχήγευση, υποταγή των άλλων και εξουσία των λίγων επιδέξιων επί των πολλών. Ολη η ιστορία βοά για αυτό. Το αν η οποιαδήποτε ηγεσία επέδρασε ευεργετικά ή καταστροφικά για τους εξουσιαζόμενους, αυτό είναι το διακύβευμα της ιστορικής ανάλυσης προκειμένου οι μετέπειτα κρίσεις να οδηγήσουν σε ωφελιμότερες πρακτικές χωρίς τις ατέλειες και τα όποια καταστροφικά λάθη συνέβησαν (είτε εκ προθέσεως, είτε ασυνείδητα).
Η συνεχής και αποτυχημένη ιστορική πορεία του κομμουνισμού, όπου κι αν αυτός εφαρμόστηκε, δεν μπόρεσε να μειώσει την παράδοξη γοητεία του που συνεχίζει να ξεσηκώνει τα μυαλά των ανθρώπων. Ξορκίζοντας την ανημπόρια τους να φτιάξουν τον κόσμο στα μέτρα τους, στρατεύονται στην υπόθεση μιας ουτοπίας γνωρίζοντας όμως ενδόμυχα ότι δεν θα αναλάβουν ευθύνες μια και το ξέρουν ότι αυτό για το οποίο αγωνίζονται δεν μπορεί από τη φύση του να στεριώσει, καθώς αντιβαίνει στις ίδιες τις αρχές της πολιτισμένης συμβίωσης βάσει των οποίων ακριβώς έχουν την άνεση να τις αμφισβητούν.
Εχοντας επί αιώνες απολαύσει τα αγαθά του διαφωτισμού, όπως αρχικά αυτά ξεδιπλώθηκαν από τα φυσικά δικαιώματα του ανθρώπου, «ζωή – ελευθερία – ιδιοκτησία» διαλαλούμενα του μεγάλου Οξφορδιανού φιλόσοφου, θεολόγου και ιατρού John Locke (1632 – 1704), φαίνεται ότι βαρέθηκαν την ρουτίνα της παραδοχής του έμφυτου φυσικού νόμου, αυτού δηλαδή που καθοδηγεί με την καρδιά την ελευθερία τους στο να γνωρίζουν τι είναι καλό και τι κακό και ζήτησαν την περιπέτεια εξεγειρόμενοι κατ’ αυτών (των αγαθών).
Και η εξέγερση αυτή καθώς έπρεπε να στοχοποιήσει τον εχθρό δεν θα μπορούσε να αρχίσει από τίποτε καλύτερο από την ατομική ιδιοκτησία. Το θεμέλιο δηλαδή του καπιταλισμού. Κατόπιν πολύ εύκολα η αποδόμηση της ιδιοκτησίας θα συμπαρασύρει και την ελευθερία και τη ζωή.
Ο ιεροφάντης της κατεδάφισης του τρίπτυχου «ζωή-ελευθερία-ιδιοκτησία» Karl Marx (1818-1883), που έβλεπε να αποτελούν το θεμέλιο του ακμάζοντος καπιταλισμού στις ΗΠΑ όπου βάσει αυτών πρόκοβαν σε πρωτοφανή βαθμό χωρίς ο καπιταλισμός τους να έχει διαδεχθεί κάποιο προηγούμενο οικονομικό μοντέλο, το λοιδωρούσε κατηγορώντας τους Αμερικανούς θεμελιωτές γελοίους και δουλοκτήτες. Και το έκανε αυτό διότι όλη η θεωρία του βασίζονταν στους νόμους της ύλης και θεωρούσε το τρίπτυχο ζωή-ελευθερία-ιδιοκτησία ανεύθυνο.
Βάσει των νόμων της ύλης, αγάπη, πάθος, αξίες και αισθήματα δεν είναι υλικά αλλά φαντασιακά κατά πως είναι και η πίστη στο Θεό. Ως εξ’ αυτού και η ίδια η συνείδηση δεν είναι τίποτα περισσότερο από το αποτέλεσμα υλικών αντιδράσεων στο ανθρώπινο μυαλό.
