Και ξαφνικά μετά τις ισλαμικές πολύνεκρες επιθέσεις σε εκκλησίες και ξενοδοχεία της Σρι Λάνκα μου ήρθε η “επιφοίτηση” για κάτι που πάντοτε τριγυρνούσε στο μυαλό μου και δεν το ανήγαγα μέχρι σήμερα σε κομβικό σημείο αιτιολόγησης της αποστροφής μου για το Ισλάμ. Δεν θα παραθέσω εδώ τους απολύτως τεκμηριωμένους λόγους για τους οποίους θεωρώ τον ισλαμισμό μάστιγα της ανθρωπότητας. Το φυλάω για αργότερα όταν θα έχω τελειώσει τη σύνθεση της κριτικής μου για αυτή τη “θρησκεία” της μισαλλοδοξίας. Σήμερα θα αναφερθώ εν συντομία σε αυτό που συνεχώς παρακολουθούμε να γίνεται ανά τον κόσμο με το τιναγμένο αίμα των ανύποπτων αθώων που κομματιάζονται από τις επιθέσεις αυτοκτονίας-δολοφονίας αυτών των παραπλανημένων ανθρωποειδών που στον ισλαμισμό τιμώνται ως μάρτυρες (με αμοιβή -όπως τους υποσχέθηκαν οι καθοδηγητές τους-την απευθείας μετάβαση στον παράδεισο όπου τους αναμένουν 72 παρθένες δούλες του σεξ).
Γίνομαι άμεσα συγκεκριμένος παρακάτω, ξεκαθαρίζοντας όμως για να μην παρεξηγηθώ από τους πλειοδότες της ανέξοδης συμπόνοιας, ότι δεν μισώ κανέναν μουσουλμάνο, δεν με απασχολεί η ατομικότητά του αρκεί να υπακούει στους νόμους που υπακούω κι’ εγώ, αν ήμουν γιατρός και τραυματίζονταν θα πάλευα να τον σώσω και το σπουδαιότερο, αν υπήρχε θανατική ποινή και ήμουν δικαστής θα την επέβαλα στο μακελάρη των μουσουλμάνων της Ν. Ζηλανδίας. Αυτό που με απασχολεί και με αναστατώνει συνάμα είναι η τρομερή διαφορετικότητα που υπάρχει ως προς το σύστημα αξιών μεταξύ του Δυτικού και του Ισλαμικού κόσμου. Στο Δυτικό κόσμο περιλαμβάνω και τους Ινδούς, Κινέζους, Ιάπωνες, Ρώσους και γενικά όλους τους λαούς που το πολιτικό τους σύστημα καθορίζεται από κοσμικούς νόμους και όχι θρησκευτικούς όπως αντίθετα συμβαίνει στους ισλαμικούς λαούς. Ανιχνεύσατε μήπως στα λεγόμενά μου την υποδόρια επίδραση της θρησκείας στο πολιτικό γίγνεσθαι των εθνών; Μπράβο σας, σωστά κρίνατε. Θεϊστής ή άθεος στις Δυτικές και Δυτικού τύπου κοινωνίες διάγεις το βίο σου ανεμπόδιστα, ελεύθερα, ανεξαρτήτως του αν είσαι στρέϊτ, ή γκέϊ, σάτυρος ή υβριστής, άνδρας ή γυναίκα, διαμαρτύρεσαι όπως θέλεις, φοράς ή δεν φοράς ότι σου αρέσει, και γενικώς νιώθεις απόλυτα ελεύθερος να ξεδιπλώσεις την προσωπικότητά σου έστω και αν αυτή σε εντάξει στους απεχθείς ιδιόρρυθμους. Μόνη προϋπόθεση για να δρας ελεύθερος είναι η εξής μία, η τήρηση των νόμων, τίποτα περισσότερο τίποτα λιγότερο. Η θρησκεία αποτελεί (και αποτέλεσε) το αμόνι πάνω στο οποίο σμιλεύτηκε μέσα στους αιώνες η πολιτισμική κληρονομιά του Δυτικού κόσμου αλλά σήμερα έχει κάνει στην άκρη περιοριζόμενη σε καταφύγιο πνευματικών αναζητήσεων του ανθρώπου. Το αντίθετο ακριβώς συμβαίνει στον ισλαμικό κόσμο (της Τουρκίας συμπεριλαμβανομένης μην την ξεχνάμε) όπου αλλού επικρατεί πλήρως θεοκρατικό καθεστώς με νομικό σύστημα βασισμένο στη σαρία (Σαουδική Αραβία και σία, Ιράν, κ.ά.) και αλλού δήθεν κοσμική νομολογία ενώ στην πραγματικότητα η ανάμιξη της σαρίας την καθιστά ισλαμικό δίκαιο (Πακιστάν, Ινδονησία, Σουδάν, κ.ά.).
