Ανασκοπώντας τις αναμνήσεις μου ομολογώ ότι δεν θυμάμαι κάποια περίοδο του κόσμου, έτσι όπως τον αντιλαμβανόμουν, που να ενώνει ψυχικά και τόσο κυριαρχικά επίμονα την εθνική αλλά και την παγκόσμια κοινωνία (τη δυτική εννοείται), όσο αυτό στο οποίο τα μέλη της ομνύουν τα τελευταία 20 χρόνια και αποκαλείται «κλίμα».
Οι μεταβολές του κλίματος που χαρακτηρίζουν τη βιόσφαιρα και επέδρασαν ανά τους γεωλογικούς αιώνες στην εξέλιξη των οργανισμών, σήμερα χαρακτηρίζονται στο φαντασιακό του μέσου ανθρώπου ως η δίκαια επερχόμενη τιμωρία για τα ανομήματα του τεχνικού πολιτισμού με τη σωτηρία να βρίσκεται στη «μετάνοια» διά της αποκήρυξης αυτού ακριβώς που στήριξε αυτόν τον πολιτισμό, δηλαδή των ορυκτών καυσίμων.
Η καλά εγκατεστημένη στο θυμικό των μαζών αντίληψη για το ότι βιώνουμε μια επιλεγόμενη «κλιματική αλλαγή» την οποία προκαλέσαμε με τις ανθρωπογενείς εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα και η οποία θα μας καταστρέψει στο κοντινό μέλλον αν δεν τις μηδενίσουμε, καθορίζει σήμερα με μια πρωτόγνωρη ταύτιση κοσμοαντίληψης ηγετικών ελίτ του δυτικού κόσμου και πλειοψηφικά αφυπνισμένων κοινωνιών, τις σχέσεις κυβερνώντων και κυβερνωμένων.
Η κλιματική αλλαγή, ή αλλιώς κλιματική κρίση, ή αλλιώς υπερθέρμανση όπως αρχικά ξεκίνησε να καλείται, είναι μια ψύχωση των δυτικών κοινωνιών που έχει πλέον αποκτήσει φύση ιδεολογίας και ως εξ’ αυτού δυναμική μαζικών εκφράσεων και αγώνων γινόμενη έτσι διαχειριστικό εργαλείο για τους ιθύνοντες, προκειμένου να φτάσουν σε εκείνο το ενεργειακό επίπεδο που έχουν καθορίσει, ανεξαρτήτως του κόστους των θυσιών στις οποίες οι μάζες υποβάλλονται.
Κανέναν στοιχειωδώς καταρτισμένο πολίτη δεν εκπλήσσει η μαζική κλιματο-ψύχωση μια και κοιτώντας την ιστορία της ανθρωπότητας θα διαπιστώσει πλήθος από επικρατήσασες πλάνες που εξαπλώθηκαν, επέδρασαν αρνητικά και τελικά διαλύθηκαν υπό το φως της λογικής και των νέων επιστημονικών ευρημάτων αφού όμως πρώτα ταλαιπώρησαν τα μέγιστα τις κοινωνίες.
Όπως και στο παρελθόν έτσι και σήμερα το να προσπαθήσεις να ελευθερώσεις το κλιματικό μαζικό κίνημα από τη φενάκη της σωτηριολογικής πλανητικής του αποστολής με ορθολογικά επιχειρήματα είναι μάταιο, μια και η ψυχωτική πλάνη της κλιματικής συστράτευσης είναι τόσο ιδεολογικά εξοπλισμένη που μόνο μετά τη διαρκή βύθιση σε αδιέξοδα, καταστροφικά αποτελέσματα και τελικά μαζική αγανάκτηση θα επέλθει το τέλος της. Συνεπώς, επειδή πρόκειται για μια αργή και βασανιστική πορεία, μέχρι την απελευθέρωση από αυτή τη φενάκη, η αποστολή των σκεπτομένων ανθρώπων για να επιτευχθεί η διάλυσή της δεν μπορεί να είναι άλλη από το να την υποσκάπτουν επίμονα μέσω της ανάδειξης των γελοιοτήτων της, προκειμένου να γλυτώσουν οι κοινωνίες από μακρύτερες περιόδους ταλαιπωρίας μέχρι την τελική αποτίναξή της.