Προχωρώντας τη συλλογιστική του για να φτάσει στον σκοπό του, του δικτατορικού ελέγχου της ανθρωπότητας, δήλωνε ότι το γένος των ανθρώπων από τη φύση του τείνει προς τον υπερπληθυσμό ανίκανο για ειρήνη και αρμονία χωρίς την παρέμβαση κάποιων εκλεκτών που γεννήθηκαν με ανώτερη ευφυία από αυτή των μαζών. Αυτοί οι λίγοι και εξέχοντες έχουν τη συλλογική ευθύνη να διοικήσουν τους πολλούς και ελλειμματικούς στην ευφυία, διαφορετικά οι «πτωχές τω πνεύματι» μάζες θα καταστρέψουν τον πλανήτη και θα αλληλοσκοτωθούν.
Συνεπώς η δύναμη πρέπει να περάσει στα χέρια πολύ λίγων και εκλεκτών που θα έχουν την ικανότητα να διασφαλίσουν την ικανοποίηση και τη συμμόρφωση στις επιταγές τους των μαζών της εργατικής τάξης μέσω «προοδευτικών» (ή ριζοσπαστικών καλύτερα) νόμων, κανονισμών, συνηθειών και τελικά ενός νέου ήθους.
Εξυπακούεται βέβαια ότι η εργατική τάξη δεν είναι δυνατό ούτε συμβατό με τη νοητική σύλληψη του Μαρξ να κατέχει ιδιοκτησία, η οποία ιδιοκτησία ως είναι φυσικό κατέχεται από άλλες καταπιεστικές και παρακμιακές τάξεις που πρέπει να εξαλειφθούν κατά τη θεωρία του κομμουνισμού, η οποία πολύ απλά μπορεί να συνοψισθεί σε μία φράση. Την εξάλειψη της ιδιωτικής περιουσίας.
Η εξάλειψη της ιδιοκτησίας όμως κάθε άλλο παρά εύκολη υπόθεση ήταν, ακόμα και με την επίκληση μιας δήθεν ανωτέρας ηθικής αρχής σαν κι αυτή της ισότητας «προς τα κάτω» που ευαγγελίζονταν ο μαρξιστικός λόγος.
Η περιουσία και οι φυσικοί πόροι των οποίων η εκμετάλλευση αποφέρει τους ποικίλους βαθμούς ιδιοκτησιακής δυνατότητας, έπρεπε να μπουν στο αμόνι της σφυρηλάτησης μιας νέας αντίληψης για τα δικαιώματα του ανθρώπου στη φύση προκειμένου να πράττει μόνο κατόπιν της άνωθεν αδείας και πάντα υπό αυστηρά καθορισμένες ποσοστώσεις. Αν στη λογική αυτή διακρίνετε μια ασαφή ανάδυση αυτού που αργότερα θα ονομαστεί «οικολογία», πράγματι (όπως θα αναφερθεί και στα επόμενα) σωστά μαντεύετε. Ισως από τότε οι Μάρξ-Ενγκελς να πίστευαν ότι το πιο αποτελεσματικό εργαλείο για να καταστραφεί ο καπιταλισμός είναι το «περιβάλλον».
Η μαρξιστική σπορά σε αυτό το πνεύμα του περιβαλλοντικού συναγερμού κάρπισε πολύ σύντομα σε επιστημονικοφανή έργα φίλων, συναδέλφων και ακολούθων του Μαρξ όπως η πραγματεία του 1882 «Οργανική χημεία και οι εφαρμογές της στη γεωργία και τη φυσιολογία» του καθηγητή Justus von Liebig. Ούτε λίγο ούτε πολύ, ο Liebig πρότεινε την απαγόρευση χρήσης του γκουάνο ως αγρο-λιπάσματος καταγγέλοντάς το ως ένα «ληστρικό σύστημα» που απομυζά το ζωτικό αίμα από την ανθρωπότητα. Με άλλα λόγια, επειδή το γκουάνο (guano – αποξηραμένα περιττώματα πουλιών) βοηθούσε την αγροτική παραγωγή και έκανε καλύτερη και πιο πλούσια τη ζωή, το αντιπαθούσε.
