Τα πρόσφατα συγκλονιστικά απρόσμενα και απίστευτα μέχρι πρόσφατα να προβλεφθούν, επαναστατικής φύσεως γεγονότα, με την αποτίναξη και δημόσια καταστροφή των ισλαμικών μαντηλών από τις Ιρανές, περισσότερο πρέπει να προβληματίσουν την κοσμοαντίληψη των «προοδευτικών» Δυτικών παρά τους πολιτικούς αναλυτές. Εξηγούμαι. Η καταδυναστεύουσα σήμερα τη Δύση ελίτ της διανόησης, που ομνύει στη διαφορετικότητα, την ανεκτικότητα, την πολυπολιτισμικότητα και όλα τα συναφή που δήθεν οφείλουν να αντικαταστήσουν τις συντηρητικές, ξεπερασμένες και καταπιεστικές αρχές της «ένοχης» Δύσης, σίγουρα, με όσα ξέσπασαν στο Ιράν βρίσκεται σε αμηχανία. Εχοντας τροφοδοτήσει με τα δικαιωματιστικού τύπου πονήματά της όλον τον ανεύθυνο και ρηχό συρφετό παρδαλών ιδεολογημάτων που συνοψίζονται με τον όρο woke, κατάφερε να βραχυκυκλώσει τον συνήθη και δοκιμασμένο ιστορικά τρόπο πορείας των δημοκρατικών εθνών να ξεπερνούν τις εκάστοτε αναφαινόμενες δυσκολίες της πραγμάτωσης των όποιων κοσμικών πολιτικών επιλογών. Η ανθρώπινη βλακεία ούτε στη μακρινή εποχή της μαγειο-καταδίωξης, της ναζιστικής τρέλας ή των μοντέρνων του 20ου αιώνα αλλοπρόσαλλων μεσσιανικών αιρέσεων δεν ήταν ισάξια σε ηλιθιότητα, ρηχότητα και υπουλότητα με τη σύγχρονη μάστιγα αλλοίωσης μέχρις εξοβελισμού των κοινωνικών αξιών που εξαπλώνει ο woke-δικαιωματισμός. Απευθυνόμενοι στη νεολαία κυρίως και διευκολυνόμενοι αφάνταστα από το διαδίκτυο, η ιθύνουσα ελίτ του δικαιωματισμού «ξεκουράζεται» καθώς η φωτιά που άναψε εξαπλώνεται στις κοινωνίες με αυτόνομες πλέον εστίες ανατροφοδότησης, διατηρώντας συνάμα για αυτήν τον ρόλο της «επόμενης μέρας», αυτής δηλαδή του τι θα χτίσει επάνω στα αποκαϊδια. Υπάρχει όμως, όσο και αν έχουμε ταραχτεί (εμείς οι ορθολογιστές και δημοκράτες), ακόμα καιρός για να σβήσουμε τις φωτιές και να καταδείξουμε την υποκρισία, ανευθυνότητα και το ατελέσφορο της μανίας των woke-ιστών. Η επανάσταση της μαντήλας στο Ιράν μας δίνει ένα ανέλπιστο όπλο, γεμισμένο, έτοιμο για χρήση πολύ καλύτερο και αποτελεσματικότερο από οποιαδήποτε διανοητική διακήρυξη αρχών λογικής για την τιθάσευση και εξαφάνιση αυτού του άρρωστου ιδεολογήματος.
Ο γουοκισμός απευθύνεται στο θυμικό του ανθρώπου, του σύγχρονου απυξίδωτου και ζαλισμένου από την τεχνολογία ανθρώπου που νιώθει να μην έχει ρόλο αυτοπραγμάτωσης και δικαίωσης καθώς η πολυπλοκότητα της ζωής δεν του επιτρέπει να προσδιοριστεί εσωτερικώς. Ενώ η παραδοσιακότητα που κυβερνούσε και οργάνωνε τις ζωές των ανθρώπων κάποτε έχει ανατραπεί από το τσουνάμι της τεχνολογικής προόδου, τον υπερπληθυσμό και την οικονομική παγκοσμιοποίηση, ο σύγχρονος άνθρωπος αμφιβάλλει για τις καθιερωμένες αξίες του, τις θεωρεί την αιτία για τις αδικίες που του επέπεσαν και ψάχνει σανίδα σωτηρίας στους ιεροφάντες μιας νέας κοσμοαντίληψης που επανορθώνει αδικίες, τιμωρεί τους ενόχους και αποκαθιστά τις καταπιεζόμενες μειονότητες.