Με τον όρο ταλαιπωρία εννοείται η φτωχοποίηση των κοινωνιών που επιφέρουν οι πολιτικές της κλιματικής αλλαγής στον δυτικό κόσμο και της εξαθλίωσης που επιφέρουν στον υπανάπτυκτο κόσμο. Και όλα αυτά φυσικά έχουν να κάνουν με τη δαιμονοποίηση και εξοστρακισμό των ορυκτών καυσίμων, αυτών δηλαδή των φτηνών ενεργειακών πηγών που είναι ο πυλώνας του σημερινού επιπέδου ζωής μας.
Πυρήνα του ιδεολογήματος (διότι σε τέτοιο έχει μετασχηματιστεί) της κλιματικής αλλαγής, δηλαδή της αντιμετώπισής της, είναι ο δογματικός ισχυρισμός (διότι επιστημονική απόδειξη δεν υφίσταται) ότι διά της υπερθερμάνσεως της βιόσφαιρας λόγω ενίσχυσης του ατμοσφαιρικού «θερμοκηπίου» από τις υπερβολικές ανθρωπογενείς εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα, η ζωή στον πλανήτη κινδυνεύει μια και το οικοσύστημα απορρυθμιζόμενο θα δημιουργήσει «κόλαση» επί της Γης. Αντιμετώπιση κατά τους κλιματιστές (ας τους ονομάζουμε έτσι ως σημαίνοντα όρο χάριν συντομίας), αυτού του αποκαλυπτικού σεναρίου, οφείλει να είναι η παντελής αποκοπή των ενεργειακών μετασχηματισμών του πολιτισμού μας από τα ορυκτά καύσιμα. Όμως κάτι τόσο κατακλυσμιαίο και δραματικό είναι πραγματικά αναγκαίο; Θα επιφέρει λύση για ένα πρόβλημα που για τους «σκεπτικιστές» (οι αντιδρώντες στους κλιματιστές) δεν υφίσταται; Όταν μάλιστα (τολμώ να το πω), όχι μόνο δεν υπάρχει πρόβλημα κλίματος, αλλά αντίθετα, το παραπάνω διοξείδιο ωφελεί τη ζωή. Και πέρα από την ορθολογική διά της επιστήμης ανάλυσης του δημιουργηθέντος προβλήματος του κλίματος, η οποία από μόνη της συνιστά επιστημονική επιχειρηματολογία, προέχει η ανάγκη οι δυτικές κοινωνίες να ασκήσουν πίεση στις ηγεσίες να ξεγράψουν από τις προτεραιότητές τους τη μεθοδευμένη πορεία προς την ενεργειακή φτώχεια, την οποία ευφημιστικά ονομάζουν «πράσινη ανάπτυξη» κεντρίζοντας έτσι τα εξαρτημένα αντανακλαστικά των μαζών στο κάλεσμα για έναν ευγενή (δήθεν) σκοπό. Αυτός είναι λοιπόν ο λόγος για να διαδώσουμε με πειστικότητα το μήνυμα της φενάκης του κλιματικού κινδύνου μέχρι που κάποτε να εξευτελιστεί διά της παραληρηματικής του υπερβολής και τελικά να χαθεί από τη συνείδηση του κόσμου η στήριξη σε αυτή την πλάνη.
Το παρόν άρθρο αποτελεί μόνο μια εισαγωγή στο θέμα προκειμένου να προσελκύσει το ενδιαφέρον (ακόμα και οργισμένο) του αναγνώστη, έτσι ώστε να προλειάνει «το έδαφος» για την βάσει λογικής και επιστημονικής αντιλογίας παράθεσης (οσονούπω) των στοιχείων που με φέρνουν πολέμιο της νέας θρησκείας συντομογραφούμενης ως «κλιματική αλλαγή». Θεωρώ απαραίτητο για την ουσιαστική εμβάθυνση στο θέμα, τον προηγούμενο προβληματισμό του αναγνώστη στο δίπολο σημαίνον-σημαινόμενο για τους εξής βασικούς όρους: Ανθρωπότητα, πολιτισμός, ενέργεια, κλίμα, καιρός, ζωή, βιόσφαιρα, τροφή, επιστήμη. Αν κατανοήσει το ουσιαστικό περιεχόμενό τους τότε πολλά από τα “κλιματικά” που τον ταλανίζουν θα μπουν στη σωστή βάση συμβολής στην ευμάρεια της ανθρωπότητας.
Γιώργος Χώτος, Οκτώβριος 2023