Τη σκυτάλη παρέλαβε από τον von Liebig, ο θαυμαστής του και συνάμα μαθητής και φίλος του Μαρξ καθηγητής Edwin Ray Lankester, ο οποίος στα 1905 στο βιβλίο του «Φύση και άνθρωπος», περιέγραφε την ανθρωπότητα ως το «τέκνο στασιαστή της φύσης».
Και με αυτό το υπόστρωμα σκέψης φθάσαμε στην επινόηση των όρων «οικολογία» και «οικοσύστημα» από τον χαρισματικό μαθητή του Lankester καθηγητή Arthur Tansley το 1935. Οροι που θα μπορούσαν να είναι χρηστικοί και χρήσιμοι και για να κτυπηθεί ο καπιταλισμός, καθώς ο Tansley πίστευε ότι ο καπιταλισμός βλάπτει την οικολογία και τα οικοσυστήματα, τα τελευταία ευρέως και αυθαιρέτως εννοούμενα ως τα πάντα, από τον κήπο του σπιτιού έως τις Μεγάλες Λίμνες.
Ηδη από εκείνη την εποχή του μεσοπολέμου, ο Tansley στο άρτι συσταθέν επιστημονικό περιοδικό Ecology με τη δημοσίευσή του “The use and abuse of vegetational concepts and terms” (1935, vol. 16, no 3), επιχειρηματολογούσε ότι η οικολογία έπρεπε να εφαρμοστεί στις συνθήκες που δημιουργήθηκαν από τις ανθρώπινες δραστηριότητες καθώς τον απασχολούσαν οι καταστροφικές ανθρώπινες δράσεις στο σύγχρονο κόσμο. Και είμαστε ακόμα πολύ μακριά από τη μεταπολεμική εκρηκτική βιομηχανική και καταναλωτική πλημμυρίδα.
Μεταπολεμικά, στην σε πλήρη άνθιση βιομηχανική Δύση, ο προστατευόμενος του Tansley καθηγητής Charles Elton, στα 1958 και στο βιβλίο του «Η οικολογία της εισβολής ζώων και φυτών» έγραφε στον πρόλογό του: «Δεν είναι οι ατομικές βόμβες και ο πόλεμος που μας απειλούν. Υπάρχουν άλλου τύπου εκρήξεις, σαν και τις οικολογικές που πραγματεύεται αυτό το βιβλίο».
Την ίδια περίπου εποχή, η «ημίθεα» συγγραφέας του περιβαλλοντικού κινήματος, θαλάσσια βιολόγος-περιβαλλοντολόγος Rachel Carson (1907-1964), στο ευπώλητο διάσημο βιβλίο της «Σιωπηλή Ανοιξη» (1962) χαιρετίστηκε σαν η χαρισματική συνέχεια της ευφυίας των Tansley και Elton καθιερώνοντας τον κινδυνολογικό όρο του Elton «βροχή θανάτου».
Τίποτα δεν αφέθηκε ανεκμετάλλευτο από την Carlson προκειμένου έστω και με παραπληροφόρηση να αναστατώσει τον κόσμο (τον Δυτικό εννοείται) για την αποκαλυπτική οικολογική μοίρα που του επιφυλάσσει ο πολιτισμός του. Από τότε ήδη διέδιδε και για τον επερχόμενο Αρμαγεδδώνα των μεταλλάξεων βασισμένη στο έργο του γενετιστή νομπελίστα (1946) H. J. Muller (1890-1967), Αμερικανού κομμουνιστή που άφησε τις ΗΠΑ για τη Γερμανία το 1932 και κατόπιν πήγε στη Σοβιετική Ενωση.
Ολη η παραπάνω καταγγελτική πορεία αυτών των διανοητών με τη μαρξιστική καθαρά ή καλυμμένα λογική περί ανάγκης περιορισμού της εκμετάλλευσης της φύσης και της επιβολής οικολογικών κανόνων, παράβλεπε υποκριτικά τη διαστροφική χρήση μιας τέτοιας συναφούς λογικής από τη δικτατορία του κομμουνισμού που κατέληγε σε καταστροφές.
