Στην Ελλάδα του 21ου αιώνα παρόλα τα προβλήματα που ονομάζονται μνημονιακά και τη στενάχωρη αναμάσηση μεμψίμοιρων εκφράσεων περί του δοκιμαζόμενου λαού, η αλήθεια αδυσώπητη κινδυνεύει να εμφανιστεί μπροστά μας και να μας πιάσει σε υπνηλία. Στην Ελλάδα μας που βιώνει από το 1950 και μετά μια ολοένα και μεγαλύτερη ευμάρεια υπό όρους ειρήνης (εξαιρουμένης της ανείπωτης Κυπριακής τραγωδίας του 1974, απότοκης βέβαια των θλιβερών συμφωνιών του 1960 και του φρικτού Ιωαννίδη), το εθνικό φρόνημα σήμερα βρίσκεται σε ιστορικό ναδίρ. Με βολεμένο σε παροχές του πρόσφατου παρελθόντος τον μισό τουλάχιστον πληθυσμό της, με υπογεννητικότητα καλπάζουσα, με αριστεροτροφοδοτούμενες καταγγελίες για (δήθεν) καταπίεση του λαού, με νεολαία ποδοσφαιρίζουσα ή αναρχίζουσα, με σχολεία βασισμένα στα φροντιστήρια, με ανώτατη εκπαίδευση ως αυτιστικό αυτοσκοπό της τυπικής αποφοίτησης από το λύκειο, με εγκαταλειμμένο τον αγροτικό τομέα σε ήρωες αγρότες, με μουσουλμάνους λαθροεισερχόμενους πανταχόθεν, με δηλητηριασμένο από τις μίζες τον ιερό στρατό μας και με μια επίπλαστη ρηχή επιδίωξη καλοπέρασης από όλους, προεξαρχόντων των φακελοτραφέντων ιατρών και των άλλων θρασύτατων φοροφυγάδων, θα καλεστούμε πιθανώς (το απεύχομαι ολοψύχως) κάποτε (ίσως πολύ σύντομα) να ξυπνήσουμε σε μια ζοφερή πραγματικότητα που μεθοδικά δεκαετίες τώρα ο πανούργος Τούρκος ετοιμάζει.
Και λέω ζοφερή επειδή έτσι θα τη βιώσουμε μια κι’ έτσι επιλέξαμε. Αν επιλέγαμε να ατσαλώσουμε το εθνικό μας φρόνημα και να βάζουμε πάνω απ’ όλα την πατρίδα αγαπώντας αυτήν ως την πραγματική μας φύση περνώντας το στα παιδιά μας, τότε δεν θα είχαμε τίποτα να φοβηθούμε όπως οι ελάχιστοι Αθηναίοι δεν φοβήθηκαν τις μυριάδες των Περσών. Σήμερα που ο κάθε ακραιφνής δημοκράτης (δήθεν) θεωρεί τα σώματα ασφαλείας και ιδιαίτερα το στρατό ως καταπιεστικούς φορείς η κατάσταση μόνο με στοχευμένα ευεργετικά ή/και σκληρά νομοθετικά μέτρα μπορεί να αλλάξει εφόσον όμως αυτά τα νομοθετήματα συνδυαστούν και συζευχθούν με μια άλλη τίμια και από ψυχής εθνική ρητορική των κυβερνώντων. Κάτι τέτοιο χρειάζεται θάρρος και παρόλο που στην αρχή οι τολμούντες θα λοιδωριθούν ως εθνικιστές, αν ο λόγος τους είναι πατριωτικός και απονήρευτος σύντομα θα πείσουν το λαό και θα τον ανυψώσουν. Αφήνοντας κατά μέρος ενστικτώδεις ψυχολογικές αναστολές περί των επιπτώσεων που επέφερε η ανόητη χούντα ή το τι εικόνα δημιουργεί σήμερα η ανεγκέφαλη και ναζιστική χρυσή αυγή, ο ελληνικός λαός πρέπει να νιώσει την ιστορική του ένδοξη κληρονομιά και να αισθανθεί ότι μετέχει στη συνέχεια του έθνους ως ύψιστο και ιερό καθήκον.
