Η μουσουλμανική Αφρική

Η μουσουλμανική Αφρική
Με αφορμή τη σημερινή Νιγηρία επαληθεύεται η ευεργετική για τη μνήμη και την κρίση καταβύθιση στις αναμνήσεις μας για να αξιολογήσουμε σήμερα το τι εκλαμβάναμε ως αλήθεια τότε. Το 1968 συμπονούσαμε τα καημένα αποστεωμένα αφρικανάκια της Μπιάφρα που βλέπαμε στις φωτογραφίες των εφημερίδων. Ούτε λίγο ούτε πολύ κάπως σαν σύνδρομο του «Μπαρμα-Θωμά» αγανακτούσαμε για τη λιμοκτονία τους και στο βάθος η ενοχή του λευκού ανθρώπου-αποικιοκράτη. Τότε η Νιγηρία μια χώρα 40 εκατομμυρίων αποτελείτο από 4 κύριες φυλές (όπως και σήμερα). Τους Χάουζα (νέγροι) και Φούλμπε (χαμίτες) που παρόλο που πολεμούσαν άγρια μεταξύ τους στο μακρινό παρελθόν, κατόπιν συγχωνεύθηκαν ως μουσουλμάνοι στο βόρειο τμήμα διατηρώντας όμως μια μεσαιωνικού τύπου ψυχοσύνθεση υπό ιδιότυπους εμίρηδες, μη ανεχόμενοι τους χριστιανούς. Στο νότο κυριαρχούν οι φυλές των Γιορούμπα και Ιμπο αμφότερες χριστιανικές και ασύγκριτα πιο μορφωμένες από τις βόρειες. Αυτός είναι και ο λόγος που (ιδιαίτερα οι Ιμπο) είχαν καταλάβει την πλειονότητα των θέσεων του κρατικού μηχανισμού. Στην τότε, όπως και τώρα, Νιγηρία η διαφθορά κυριαρχούσε και οι εντεινόμενες διώξεις των χριστιανών κορυφώθηκαν με αποτέλεσμα το νοτιοανατολικό της χριστιανικό τμήμα (Μπιάφρα) να κηρύξει αυτονομία για να απαλλαγεί από την καταπίεση των οπισθοδρομικών αιμοσταγών μουσουλμάνων. Ακολούθησε ο πόλεμος και ο αποκλεισμός της περιοχής με το γνωστό λιμό που μας είχε συγκλονίσει. Ας συγκρίνουμε λοιπόν τι πιστεύαμε τότε με το πως εξελίχθηκαν σήμερα τα πράγματα σε αυτή τη χώρα «ηφαίστειο» των 200 εκατομμυρίων από την υπεργεννητικότητα των μουσουλμάνων, που ξεκάθαρα (όπως το άρθρο επισημαίνει), βρίσκονται προ των πυλών, όχι της Σ. Αραβίας, όχι της Ινδονησίας, όχι της Μαλαισίας, αλλά της Ευρώπης.
Και επί τη ευκαιρία ως εμπλουτιστικό της αλήθειας, απευθυνόμενος στο woke κίνημα που υστερικώς εξαπλώνεται, να επισημάνω ότι το δουλεμπόριο των μαύρων εξασκείτο από λευκούς μεν κατά τη φόρτωση και μεταφορά από τα λιμάνια της Δ. Αφρικής, όμως το κυνήγι και η συλλογή των δούλων διεξάγονταν στο εσωτερικό της Αφρικής υπό την καθοδήγηση και αρχηγία Αράβων μουσουλμάνων αρχηγευόντων μαύρων φυλάρχων που έκαναν το «σαφάρι».
Ένα τελευταίο παράδειγμα για την πρόοδο που ευαγγελίζονταν οι μουσουλμάνοι της Αφρικής είναι αυτό του Σουδάν και του εθνικού τους ήρωα-αγίου Μωχάμετ-Αχμετ του επονομαζόμενου Μάχδη ο οποίος ηγήθηκε της επανάστασης των μουσουλμάνων περί το 1880 ενάντια στην Αιγυπτι-οθωμανική επικυριαρχία, των Αγγλων συμπραττόντων για πολιτικούς λόγους (δεν θα επεκταθώ εδώ). Μετά την κατάληψη του Χαρτούμ το 1885 από τους φανατικούς μουσουλμάνους του Μάχδη, ακολούθησε όργιο σφαγών και λεηλασιών. Οσοι επέζησαν της σφαγής οδηγήθηκαν ολόγυμνοι στο Ομντουρμάν και εγκαταλείφθηκαν στον ήλιο. Όμως γυναίκες και κορίτσια χωρίστηκαν σε 3 ομάδες (νέες, παντρεμένες και μαύρες δούλες). Πρώτος ο Μάχδη διάλεξε πολλά κορίτσια από πέντε ετών και πάνω για να τα χρησιμοποιήσει σαν σκεύη ηδονής (φυσικά), κατόπιν οι τρεις χαλίφηδες και οι εμίρηδες, και στο τέλος οι πολεμιστές μοιράστηκαν την υπόλοιπη γυναικεία λεία. Αν αυτό σας θυμίζει κάτι από τα γούστα του προφήτη ή τα σκλαβοπάζαρα των οθωμανών, μπράβο για τις γνώσεις σας.
Αυτά τα ολίγα παραπάνω για να μην ξεχνάμε τι είδους πάθη επικρατούν ανάμεσα στις αφρικανικές φυλές και «στο βάθος» η βαθμιαία εξάλειψη των χριστιανικών νησίδων π.χ. της Κένυα, της Αιθιοπίας, της Ουγκάντα και φυσικά της Νιγηρίας. Δεν ξέρω αν τελικά η Ευρώπη ξυπνήσει, ξέρω όμως ότι αν δεν ξυπνήσουμε ως Ελληνες κατανοώντας πρώτ’ απ’ όλα το κοράνι και κατόπιν τι σημαίνει για εμάς η μουσουλμανική πλημμυρίδα των πακιστανών (κυρίως), θα βρεθούμε να κοιταζόμαστε απορημένοι (συντηρητικοί και μεταμοντέρνοι) για το αν είναι ασφαλές η κόρη μας να βγει με σορτσάκι το βράδι για να πάει στο περίπτερο.