Στην καρδιά του ισοπεδωτικού γουοκισμού που φυσικά οι αναμφισβήτητα αριστερές καταβολές του βρίσκονται στη σχολή της Φρανκφούρτης, βρίσκεται η δήθεν αποκατάσταση, αν όχι ανύψωση, των μειονοτήτων, όλων των μειονοτήτων (από τρανσέξουαλ μέχρι πτωμολάγνων) με πρώτο όνομα «πίστας» βεβαίως τους μουσουλμάνους. Όχι τους μουσουλμάνους στις καθαυτό πατρίδες τους (εκεί ας οργιάζουν δεν τους ενδιαφέρει), αλλά τους μουσουλμάνους που ως «εισβολείς» έχουν κατσικωθεί στη Δυτική επικράτεια. Αναδεικνύοντας την ισλαμική μαντήλα ως δικαίωμα στυλιστικής επιλογής που δήθεν η κοσμικότητα της Δύσης πολεμά (μακάρι να πολεμούσε βέβαια), ξιφουλκούν για την καταπίεση της έκφρασης του δικαιώματος των μουσουλμανίδων να διατρανώνουν τη διαφορετικότητά τους μέσω της μαντήλας και ακόμα πιο πέρα και της μπούργκας (μη ξεχνάμε και αυτή τη στυλιστική επιλογή). Το ότι στην πραγματικότητα η μαντήλα φορεμένη από τις μουσουλμανίδες είτε λόγω καταπίεσης είτε λόγω συνειδητής συμμόρφωσης με το κοράνι και τις χαντίθ του αποτελεί κατάφωρη δήλωση της συνειδητά επιθυμητής διαφορετικότητας των μουσουλμάνων από την κοινωνία που τους περιέχει, δεν εκλαμβάνεται ως απειλή αλλά ως εργαλείο επιτάχυνσης της επιβολής των θέσφατων του γουοκισμού στην παραπαίουσα ιδεολογικώς Δύση. Η μαντήλα λοιπόν είναι σύμβολο και μάλιστα ισχυρότατο. Σύμβολο καθαγιασμένο στον αγώνα επικράτησης του γουοκισμού και μάλιστα, (κατ’ αυτούς) άτρωτο, καθώς η «καταπιεσμένη» ισλαμική κοινότητα το έχει περίπου αναβιβάσει σε ουσιαστικό και αναπόσπαστο στοιχείο της καθημερινότητάς της. Πως θα λέγαμε δηλαδή ότι ο στρατιώτης δεν νοείται χωρίς τη στολή του, ο δικαστής χωρίς την τήβεννο, ο δικηγόρος χωρίς το κοστούμι του, ο πυροσβέστης χωρίς το κράνος του, ο Μαορί χωρίς τη «φούστα» του, ο Σκωτσέζος χωρίς το κίλτ του, ή ο Εβραίος χωρίς το κιπά του. Όμως η πραγματικότητα διαφέρει από τους θεωρητικούς χαριτωμένους ακροβατισμούς καθώς η επιχειρούμενη μετατροπή της Ευρώπης σε ισλαμικό χαλιφάτο έχει ήδη προχωρήσει σε κρίσιμο στάδιο και η αφύπνιση των κοινωνιών της οφείλει να γίνει έστω και βίαια. Και ευτυχώς που αυτό συμβαίνει δημοκρατικά, έστω θολά και πρωτόλεια, με τις αλλαγές σε Ιταλία, Σουηδία, Ουγγαρία, Πολωνία, Δανία, Γαλλία και ας ελπίσουμε και στην Ελλάδα (αποφεύγοντας τους εξίσου παλαβούς πουτινόπληκτους και χρυσαυγίτες).
