Η σύγχρονη Δύση αποφεύγει να μιλήσει κριτικά για το ισλάμ, κατά τρόπο παρόμοιο που αποφεύγει να μιλά για τη συλλογική ταυτότητα (group identity) όσον αφορά τις ιδέες που ενώνουν αθροίσματα ανθρώπων. Κάτι τέτοιο μπορεί να αποδοθεί στις συνολικές μας αποφάσεις που σιγά σιγά επικράτησαν και βασίζονται στις αρχές της ισότητας και της αποφυγής συγκρούσεων. Και ενώ τέτοιες αρχές λαμπρύνονται από μια ανώτερη πολιτισμική τάση, στην πράξη μας εμποδίζουν την ελεύθερη έκφραση. Φοβικά σύνδρομα δρουν αυτοματοποιημένα στραγγαλίζοντας την ελεύθερη κριτική, μη και προσβάλουμε ή πληγώσουμε δήθεν ευαίσθητες μειονοτικές και μη ομάδες, καθιστώντας μας έτσι παθητικούς αποδέκτες ποικίλων παραβατικών και ασύμβατων με τη Δύση συμπεριφορών αυτών που στην πραγματικότητα δεν χρειάζονται προστασία. Μάλιστα, ενώ αυτές οι δήθεν προοδευτικές πρακτικές ήταν γνωρίσματα της μόνιμα διαμαρτυρόμενης αριστεράς, σταδιακά διαπότισαν το κοινωνικό σύνολο που αυτοϋποβλήθηκε ότι τάχα μετέχει μιας πολιτικά ορθής νοοτροπίας.
Πως φτάσαμε όμως σ’ αυτή την παρακμή;
Δύσκολο να κατανοηθεί μια και οι ανεπαίσθητες βαθμιαίες αλλαγές δουλεύουν αφανείς, καλυπτόμενες κι από τη «βουή» της τεχνικής μας προόδου. Ισως μια από τις αιτίες να είναι η πρωτόγνωρα μεγαλύτερη, συγκριτικά με το παρελθόν, σχέση των γυναικών με την πολιτική. Οι γυναίκες εκ της φύσης των είναι πολύ συγκαταβατικότερες από τους άνδρες. Οι συγκαταβατικοί άνθρωποι είναι συμπονετικότεροι προς τους υποφέροντες, πραγματικούς ή υποθετικούς. Αν λοιπόν στους υποτιθέμενα υποφέροντες συμπεριλάβουμε τις μειονότητες σύμφωνα με το δόγμα του νεομαρξισμού, ιδού η συμπερίληψη σε αυτή την κατηγορία και των μουσουλμάνων. Όμως εδώ έχουμε το αντιφατικό φαινόμενο ότι πολλές ισλαμικές πρακτικές δεν συνάδουν με τη μετα-νεωτερική, νέο-μαρξιστική φιλοσοφία του φεμινισμού, αλλά παρ’ όλα αυτά είναι ανεκτές από τη Δύση εξασφαλίζοντας ένα ιδιότυπο «ελευθέρας». Η ιδέα ότι όλες οι κουλτούρες είναι ίσες, στηρίζει στο πλαίσιο των ανθρώπινων δικαιωμάτων κάτι που δικαιολογεί τα δίκαια και τις διεκδικήσεις του φεμινισμού.
Υπάρχει και μια άλλη θολή εξήγηση, αυτή της επαναστατικής ζέσης στα πιο ριζοσπαστικά αριστερά μέρη του πολιτικού φάσματος. Αυτή η επαναστατική ζέση αφοσιώνεται (επικεντρώνεται) στο να ξεθεμελιώσει την πατριαρχία, το παραδοσιακά βασικό συστατικό του δυτικού πολιτισμού. Ετσι, καθώς το ισλάμ δεν είναι μέρος του δυτικού πολιτισμού μπορεί να ιδωθεί ως σύμμαχος σε αυτή την προσπάθεια ξεθεμελίωσης.
Είναι αμφίβολο αν αυτοί που μιλούν για ισλαμοφοβία καταλαβαίνουν το ισλάμ. Το ισλάμ είναι ένα ολοκληρωτικό σύστημα. Θρησκεία και νόμος υπακούουν σ’ αυτό. Πως μπορεί αυτό να συμβιβαστεί με το διαχωρισμό εκκλησίας και κράτους της Δύσης; Οι αφελείς λοιπόν που λένε ότι η διαφορετικότητα περιλαμβάνει τα πάντα, ακόμα και τα θεμελιώδη, παραβλέπουν αυτή τη θεμελιώδη αδυναμία του ισλάμ. Σαν να «μην τρέχει» τίποτα. Εθελοτυφλία ή υποκρισία; Διαλέξτε.
Κατόπιν είναι και οι δυτικές ενοχές. Λόγω του ιμπεριαλιστικού παρελθόντος και της ληστρικής εκμετάλλευσης από τη Δύση, με το τελευταίο να συνάδει και με τις περιβαλλοντικές αντιλήψεις, κυριολεκτικά ξεσπαθώνουν δήθεν λόγω τύψεων.
Παρόλα αυτά, οι μόνες κοινωνίες που αξίζει να ζεις απολαμβάνοντας ελευθερίες είναι οι ιουδαιο-χριστιανικές. Σ’ αυτές τις κοινωνίες είναι που διάφοροι «πληγωμένοι» από την πολιτική και συνάμα αντρική εξουσία δεν εμπιστεύονται τις ιεραρχικές δομές. Αν σ’ αυτό προσθέσουμε και την τεμπελιά καταλαβαίνουμε πολλά. Διότι το σύστημα για να ακμάζει επιβάλλει αρχές στους πολίτες που πρέπει να πειθαρχούν ατομικά και να εργάζονται αποδοτικά. Πολλοί λοιπόν από τους ριζοσπάστες αριστερούς έχουν μειωμένη συνείδηση και δεν πιστεύουν στη σκληρή δουλειά ούτε στο ότι με αυτή προοδεύουν οι άνθρωποι.
Μια άλλη κατηγορία ξεπεσμού είναι οι άνθρωποι με αποδιοργανωμένη προσωπικότητα καθώς ποτέ δεν είχαν μια θετική σχέση με οτιδήποτε ήταν δυναμικό (αρρενωπό), οπότε όταν βλέπουν οτιδήποτε αρρενωπό με δύναμη κινητικότητας που περιλαμβάνει φυσικά αυτοπεποίθηση και εξουσία, υποθέτουν ότι είναι τυραννικό Με τη λογική λοιπόν της μετα-νεωτερικότητας κάθε δύναμη είναι ιεραρχικά επιβαλλόμενη δύναμη. Όμως στην πραγματικότητα, στη Δύση οι ιεραρχίες είναι ιεραρχίες αυθεντίας και ανταγωνιστικότητας με σκοπό την επίτευξη κάποιου σκοπού.
Ολες αυτές οι αντιλήψεις δημιουργούν την αμφιβολία για την ακεραιότητά μας και εμποδίζουν ανθρώπους με τίμια κίνητρα να πιστέψουν στις δυτικές αξίες. Εχουν εξαπλωθεί τόσο βαθιά στο κοινωνικό σώμα, που μουδιασμένο δεν μπορεί να αντιταχθεί με σθένος σε όλες αυτές τις επιθέσεις, δημιουργώντας μια καταστροφική αυτοάνοση ψυχολογία που καταλήγει στην ασυλία και ενδυνάμωση του καλπάζοντος ισλάμ.