Για οποιονδήποτε έχει και την ελάχιστη εθνική συνείδηση, υπερηφάνεια και σθένος, η εξωτερική πολιτική της χώρας μας έτσι όπως έχει διαγράψει μια θλιβερή πορεία την τελευταία τριακονταετία και κορυφώνεται ως σχεδόν καταστροφική εδώ και περίπου 7 χρόνια, μόνο απογοήτευση και πίκρα μπορεί να προσφέρει.
Αντιμέτωπη με τη μεγάλη και διαρκή απειλή για τη χώρα μας την οποία αποτελεί ολοένα και πιο παράλογα έντονα η Τουρκία, το Ελληνικό πολιτικό σύστημα μοιάζει παραλυμένα υποτονικό αντικρούοντας με σβησμένους ψιθύρους τις κραυγές θρασύτατης αμφισβήτησης της κυριαρχίας μας που ακατάπαυστα εκσπώνται από τις ιδεοληπτικές ονειρώξεις μεγαλείου της γείτονος.
Στην Ελλάδα πλέον έχει εδώ και πολλά χρόνια ριζώσει η ψυχολογία της πολιτισμένης, ειρηνόφιλης και ανεκτικής χώρας η οποία δεν πέφτει (δήθεν) στην παγίδα της έντασης την οποία προκαλούν οι διαρκείς αμφισβητήσεις της Τουρκίας επί των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων που απορρέουν από τις συνθήκες και το διεθνές δίκαιο.
Εχουμε επιλέξει ως χώρα με απόλυτη ευθύνη των κυβερνήσεών μας να παίξουμε το ρόλο της χώρας «μαλακής δύναμης – soft power» καταλήγοντας στην παθητικότητα και την απονεύρωση των αντιδράσεών μας στις παράλογες Τουρκικές προκλήσεις με αποτέλεσμα ο επιχειρούμενος κατευνασμός της Τουρκικής υπερδιέγερσης να καταλήγει σε εφησυχασμό μεν από εμάς αλλά να εκλαμβάνεται ως αδυναμία δε από τους απέναντι.
Πως αλλιώς θα μπορούσε να γίνει κατανοητή με όρους αξιοπρέπειας και σχεδιασμού εξωτερικής πολιτικής η πρόσφατη επίσκεψη του πρωθυπουργού της Ελλάδος στην Τουρκία, αν όχι ως συμπεριφορά υποτελούς, όταν λίγες μέρες πριν η Τουρκία εξέδωσε NAVTEX στο Αιγαίο και το πλέον εξοργιστικό αποφάσισε τη μετατροπή σε τζαμί της Μονής της Χώρας; Τι καλό θα μπορούσε να αποκομίσει από αυτή την επίσκεψη ο κ. Μητσοτάκης; Τίποτα φυσικά. Κάλλιστα θα μπορούσε να αναβάλλει την επίσκεψη και να αποφύγει τις διπλωματικές απώλειες. Διότι μπορεί μεν ο Ερντογάν (όπως άλλωστε αναμένονταν) να έθεσε στο τραπέζι όλη την παράλογη τουρκική διεκδικητική ατζέντα και ο πρωθυπουργός μας να την απέρριψε, αλλά η Τουρκία αυτό που ήθελε το πέτυχε. Να δημοσιοποιήσει διεθνώς άλλη μια φορά τα αιτήματά της. Δεν έχει σημασία αν εμείς δεν συμφωνούμε. Στην εξωτερική πολιτική οι πόντοι νομιμοποίησης κερδίζονται σταδιακά και πρώτο θεμελιώδες βήμα είναι να διατυπώσεις αυτό που επιδιώκεις. Εμείς όχι μόνο δεν διεκδικούμε τίποτα αλλά δεχόμαστε να ακούσουμε και τα παράλογα του εχθρού μας.
Συνάμα την ίδια περίοδο δεχόμαστε με έναν εκλεγμένο δήμαρχο ομογενή μας στις Αλβανικές φυλακές, τον πρωθυπουργό της Αλβανίας να πυροδοτεί με την επίσκεψη και ομιλία του στο κέντρο της Αθήνας την αμφισβήτηση της αυτοτέλειας του Ελληνικού έθνους δηλώνοντας τις δήθεν Αλβανικές ιστορικές ρίζες στη χώρα μας και να βαφτίζει τη Μπουμπουλίνα Αλβανίδα. Φτάσαμε λοιπόν η καλούμενη από τους Ρωμαίους «Ιλλύρια Γκρέκα» σημερινή Αλβανία να μας εμπαίζει.
Και επιπλέον, η ζέουσα πληγή της εθνικής μας μειοδοσίας που επισημοποιήθηκε με το όνειδος της συμφωνίας των Πρεσπών, αυτή του κρατικού μορφώματος των Σκοπίων στο οποίο εκχωρήσαμε το όνομα Μακεδονία, όχι μόνο ήδη από καιρό έχει καταστρατηγήσει σε όλα τα επίπεδα τη συμφωνία και εμείς απαθώς παρακολουθούμε, αλλά και μετά τις πρόσφατες εκλογές η πρόεδρός του ομιλεί πλέον ανοικτά για Μακεδονία «σκέτο». Τι άλλο περιμένουμε για να καταγγείλουμε αυτή τη συμφωνία και να ξεπλύνουμε κάπως την εθνική ντροπή που μας πότισε;
Αν οι πολιτικοί μας νομίζουν ότι η πολιτική του κατευνασμού και του επακόλουθου εφησυχασμού που ακολουθούν διασφαλίζει την ειρήνη πλανώνται οικτρά. Οι εχθροί του έθνους το μεταφράζουν ως αδυναμία και αντί για ειρήνη (για την οποία απαιτούνται δύο) θα έχουμε πόλεμο (για τον οποίο και ένας αρκεί). Το κακό δεν το νικάς αγνοώντας το αλλά αντιμετωπίζοντάς το.
Το παράλογο της σημερινής Ελληνικής υποχωρητικότητας και ενδοτικότητας δεν μπορεί παρά να οφείλεται στο ότι το πολιτικό σύστημα έχει πλέον ξεκοπεί και αυτονομηθεί από τον εθνικό κορμό και είναι πρόθυμο να δώσει κάθε είδους ανταλλάγματα προκειμένου να διατηρήσει τη δική του ύπαρξη. Λυπηρό και συνάμα τραγικό.
Γιώργος Χώτος, Μάιος 2024