Πολεμώντας λοιπόν τη μαντήλα δεν αποτελεί ένα γραφικό εξτρεμισμό, ούτε περισσότερο μια εκδικητική ή καταπιεστική πρόθεση των κυβερνήσεων. Η απαγόρευση της μαντήλας στις δημόσιες δραστηριότητες έρχεται ακριβώς ως δικαιολογημένο μέτρο μετά την κατανόηση του ύπουλου και ανατρεπτικού ρόλου που επιτελεί εκφράζοντας κεκαλυμμένα την αντίσταση των διεισδυσάντων και εγκατεστημένων στη Δύση μουσουλμάνων στη φιλοξενούσα κοινωνία. Την κοινωνία δηλαδή που επιθυμούν να αλώσουν εκ των έσω και να αντικαταστήσουν το κοσμικό (και ας τολμήσουμε να λέμε, χριστιανικό) κράτος με τη θεοκρατία του ισλάμ από την οποία υποτίθεται ότι ξέφυγαν.
Ηταν πολύ δύσκολο μέχρι τώρα να πείσεις (τις αποκοιμισμένες κοινωνίες) ότι η ισλαμική μαντήλα δεν είναι απλώς μια στυλιστική επιλογή όπως τόσες άλλες, αλλά μάλλον ένα σύμβολο μισαλλοδοξίας και λάβαρο ηθικής υπεροχής του ισλαμισμού έναντι της παρηκμασμένης Δύσης των απίστων. Μια αλαζονική έκφραση της διογκούμενης παρουσίας των πιστών του προφήτη ανάμεσά μας που τελικά θα κατακτήσουν την Ευρώπη με τις κοιλιές των μουσουλμανίδων (ρήση Καντάφι). Οποιος αφυπνισμένος (όχι πάντως woke) εξέφραζε την αγανάκτησή του στη θέασή της, εξοβελίζονταν λοιδωρούμενος στη φίμωση ως ρατσιστής, μισαλλόδοξος, ισλαμοφοβικός, φασίστας και τα λοιπά παραφερνάλια του αριστερίστικού οπλοστασίου. Εν κατακλείδι και εν είδη νομικής γνωμάτευσης κατηγορείσο για αναίτια επιθετική προσβολή του δικαιώματος συμπολιτών σου να εκφράσουν ελεύθερα την προσωπικότητά τους. Τι κι αν επικαλείσο την καταπίεση και υποβάθμιση που προβλέπει το Ισλάμ για τη γυναίκα, έκφραση περίτρανη της οποίας αποτελεί η μαντήλα. Χωρίς να γνωρίζουν τι σημαίνει Μωάμεθ και κοράνι οι αυτόκλητοι πεφωτισμένοι ιεράρχες της πολιτικής ορθότητας διά των ύβρεων, της ειρωνείας, του αποκλεισμού, της γραφικοποίησης και του εκβιασμού σε έκαναν να νιώθεις εξτρεμιστής και αδικοπραγών.
Ηρθαν λοιπόν οι γυναίκες του Ιράν στο κολαστήριο αυτό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, στον πυρήνα του θεοκρατικού συστήματος, στη σκοταδιστική ισλαμιστική νεκρόπολη του σύγχρονου κόσμου, να δείξουν σε όλη την υφήλιο ότι η μαντήλα δεν είναι μόδα, δεν είναι αξεσουάρ δεν είναι επιλογή για όλες. Την αποτίναξαν, την χλεύασαν, την έκαψαν, την απέρριψαν. Πολύ απλά επειδή είναι μια απλή μαντήλα που τους τη φόρεσαν όχι για να γίνουν όμορφες ή σεβαστικές αλλά για να δηλώνει την υποταγή τους ως όντα δεύτερης κατηγορίας στα θέσφατα μιας απαρχαιωμένης, μισαλλόδοξης και γραφικής θρησκείας που απειλεί άμεσα πλέον τον ανθρωπιστικό Δυτικό πολιτισμό. Αν αυτό δεν είναι το απρόσμενα ισχυρότερο όπλο που μας προσφέρει ο ύπουλος και πονηρός εχθρός μας για να αρχίσουμε να ξηλώνουμε το αφήγημα των ανόητων υποστηρικτών του τότε είμαστε απόλεμοι, μαλθακοί και άξιοι της μοίρας που μας επιφυλάσσουν.
Γιώργος Χώτος, Σεπτέμβριος 2022