Τι ήταν λοιπόν αυτό που μου επιφοιτήθηκε και αναγκάστηκα να γράψω τέτοιο προοίμιο για να σας το εκθέσω; Ηταν το εξής. Μετά από τα φρικιαστικά αυτά τρομοκρατικά χτυπήματα δεν ακούγεται ποτέ μια φωνή αποτροπιασμού εκ μέρους του ισλαμικού κόσμου. Δεν υψώνονται ανθρώπινες φωνές διαμαρτυρίας, δεν εκφράζεται συμπόνοια, δεν υπάρχει καταδίκη εκ μέρους των ισλαμικών κρατών, δεν ακούγονται προτάσεις σύμπραξης καταπολέμησης της ισλαμικής τρομοκρατίας μέσω διαφωτισμού των αμόρφωτων πιστών τους για να αποτινάξουν τον φανατισμό. Και δεν ακούγονται επειδή υπάρχει ιδεολογικό έλλειμμα. Και το ιδεολογικό έλλειμμα υπάρχει κραυγαλέα στο αιώνιο-τέλειο-απόλυτο (κατά τους μουσουλμάνους) βιβλίο που κανονίζει τη ζωή τους το Κοράνι. Το κοράνι που αποτελεί ένα απίθανο αναμάσημα δοξασιών που παραπέμπουν ευθέως στα ήθη και έθιμα των νομάδων της Αραβίας προ του 7ου αιώνα και δόθηκε από τον Μωχάμεντ στους οπαδούς του ως η απόλυτη αλήθεια κανόνων που πρέπει να διέπει τη ζωή τους σε κάθε επίπεδο. Στο κοράνι λοιπόν απουσιάζει παντελώς η λέξη αγάπη. Ισλάμ σημαίνει υποταγή και αυτό οφείλουν να πράττουν οι ισλαμιστές. Απόλυτη υποταγή στο θέλημα του ενός και μοναδικού θεού, του Αλλάχ. Ο οποίος Αλλάχ είναι απλώς ελεήμων και φιλεύσπλαχνος για τους πιστούς του. Για τους μη-πιστούς είναι ανελέητος επιφυλάσσοντάς τους τραγική κατάληξη όχι μόνο στον άλλο κόσμο αλλά σ’ αυτόν που ζουν με το να σφαχτούν από τους πιστούς του Αλλάχ. Στην πραγματικότητα το κοράνι βρίθει από κηρύγματα μισαλλοδοξίας για τους απίστους και μάλιστα αυτό που μένει σε όποιον έχει την υπομονή να το διαβάσει είναι η γενική εντύπωση ότι περισσότερο ασχολείται με τους απίστους παρά με τους πιστούς του. Εφόσον λοιπόν το κοράνι προστάζει τζιχάντ (ιερό πόλεμο) ως το ύψιστο καθήκον κάθε πιστού μουσουλμάνου εναντίον κάθε μη μουσουλμάνου από που να ξεπηδήσει συμπόνοια και αποτροπιασμός για τους σφαγιασθέντες αλλόθρησκους; Μη ξεγελιόμαστε με τις δήθεν διακηρύξεις περί ειρηνικού Ισλάμ που ως φύλο συκής εκστομίζουν εμφατικώς οι απολογητές της συναδελφικότητας των λαών. Συναδελφικότητα και μάλιστα έμπρακτη έχει δείξει ο σύγχρονος Δυτικός κόσμος απέναντι στους μουσουλμάνους δεχόμενους εκατομμύρια από αυτούς στις κοσμικές κοινωνίες και το αποτέλεσμα είναι η δημιουργία γκέτο με εντελώς ξεκομμένους πολιτισμικώς ανθρώπους, που όχι μόνο δεν ενσωματώνονται αλλά αντιθέτως προσπαθούν παντοιοτρόπως να αναγάγουν τη θρησκεία τους και το τυπικό της ζωής τους σε κράτος εν κράτει. Και η Δύση τους ανέχεται, τους δικαιολογεί, τους υποστηρίζει διότι στο βάθος της ύπαρξής της είναι διαποτισμένη από τα νάματα του Χριστιανισμού δηλαδή της αγάπης. Ανέχεται λοιπόν τον ενδυματολογικό τους κώδικα, τις θρησκευτικές τους γιορτές, την άρνησή τους να ευθυγραμμιστούν με νόμους που δεν τους αρέσουν, την ύπαρξη σαρίας σε κλειστές κοινότητες (που ολοένα και διευρύνονται), τα κηρύγματα μίσους που κάνουν στα τεμένη τους, την κριτική τους για τα ήθη της Δύσης και άλλα σχετικά. Μπορεί άραγε να φανταστεί κανείς μια δυτική κοινότητα στη Σαουδική Αραβία, στο Πακιστάν, στην Ινδονησία, στο Μπρουνέϊ, στο Σουδάν με γυναίκες που θα κολυμπούν με μπικίνι, με ομοφυλόφυλους να περπατούν δημόσια πιασμένοι απ’ το χέρι, κάποιον που θα πίνει μπύρα δημόσια και γενικά θα συμπεριφέρεται όπως του αρέσει; Οχι βέβαια, διότι δεν κινδυνεύει μόνο με φυλάκιση ή απέλαση αλλά ακόμα και με ακρωτηριασμό ή εκτέλεση. Συνεπώς το πρόβλημα της ενσωμάτωσης ξεχειλώνει και ασφυκτιά μόνο στη Δύση ως προς τους αθρόα εισερχόμενους μουσουλμάνους. Στις μουσουλμανικές χώρες δεν υφίσταται τέτοιο θέμα.