Κατά τη διάρκεια της εξουσίας του Λένιν (1917-1924), πείνα, θάνατοι από ψύχος και δολοφονίες επέπεσαν στη Ρωσική και στις άλλες σοβιετικές εθνότητες. Με το πρόσχημα της κατάργησης της ιδιοκτησίας και χάριν προστασίας του φυσικού περιβάλλοντος, ο Λένιν εξέδωσε πολλά διατάγματα. Επέβαλλε την άποψη ότι οι φυσικοί πόροι δεν πρέπει ποτέ να χρησιμοποιούνται για να αποφέρουν κάθε είδους κέρδη, παρά μόνο για το κοινό καλό και ακόμα και τότε εάν είναι απολύτως απαραίτητο. Κατέστησε παράνομη τη συλλογή καυσόξυλων ακόμα και αυτών που βρίσκονταν σαπίζοντας στο έδαφος, απαγόρευσε τα περισσότερα είδη κυνηγίου και δημιούργησε «φυσικά πάρκα» απρόσιτα στην ανθρώπινη παρουσία.
Και εάν τότε, πιο παλιά, τότε που τα ορυκτά καύσιμα δεν είχαν μπει ακόμα στο στόχαστρο της δαιμονοποίησης, η αριστερά διανόηση κινδυνολογούσε με συνθήματα «ζωής ή θανάτου», «επικείμενους θανάτους εκατομμυρίων», «θάνατο του πλανήτη» (από ψύχος ή στερήσεις), σήμερα, άξιοι συνεχιστές τους που θέλουν να επιβάλλουν τον έλεγχο στις κοινωνίες είναι διάφορες διασημότητες, πολιτικοί, ηθοποιοί ή τεχνοκράτες με το ίδιο ακριβώς λεξιλόγιο, μόνο που σήμερα το λάβαρο που κραδαίνουν είναι η κλιματική αλλαγή. Εχθρός έχει ορισθεί να είναι τα ορυκτά καύσιμα, αυτά δηλαδή που αποτελούν την ατμομηχανή του καπιταλισμού και που επέτρεψαν στους λαούς να πλουτίσουν, κατακτήσουν ανώτερο επίπεδο ζωής και να προστατευθούν από τα ακραία φυσικά φαινόμενα.
Ο ακτιβισμός ενάντια στα ορυκτά καύσιμα, βασισμένος σε μια κινδυνολογία εφάμιλλη της αφελούς και καταφανώς αντικαπιταλιστικής των απογόνων του Μαρξ, δημιούργησε μια νέα κάστα ιεροφαντών με επιστημονική κάλυψη που πλέον καθοδηγούν όχι μόνο την ενεργειακή προοπτική της ανθρωπότητας αλλά επιβάλλουν και ένα νέο ήθος στις μάζες καθιστώντας τες υπεύθυνες για τις επιλογές τους, δημιουργώντας σταδιακά ενοχικά σύνδρομα για την περίπτωση που δεν ενστερνισθούν το αφήγημα για τον επικρεμάμενο κίνδυνο από τη συνέχιση της καύσης των υδρογονανθράκων.
Με τη λογική του πλήρους εξοβελισμού των ορυκτών καυσίμων και την σε ανάλογο βαθμό απόρριψη της πυρηνικής ενέργειας ως ενεργειακές πηγές, μόνο στις ΗΠΑ έχει υπολογιστεί ότι απαιτούνται 17.5 εκατομμύρια στρέμματα φωτοβολταϊκών πάνελ και 250 εκατομμύρια στρέμματα για τοποθέτηση ανεμογεννητριών προκειμένου να καλυφθούν οι ανάγκες της σε ηλεκτρικό ρεύμα. Ακόμα και με 80% εξασφάλιση ενέργειας από ήλιο και άνεμο στις ΗΠΑ, θα απαιτούνταν ένα εξωφρενικά τεράστιο σύστημα μπαταριών για αποθήκευση και εφεδρεία (συννεφιά ή άπνοια). Σύμφωνα με το ΜΙΤ 12 ώρες αποθήκευσης σε αυτές τις μπαταρίες για να εξυπηρετήσουν το εθνικό δίκτυο θα κόστιζε το λιγότερο 2.5 τρισεκατομμύρια δολάρια.