Πατρίδα δεν νοείται χωρίς επικράτεια και αυτή την επικράτεια σήμερα την κατέχουμε έστω και συρρικνωμένη σε σχέση με το παρελθόν εξαιτίας των λαθών και της διχόνοιας των προγόνων μας. Ηδη ως μεγαλειώδη και μεγαλόψυχη στάση το ελληνικό κράτος έχει διεθνώς δηλώσει ότι δεν διακατέχεται από αλυτρωτισμό. Δεν απειλεί ούτε διεκδικεί σπιθαμή εδάφους γειτονικών του χωρών παρόλο που όλοι τους έχουν καταλάβει δικά μας και εκδιώξει τους αυτόχθονες Ελληνες. Αυτή λοιπόν την πατρίδα οφείλουμε να προστατεύουμε συνεχώς και να εκπέμπουμε το μήνυμα της αποφασιστικότητάς μας να επιφέρουμε πλήγματα τρομερά σε όποιον την επιβουλεύεται. Και ο εχθρός έχει όνομα και ταυτότητα. Ονομάζεται Τουρκία και η ιστορική μοίρα τον έφερε να συνυπάρχει μαζί μας αιωνίως και να μας καταπιέζει ακατάπαυστα.
Η Τουρκία αποτελεί μια εθνότητα ολότελα ξένη προς τον ελληνικό πολιτισμό και πνεύμα καθότι οι Τούρκοι εμφορούνται αφενός από τα αρχέγονα πάθη των ορδών που προήλθαν από τις στέπες της κεντρικής Ασίας και αφετέρου από τον ισλαμισμό που δεν είναι απλώς μια θρησκεία αλλά κάτι ολοκληρωτικό που διαποτίζει και επιβάλλει απόλυτους κανόνες κοινωνικής οργάνωσης στους πιστούς του. Η πάλαι ποτέ οθωμανική (δηλαδή Τουρκική) αυτοκρατορία που το 1683 απέτυχε στις πύλες της Βιέννης να αλώσει ολοκληρωτικώς τη Δύση, δεν μπορεί να ξεχάσει ούτε να συγχωρήσει τους Ελληνες για το θράσος τους κατά τον 8ετή (1821-1829) ιερό τους αγώνα απελευθέρωσης από την 400ετή τυραννία τους. Σήμερα η κατάσταση της Ελλάδας (της Κύπρου περιλαμβανομένης) θα ήταν αφάνταστα καλλίτερη αν δεν είχε συμβεί η εξαιτίας των λαθών μας απώλεια της Μικρασιατικής Ιωνίας το 1922. Ομως αυτό έγινε και το δεχτήκαμε αναγκαστικά όπως αναγκαστικά δεχτήκαμε και την εξόντωση των Ποντίων, την εκδίωξη των Ελλήνων της Πόλης και την πλημμυρίδα των Τούρκων εποίκων στη Β. Κύπρο. Ζούμε με όλα αυτά ως δεδομένα και παγιωμένα αλλά αν νιώθουμε ότι αυτό το ωραιότερο κομμάτι της Γης που κατέχουμε τελικά σήμερα είναι αδιαπραγμάτευτο, πρέπει να το γνωστοποιούμε και εμπράκτως. Ο Τούρκος είναι αδηφάγος παραμονεύοντας σαν τα σαρκοβόρα θηρία να βρει αδύναμα και ξεκομμένα από το κοπάδι θηράματα. Απαξ και τα εντοπίσει θα επιπέσει να τα καταβροχθίσει. Το Αιγαίο αποτελεί για αυτόν έναν παράδεισο του οποίου οι “γαργαλιστικές” μυρωδιές αυξάνουν την όρεξη και τις “ορμόνες” του. Είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι μη και δεν υπήρχε η Ευρωπαϊκή Ενωση αφενός και η υπερδύναμη των Η.Π.Α. αφετέρου, η Τουρκική εισβολή θα ήταν από χρόνια δεδομένη. Ομως το δίχτυ ασφαλείας των διεθνών συμμαχιών δεν είναι από μόνο του αδιαπέραστο. Μπορεί να συγκρατεί μικρές κατολισθήσεις και να σου δίνει ανάσες να το επιδιορθώνεις στα μικρά του σχισίματα, όμως όταν υπάρξει ορμητική πτώση βράχων θα σχιστεί πέρα ως πέρα καταπλακώνοντάς σε. Αν θέλεις να προστατευτείς πρέπει να χτίσεις γερό τείχος και τέτοιο τείχος είναι μόνο οι ένοπλες δυνάμεις. Οτιδήποτε άλλο αποτελεί αυταπάτη επιπέδου φαρσοκωμωδίας.
