Περί συμμαχιών και Ελληνικής Επανάστασης
Εξαιρετική εκπομπή με τον εξαιρετικό κ. Σαββίδη. Ισως θα έπρεπε να αφιερώνεται λιγότερη ώρα στους εκπροσώπους των Κουρδικών οργανώσεων παρόλη τη χρησιμότητα των λεγομένων τους, μια και αποτελούν υποκειμενική πληροφόρηση. Τέλος πάντων. Το σημερινό ζουμί της ανάλυσης του κ. Σφέτα (εξαιρετικός αφηγητής) είναι (και αυτό πάντοτε υποστηρίζω) ότι δεν γίνεται να πορεύεσαι ως έθνος ή κράτος χωρίς συμμαχίες. Ουδέποτε από την παλιγγενεσία και μετά η Ελλάς υπήρξε απόλυτα αυτόνομη (πως θα μπορούσε άλλωστε;). Στηρίζεσαι βέβαια στις δικές σου δυνάμεις αλλά τα υποστηρίγματα ενάντια σε θύελλες εμπήγονται σε γειτονικούς βράχους. Οι σημερινές υπερδυνάμεις είναι η Αμερική και η Ρωσία. Η Αμερική μας καλύπτει μετά το 1947 και μόνο τα δικά μας λάθη έφεραν τις πρόσφατες καταστροφές. Και οι καταστροφές ήταν η εξής μία. Η Κύπρος. Το 1974 έχει ρίζες στις συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου 59-60 και στην απόσυρση της Ελληνικής μεραρχίας το 1967 από τον Παπαδόπουλο (συνάντηση Εβρου, η ηλίθια διαπραγμάτευση). Το 1974 ο ψυχασθενής Ιωαννίδης (μόνο γι’αυτό του άξιζε Γουδή) παρέδωσε τη Μεγαλόνησο στον πονηρό και απολίτιστο γείτονα. Το γνωστό τροπάριο ότι όλα τα έκαναν οι Αμερικανοί δεν αντέχει σε σοβαρή κριτική. Οι Αμερικανοί είχαν τα σχέδιά τους βέβαια αλλά χωρίς τη δική μας ηλιθιότητα τίποτα δεν θα γίνονταν. Το ίδιο και το 19-22. Ως εγγυήτρια δύναμη της Αντάντ εισήλθαμε στην Ιωνία και κατόπιν στο διπλωματικό επίπεδο χάσαμε τα πάντα. Ο φυγάς (αρχικώς) Κεμάλ βοηθούμενος από τους “τσαντισμένους” μπολσεβίκους (λόγω της αναγκαστικής εκστρατείας μας-συμπαράστασης προς τους Λευκούς της Ουκρανίας, και να πεις ότι πολεμήσαμε, τυπική ήταν η εκστρατεία) και τον εθνικό αφιονισμό που εμπότισε στους Τούρκους (και Κούρδους στην πορεία) της Αγκυρας κατάφερε να μην διαλυθεί. Τότε που ήταν λοιπόν απαραίτητη η διπλωματική οδός, ελλείψει Βενιζέλου με τον Γερμανόφιλο Κωνσταντίνο στο θρόνο και αρνητικούς απέναντί του τους συμμάχους, εμείς βγάλαμε τα μάτια μας. Κρίμα στα παλληκάρια μας, τιμή και δόξα τους. Κρίμα για τον πολιτισμό μας που τον κατέστρεψαν οι ολετήρες των βαρβάρων. Το ίδιο και με τον βεβιασμένο πόλεμο του 1897, πάλι διχασμοί, φανατισμοί, προχειρότητα, κανείς δεν μας έφταιξε. Αντιθέτως όταν είχαμε ομόνοια και σοβαρότητα μεγαλουργήσαμε. Απόδειξη το 1912-13 και το 1917-1920. Το ίδιο και στο 1940 (ο Μεταξάς είχε προετοιμαστεί). Βέβαια κορωνίδα ήταν ο ξεσηκωμός του 1821 όπου μόνοι μας, ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ, ναι ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ τολμήσαμε, νικήσαμε και χρησιμοποιήσαμε ορθότατα κάθε είδους συμμαχία που έστω και ως υποψία αναφαίνονταν. Οι Τούρκοι είχαν ηττηθεί. Ο στρατός του Ιμπραήμ ήταν αιγυπτιακός και αποτελούσε ξένη βοήθεια για την Τουρκία. Βεβαίως το Ναυαρίνο επιτάχυνε τα μέγιστα την ανεξαρτησία μας (πρώτο εθνικό κράτος της Ν. Ευρώπης) αλλά, χωρίς να έχει καθηλωθεί ο Ιμπραήμ επί 3 χρόνια στην Πελοπόννησο, δεν θα είχε νόημα. Ακολούθησαν αυτά που ακολούθησαν και φυσικά συνεχίσαμε την μακραίωνα παράδοσή μας της προδοσίας και εμφυλιότητας. Τι να κάνουμε, έτσι ήμασταν πάντοτε. Ομως ο πυρήνας μας που τον αποτελούν και τον συνέχουν η ιστορία, η γλώσσα, η διανόηση, η καλλιτεχνία, η ωραιοτέρα φύσις του κόσμου, η θάλασσα και το δαιμόνιον του Ελληνα, στις κρίσιμες στιγμές λες και φουντώνουν την ψυχή και του πλέον αμόρφωτου και αγροίκου και τρέχει να υπερασπιστεί βωμούς και εστίες που ούτε καν γνώριζε την ύπαρξή τους βαθιά κοιμώμενες στο ασυνείδητό του…
Γιώργος Χώτος – George Hotos