Τα πραγματικά αδιέξοδα από τις εύκολες μεγαλόστομες διακηρύξεις για στόχους NET ZERO και CARBON FREE οικονομίες στο αμέσως προσεχές μέλλον του 2050 γίνονται άμεσα φανερά αν αφήσουμε τους αριθμούς να μιλήσουν. Μια μελέτη του πανεπιστημίου Princeton καταδεικνύει ότι εάν οι ΗΠΑ θέλουν να μηδενίσουν πλήρως τις εκπομπές του διοξειδίου του άνθρακα χωρίς όμως να επενδύσουν στην κάλυψη με φωτοβολταϊκά και ανεμογεννήτριες μιας έκτασης ίσης με 7 πολιτείες των, τότε μόνο μια εξίσου φιλόδοξη διέξοδος υπάρχει. Αυτή της δημιουργίας (παράλληλα στα φωτοβολταϊκά-ανεμογεννήτριες) εκατοντάδων πυρηνικών εργοστασίων μαζί με μονάδες φυσικού αερίου που θα έχουν και μηχανισμό παγίδευσης του διοξειδίου πριν αυτό διαφύγει στην ατμόσφαιρα. Πως όμως θα μπορούσε να γίνει δεκτό κάτι τέτοιο με την επικρατούσα αριστεράς «κοπής» αντίληψη της απόρριψης των πυρηνικών εργοστασίων, παρόλο που παγκοσμίως λειτουργούν 440 τέτοιες μονάδες (44 στις ΗΠΑ), όλες ασφαλείς με τα όποια λίγα ατυχήματα λόγω ανθρώπινου λάθους;
Συνοπτικά το εναλλακτικό σχέδιο ενεργειακής επάρκειας του Princeton προτείνει τον παρακάτω καταμερισμό παραγωγής ενέργειας (ηλεκτρικής εννοείται, το πως θα κινηθούν τάνκερ, φορτηγά, διαστημόπλοια, κλπ είναι άλλη ιστορία).
44 % από ήλιο και άνεμο
6 % από υδροηλεκτρικά και γεωθερμικά
50 % από φυσικό αέριο και πυρηνική ενέργεια.
Αυτά στην πράξη σημαίνουν 250 πυρηνικά εργοστάσια ισχύος 1 Giga Watt το καθένα και 200 εργοστάσια καύσης φυσικού αερίου, το καθένα με ένα δίκτυο σωλήνων παγίδευσης του διοξειδίου του άνθρακα και επιπλέον εγκαταστάσεις για την αποθήκευσή του.
Και όλα αυτά για να καταπολεμήσουμε ένα 4 % διοξείδιο ανθρωπογενούς προέλευσης από το σύνολο που παράγει η φύση στον πλανήτη και προστίθεται (και καταναλώνεται από τη φωτοσύνθεση) στο 0.04 % του CO2 που υπάρχει στην ατμόσφαιρα (ναι, αυτή είναι η περιεκτικότητα της ατμόσφαιρας σε διοξείδιο).
Από τότε που η βιομηχανία άρχισε να «καίει» πετρέλαιο, με δισεκατομμύρια μηχανές να δουλεύουν ασταμάτητα, οι αυστηρότερες εκτιμήσεις ανόδου της πλανητικής θερμοκρασίας ομιλούν για ~ 1.2 οC από το 1850 μέχρι σήμερα.
Χαρακτηριστικά καυστικός για όλες εκθέσεις του IPCC και της Εθνικής Ακαδημίας ως προς το πόσο προχειρογραμμένες είναι με την παντελή τους άγνοια για την επίδραση στο κλίμα των σύννεφων, είναι ο νομπελίστας (φυσική, 2022) John Clauser.
Ο διακεκριμένος κλιματολόγος Δρ. Neil Frank επίσης, με το άρθρο του ήδη από τις 28 Μαϊου 2006 στην Washington Post, εξέφρασε την άποψή του ότι η κλιματική πολιτική είναι μια από τις μεγαλύτερες απάτες που διεπράχθησαν σε βάρος των Αμερικανών.