Δυστυχώς μόνοι εμείς μεταξύ των κρατών της Ευρώπης αντιμετωπίζουμε κίνδυνο εισβολής διά της συνεχούς αμφισβητήσεως των συνόρων μας από γείτονα χώρα. Η αποφασιστικότητα και η όρεξη για κατακτήσεις του επιτιθέμενου κάμπτεται μόνο με την απειλή του υψηλού κόστους σε απώλειες που θα υποστεί και την αμφιβολία για την αποτελεσματικότητα της επίθεσής του. Τέτοιες καταστάσεις βέβαια μόνο ισχυρές ένοπλες δυνάμεις μπορούν να δημιουργήσουν τροφοδοτούμενες συνεχώς από υψηλό ηθικό φρόνημα αγάπης για την πατρίδα και την ελευθερία. Τρανό παράδειγμα κράτους και έθνους που αντιμετωπίζει παρόμοιες υπέρτερες πληθυσμιακά γειτονικές απειλές είναι το μικροσκοπικό (συγκριτικά με την εναντίον του επιβουλή όλου του ισλαμικού κόσμου) Ισραήλ. Οσο και αν συκοφαντείται από τους ανά τον κόσμο δήθεν προοδευτικούς ή αφελώς αντισημίτες ότι η δύναμή του εδράζεται στη στήριξη της Αμερικής, αυτό δεν αλλάζει την ιστορία του πως αυτή η μικρή λωρίδα Γης κατάφερε να συντρίβει συνεχώς ενωμένους αραβικούς στρατούς που του επιτίθονταν. Το κατόρθωσε διότι οι ένοπλες δυνάμεις του στελεχώνονται από νέους (και νέες) με υψηλό ηθικό, άρτια εκπαίδευση, μοντέρνο πολεμικό υλικό και επιφυλακή 24 ώρες την ημέρα. Η διαρκής πολεμική ετοιμότητα του Ισραήλ δεν το εμπόδισε να συγκαταλέγεται στην ελίτ του τεχνολογικού και επιστημονικού κόσμου ούτε μείωσε το επίπεδο της ζωής των πολιτών του. Η Ελλάδα πρέπει να εμπνευσθεί από το Ισραήλ και αφήνοντας κατά μέρος τις αυταπάτες της να αναδιατάξει τις προτεραιότητές της και τις εδραζόμενες σε αναστολές ελλείψεις της.
Τα δύο μεγάλα νομοθετήματα που χρειάζεται ο λαός μας είναι: Πρώτον, η αναμόρφωση του στρατού μας με υποχρεωτική στρατολόγηση όλων των αρρένων εφήβων χωρίς ουδεμία εξαίρεση στα 18 τους χρόνια και για θητεία τουλάχιστον 18 μηνών και όλων των νεανίδων αυτής της ηλικίας για θητεία περί τον 1 χρόνο. Δεύτερον, γενναίες φορολογικές και προνοιακές παροχές στις οικογένειες τριών και περισσότερων τέκνων με κλιμακούμενα όλο και μεγαλύτερα ωφελήματα για κάθε τέκνο πλέον των τριών. Αν για το δεύτερο νομοθέτημα είναι βέβαιο ότι ουδείς θα φέρει αντίρρηση (το αντίθετο μάλιστα), για το πρώτο (ας μην αυταπατώμεθα) είναι σίγουρο ότι με το που θα προταθεί θα υπάρξει θύελλα αντιδράσεων και κριτικής από άτομα, κόμματα και φορείς. Η αποχαυνωμένη ιντελιγκέντσιά μας θα βρει πρόσφορο έδαφος για να ξεσπαθώσει ενάντια στις (κατ’ αυτήν) πολεμοχαρείς και αντιλαϊκές επιλογές μιας κυβέρνησης που θα τολμήσει κάτι τέτοιο για το καλό της απειλούμενης πατρίδας. Ομως σε τι άραγε πραγματικά στοιχεία θα εδράζεται η κριτική τους έτσι που να ματαιώσει κάτι τόσο ορθολογικό και σωτήριο για το έθνος; Μήπως και τώρα δεν έχουμε στρατό; Τολμά άραγε κάποιος εχέφρων να προτείνει να τον καταργήσουμε; Οχι βέβαια διότι θα ήταν καταστροφικό και η Ελλάς την επόμενη της καταργήσεως θα μετέπιπτε σε επαρχία της Τουρκίας με την ημισέληνο να παρελαύνει μπροστά στο μνημείο του αγνώστου στρατιώτη. Εφόσον λοιπόν ο