Δεν είμαι σίγουρος για το αν η σημερινή δημοκρατική Δεξιά ή Κεντροδεξιά παράταξη (κυβερνητική και μη) έχει καταλάβει την κρισιμότητα της πληθυσμιακής μας συρρίκνωσης και πολύ περισσότερο αν προτίθεται (δεν μιλώ καν για σχέδιο) να ενισχύσει τον εθνικό πληθυσμό και να δυναμώσει την Ελλάδα ως κράτος κυρίαρχο, ισχυρό, παρεμβατικό και (συνελόντι ειπείν) ταυτοτικά ομοιογενές.
Τουναντίον, όλες οι δράσεις της (ή ακριβέστερα οι μη-δράσεις της) συνηγορούν προς το αντίθετο. Δεν θα ήταν υπερβολή να ισχυριστώ ότι οι φανερές και πιθανώς οι αφανείς απόψεις της ταυτίζονται με τις διαχρονικά διακηρυγμένες της ευρύτερης Αριστεράς περί διεθνισμού, ανοικτών συνόρων και ετερόκλητου δικαιωματισμού.
Κάτι τέτοια γοήτευαν και μένα στα χρόνια της νιότης μου ως ηθικά ανώτερες απόψεις και ιστορικά αναπόφευκτες, τελεσφορούμενες σε μια παγκόσμια διακυβέρνηση που θα εξασφάλιζε την ειρήνη και την ευημερία των λαών.
Συναρτημένη η παραπάνω ιδεοληψία με επιμέρους βαρύγδουπες διακηρύξεις τύπου «τέλος της ιστορίας», ιστορικά συμβάντα όπως η πτώση του τείχους, και διαχεόμενης μοιρολατρίας ως προς την ανάσχεση του παγκόσμιου χρηματιστηρίου τύπου «Σόρος και Σία», δημιούργησαν και στα συντηρητικά στρώματα ακόμα τη μοιρολατρία του: «αφού δεν μπορούμε να το αποφύγουμε ας το απολαύσουμε».
Απέναντι λοιπόν στα παθητικά και ανερμάτιστα στρώματα των συντηρητικών και κατά βάσει κεντροδεξιών κοινωνιών η Αριστερά είχε και τις δυνάμεις και την οργάνωση να κυριαρχήσει ιδεολογικά και διά του διεθνισμού να καθιερώσει τον εθνομηδενισμό ως στάση ζωής και προόδου ακόμα.
Παραδομένος σ’ αυτή την ανεμπόδιστα κυριαρχούσα ιδεοληψία η οποία υπέσκαπτε κάθε δειλή έστω εθνική έκφανση των παθητικών και αδιάφορων κοινωνικών στρωμάτων, ο λαός κυριολεκτικά ξέχασε το νόημα της πατρίδας (πόσο μάλλον του έθνους) και συνήθισε να εκφράζει την ευαισθησία του προς τον Ανθρωπο γενικώς, ως ον πανομοιότυπο «όπου Γης».
Και μπορεί μεν αυτή η δήθεν οικουμενικότητα να αποτελεί το φλάμπουρο της αριστερής διανόησης, η οποία βέβαια δεν είναι παρά μια μεταμφίεση για την αποδόμηση της εθνικής ταυτότητας προκειμένου να επικρατήσει η χρεοκοπημένη μαρξιστική ουτοπία, όμως έτσι όπως προέρχονταν από το κύρος των πολυγραφότατων διανοητών της αριστεράς, ήταν αδύνατο να αντιμετωπιστεί από τους ελάχιστους λαθροβιώτες της συντηρητικής σκέψης. χαμένους στην ομίχλη της ατολμίας.
Κυριολεκτικά, στη μεταπολιτευτική Ελλάδα, η ρετσινιά του συντηρητικού, οπισθοδρομικού μέχρι και αντιδραστικού αποτέλεσε μια ισχυρότατη τροχοπέδη στην κίνηση οτιδήποτε πνευματικού με ικανή ορμή για να ανακόψει ή και να συγκρουστεί με τον επελαύνοντα αριστερό εθνομηδενισμό. Και ακόμα χειρότερα, η όποια δειλή δεξιά ή κεντροδεξιά είχε αφεθεί να συληθεί από την αριστερά και εν είδη εξωμοσίας (έστω κι αν δεν το συνειδητοποιούσε) είχε βαφτιστεί στην αριστερή κολυμβήθρα έχοντας πλέον πνευματικό ανάδοχο τον ίδιο τον ολετήρα της.
Όμως η ίδια η ύβρις της υπερβολής και της αποθράσυνσης που αποχαλίνωσε την αριστερά στην εθνική αποδόμηση ήταν αυτή που δημιούργησε με τον βρασμό των αισθημάτων την υπερπίεση στη «χύτρα» όπου μαγείρευε τη Δεξιά, με αποτέλεσμα κάποια στιγμή την εκτόνωση και την απελευθέρωση των ακατέργαστων συντηρητικών στοιχείων. Όμως αυτό που απελευθερώθηκε πολύ απέχει ακόμα από το να έχει αποκτήσει μορφή και συγκρότηση. Τα υλικά δεν έχουν αναμιχθεί καλά και η χαρά μιας απελευθερωμένης σκέψης δεν μπορεί ακόμα να επικρατήσει επί του συμπαγούς στρατεύματος της αριστερής ουτοπολογίας.
Γιώργος Χώτος
Αύγουστος 2023