Τελικά, σήμερα και από την αρχή του 2025, η νέα κυβέρνηση των ΗΠΑ υπό τον Ντόναλντ Τράμπ ήλθε (ευτυχώς κατ’ εμέ) να εκριζώσει πλήρως την ξεδιπλούμενη σαρωτικά «κλιματική πολιτική» της κυβέρνησης Μπάϊντεν με μπροστάρηδες την Κάμαλα Χάρις και την αντιπρόσωπο στη βουλή των αντιπροσώπων Ocasio-Cortez, υποστηρίκτρια και εισηγήτρια του Green New Deal κόστους τρισεκατομμυρίων για ένα σκοπό που καταπολεμά κάτι που δεν γνωρίζουμε με σαφήνεια, δεν έχει αποδειχθεί επιστημονικά και – το πιο βασικό – δεν μπορούμε καν να υπολογίσουμε το προκύπτον όφελος.
Το κινδυνολογικό αφήγημα ενισχυόμενο από δημοσιοποιούμενες απόψεις διάσημων προσωπικοτήτων όπως ο Τζων Κέρι ή ο Λεονάρντο ντι Κάπριο εν πολλοίς συνοψίζεται σε δραματικές προειδοποιήσεις κλισαρισμένων εκφράσεων όπως: «ο πλανήτης καίγεται». «ζήτημα ζωής ή θανάτου», «εκατομμύρια θα πεθάνουν». Πατώντας σ’ αυτή την περιρρέουσα ατμόσφαιρα δήθεν ανάγκης για άμεση δράση, το δίδυμο Κάμαλα-Οκάσιο εισηγήθηκαν και προωθούσαν την Climate Equity Act (Πράξη Κλιματικής «δικαιοσύνης») με ρητορική του τύπου: «Δεν έχουμε χρόνο να καθόμαστε άπρακτοι ενώ ο πλανήτης φλέγεται. Για χάρη των νέων ανθρώπων η κλιματική αλλαγή είναι πιο σημαντική από την εκλογή ή την επανεκλογή μας, πρόκειται για ζωή ή θάνατο – 20-12-2018».
Στα σχέδιά τους ήταν η Climate Equity Act να θεσμοθετηθεί και θωρακιστεί νομικά για να ελκύσει θηριώδεις κρατικές χρηματοδοτήσεις μέσω της δημιουργίας μιας ανεξάρτητης υπηρεσίας επονομαζόμενης «Γραφείο για τη λογοδοσία της περιβαλλοντικής δικαιοσύνης για το κλίμα». Καταφανώς μια τέτοια αφηρημένου σκοπού υπηρεσία με επικεφαλής ένα διευθυντή που θα ήλεγχε όλες τις άλλες υπηρεσίες και υπουργεία για το αν συμμορφώνονται στο να συντονίζονται με τις δικές της κατευθύνσεις και οδηγίες, θα οδηγούσε σε μια δυστοπική οργουελιανού τύπου καταδυνάστευση οικονομικών (και όχι μόνο) πόρων προκειμένου να εξυπηρετηθούν οι φανταστικές δήθεν σωτηριολογικές του προθέσεις.
Ευτυχώς η μη αρεστή σε όλους αυτούς τους υστερόβουλους υποκριτές λογική τελικά πήρε το πάνω χέρι και οι φιλοδοξίες τους πετάχτηκαν στη θέση που τους αξίζει, στον κάλαθο των αχρήστων.
Επιμυθιακώς να κλείσω το παρόν πόνημα με μια αναγκαία διευκρίνηση για να αποσείσω από πάνω μου πιθανό χαρακτηρισμό μου ως αδιάφορου για την οικολογία. Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει. Η οικολογική προσέγγιση ως εκ της ιδιότητάς μου του βιολόγου είναι παρούσα στο λογισμό μου για κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα. Για εμένα όμως οικολογία σημαίνει ισορροπία και αρμονία στα οικοσυστήματα προς όφελος του ανθρώπου και όχι υστερική δράση κατά του ανθρώπου.