στρατός υπάρχει γιατί να μην σοβαρευτεί και δυναμώσει; Τι ωφελούν όλες αυτές οι αναβολές σπουδών τους νέους μας παρά να τους εισάγουν πρώτα σε μια χαλαρή και ανεύθυνη (συνήθως) διαβίωση σε ένα ακαδημαϊκό περιβάλλον που τρέφει διεκδικήσεις και ανεμελιά; Η ζωτικότητα των 18χρονων νέων στο στρατό θα οργανωθεί συγκροτημένα και θα ωριμάσει το μυαλό και την ψυχή τους σε υπεύθυνους πολίτες που στο περιβάλλον της απόλυτης ισότητας του στρατού θα τους στερήσει τη δικαιολογία της κοινωνικής αδικίας για να στραφούν λόγω αυτής σε ενθουσιώδεις αναρχίζουσες πρακτικές. Η στρατιωτική εκπαίδευση επιπρόσθετα σε αυτή την σφριγηλή ηλικία θα δώσει και την ικανοποίηση να μετουσιώσει ο νέος την έμφυτη λόγω ορμονών ενεργητικότητά του σε χρήσιμη στρατιωτική ικανότητα εκτονώνοντας την επιθετικότητά του. Ο αφιερωμένος στη στράτευση χρόνος με αναμόρφωση της στρατιωτικής εκπαίδευσης σε πραγματική μαχητική ικανότητα θα βγάζει με το τέλος της θητείας των ρωμαλέους νέους και νέες έτοιμους και υπεύθυνους να ανταποκριθούν με τη δέουσα σοβαρότητα σε σπουδές και επαγγέλματα.
Ας μην αυταπατώμεθα ως Ελληνες ότι χωρίς τη στρατιωτική μας ένταση και εκπαίδευση ο αρπακτικός γείτονας θα διστάζει να ανοίξει την πόρτα του φρενοκομείου επειδή η Ευρώπη θεωρεί αδιανόητο κάτι τέτοιο. Η ίδια η ιστορία μας διδάσκει το αντίθετο περί των πολιτικών ενστίκτων και προθέσεων των γειτόνων μας. Οσο η Τουρκία γιγαντώνεται στρατιωτικώς τόσο περισσότερο κινδυνεύουμε. Αν καταφέρουμε να βρούμε ξανά το εθνικό μας φρόνημα και την αυτοπεποίθησή μας, βασισμένα όμως σε έργα πολεμικής ετοιμότητας, αυτό θα μας ενέσει πολλαπλώς δημιουργικότητα και στον οικονομικό τομέα. Θα κρατήσουμε εδώ τη νεολαία μας χωρίς να τη βάζουμε σε πειρασμό διαφυγής από τις ιερές της υποχρεώσεις και θα την κάνουμε να σπουδάζει ή να εργάζεται πιο αποδοτικά, πιο συντροφικά, πιο ώριμα. Το νομοθέτημα της στράτευσης στα 18 πρέπει βέβαια να συνδυαστεί και με την υποχρέωση της διαρκούς εφεδρείας και της ανά 5ετία ή 10ετία κλήσης σε σύντομη επανεκπαίδευση με πλήρεις αποδοχές.
Η κυβέρνηση που θα τολμήσει να νομοθετήσει τα παραπάνω πρέπει να δράσει εκθέτοντας πρώτα στο λαό την απόλυτη και καθαρή αλήθεια και για να πείσει δεν χρειάζεται παρά να είναι τίμια. Δεν γίνεται μετά από τόσα χρόνια συνήθειας σε ηττοπάθεια, γκρίνια και εφησυχασμό οι Ελληνες να ξεβολευτούν αμέσως από τις κολακείες των ψηφοθηρούντων πολιτικών. Το σοκ που θα υποστούν από ένα τέτοιο εγχείρημα θα είναι μεγάλο και χρειάζεται ηγέτης με Τενέδιο πέλεκυ για να δώσει το μήνυμα της αταλάντευτης αποφασιστικότητας. Μην εκπλαγούμε όμως αν πολύ συντομότερα απ’ ότι η αντίληψη των μειωμένων προσδοκιών που έχουμε χρόνια τώρα καλλιεργήσει μέσα μας (επειδή έτσι μας έμαθαν) δώσει τη θέση της σε μια ανακουφιστική αποδοχή και ενεργητικότητα που ο Ελληνας κρύβει συνεχώς μέσα του σε λανθάνουσα κατάσταση και που όταν οι καιροί το απαιτούν τον μεταμορφώνουν σε ήρωα.
Γιώργος Χώτος, για την 25η Μαρτίου του 2019