Ετσι λοιπόν η Δύση έχοντας διαποτιστεί από τα θρησκευτικά διδάγματα του Ευαγγελίου περί αγάπης και του να μην κάνεις στον άλλο αυτό που δεν θες να σου κάνουν, συμπαρίσταται παντοιοτρόπως στους οπουδήποτε και οποτεδήποτε δεινοπαθούντες μουσουλμάνους (επέμβαση προστασίας των μουσουλμάνων της Βοσνίας, Ροχίνγκας στην Βιρμανία, στήριξη των Παλαιστινίων, κ.λπ.) και το εννοεί. Αποτέλεσμα, ποτέ δεν ακούστηκε το παραμικρό ευχαριστώ. Η Δύση καταδικάζει πάντοτε και λαμβάνει τα αυστηρότερα μέτρα για να αποτρέπει φαινόμενα ακροδεξιάς βίας απέναντι σε μουσουλμάνους και τιμωρεί παραδειγματικά όποιους συλλαμβάνονται. Κάθε Δυτική ηγεσία διαβεβαιώνει με τον πλέον επίσημο τρόπο και διακηρύττει σθεναρά την πίστη της στη συνύπαρξη των λαών και τον αποτροπιασμό της έναντι της βίας. Ακριβώς το αντίθετο δηλαδή από το τι πράττουν οι μουσουλμανικές ηγεσίες οι οποίες παραμένουν “εκκωφαντικώς σιωπηρές”. Και είναι σιωπηρές διότι στον πυρήνα της συνείδησής τους η αγάπη για τον άνθρωπο είναι μια λέξη χωρίς ουσιαστικό νόημα.
Το θέμα βεβαίως δεν εξαντλείται σε λίγες γραμμές και προσπάθησα εδώ να αναγάγω την έννοια της αγάπης και ευρύτερα του ανθρωπισμού στην ειδοποιό διαφορά μεταξύ Δύσης και Ισλαμισμού. Ισως ακούγεται απλοϊκό όμως αν κοιτάξουμε όλοι μέσα μας στα αρχέτυπα που μας καθορίζουν θα καταλάβουμε ότι η αιτία για όλα όσα κάνουμε ή αισθανόμαστε εδράζεται σε αξιακούς πυλώνες στους οποίους στηρίζεται η ανατροφή μας. Θα επανέλθω στο θέμα του Ισλάμ με καθαρώς ιστορικά στοιχεία και με βάση όσα αναφέρονται στα ιερά του κείμενα διότι δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις κάτι αν δεν το γνωρίσεις και δυστυχώς η πλειονότητα του Δυτικού κόσμου δεν γνωρίζει το Ισλάμ. Θα κλείσω όμως το κείμενο με μια ερώτηση ιδιαίτερα προς τους νέους ανθρώπους, που συχνά από την έμφυτη στις μικρές ηλικίες τάση αμφισβήτησης, κατηγορούν το Δυτικό αξιακό σύστημα στο οποίο απολαμβάνουν την ελευθερία τους ότι τώρα η Δύση πληρώνει τις αμαρτίες του ιμπεριαλιστικού συστήματος εκμετάλλευσης των μουσουλμανικών λαών που επέβαλλε κατά το παρελθόν. Αφήνω κατά μέρος το ό,τι η εξάπλωση του Ισλάμ που κράτησε από το 650 έως περίπου το 1600 ήταν η μεγαλύτερη εκστρατεία βίας και καταστροφής που είδε ποτέ η ιστορία με πάνω από 150 εκατομμύρια νεκρούς και αφήνω επίσης κατά μέρος το ό,τι ο κατακτητικός Δυτικός ιμπεριαλισμός έχει πάψει να υφίσταται για πάνω από 100 χρόνια. Ερωτώ λοιπόν τον ρομαντικό και ανθρωπιστή νέο άνθρωπο και μαζί με αυτόν και τον φονταμενταλιστή μουσουλμάνο τρομοκράτη για το πόσο βλέπουν να κρατά η οργή των μουσουλμάνων; Υπάρχει ένα όριο τέλος πάντων, κάτι που αν το κάνουμε θα σταματήσουν τις επιθέσεις τους; Υπάρχουν κάποια αιτήματα για να τα συζητήσουμε, να συμφωνήσουμε και να υπάρξει ειρήνη τέλος πάντων; Μπορεί να γίνει αυτό άμεσα, του χρόνου, σε 10 χρόνια; Πότε τέλος πάντων θα ευαρεστηθούν να σταματήσουν να αγανακτούν; Μήπως δεν θα σταματήσουν ποτέ παρά μόνο όταν και ο τελευταίος άπιστος ασπαστεί το Ισλάμ; Θέλω εκ μέρους του Δυτικού κόσμου απάντηση παρακαλώ.
Γιώργος Χώτος, Απρίλιος 2019