Πως θα μπορούσαμε να εξηγήσουμε καλύτερα την τεράστια διαφορά που παρατηρείται ως προς τη θέρμη, το φανατισμό, την τυπολατρία και το σφρίγος της πίστης μεταξύ των χριστιανών και των μουσουλμάνων (όλα σε ανώτερη ένταση στους μουσουλμάνους) αν δεν εξετάζαμε το τι υπόσχεται η κάθε θρησκεία στους οπαδούς της στη μεταθανάτια ζωή;
Η ουσία της βάσης επάνω στην οποία στηρίζεται και ξεδιπλώνεται το δόγμα κάθε θρησκείας, έγκειται στην υπόσχεση που δίνει στους πιστούς της για τη μεταθανάτια ύπαρξη της ψυχής. Το κάθε άτομο μετά θάνατον μεταβαίνει είτε σε ένα «τόπο» ανταμοιβής αν στην επίγεια ζωή έπραξε σύμφωνα με τις επιταγές της θρησκείας του, είτε σε τόπο τιμωρίας αν έπραξε τα αντίθετα, δηλαδή στον παράδεισο ή στην κόλαση αντίστοιχα.
Για τον πιστό της κάθε θρησκείας όλα τα επίγεια περιστρέφονται ως κίνητρα πρακτέου ή αποφευκταίου γύρω από την ιδέα της μοίρας που τον περιμένει μετά το θάνατο. Η διδασκαλία των θεϊκών εκπροσώπων επί Γης συνοψισμένη στα ιερά βιβλία και κωδικοποιημένη στο λειτουργικό τυπικό από τις ιεροφαντικές δομές, αποτελούν τον οδηγό ηθικής και πράξης που οφείλουν να ακολουθούν οι πιστοί. Είναι απόλυτα φυσικό και συμβατό με την ανθρώπινη φύση να αναμένεται ανταμοιβή σε αυτούς που ζουν κατά τις επιταγές της θρησκείας τους. Εστω κι αν δεν το ομολογούν ανοικτά, οι άνθρωποι και του παρελθόντος και του σήμερα επειδή είναι ανήμποροι να βιώσουν πραγματική ευτυχία και απονία στον επίγειο κόσμο προσβλέπουν στο επέκεινα ως λύτρωση από τα δεινά της θνητότητας. Και εδώ ερχόμαστε στην ουσία του θέματος. Ο παράδεισος στον οποίο ελπίζουν να εισέλθουν κατέχει κυρίαρχη θέση στο νου και την ψυχή τους. Με το νου οργανώνουν τη ζωή τους κατά τις επιταγές της θρησκείας τους και με την καρδιά γεμίζουν με τη γλυκιά και παρήγορη ελπίδα του να ανταμειφθούν μετά θάνατον επειδή ήταν πιστοί τύποις και ουσία. Τώρα, το περιεχόμενο των όρων τύπος (τυπολατρία) και ουσία (αγαθότητα) μεταξύ χριστιανισμού και μουσουλμανισμού διαφέρει τόσο πολύ που η επέκταση επ’ αυτού ξεφεύγει από την πρόθεση του παρόντος. Όμως αυτό που έχει σημασία και παραδόξως δεν αναδεικνύεται στις ποικίλες αναλύσεις, είναι το καθοριστικό κατ’ εμένα γεγονός της παραδείσιας ανταμοιβής για τους πιστούς ως κίνητρο για να παραμένουν πιστοί στη θρησκεία τους και να ενεργούν βάσει των επιταγών της. Στον μουσουλμανισμό όλα είναι απόλυτα σαφή, καθαρά και κωδικοποιημένα στο κοράνι και στις χαντίθ ενώ στο χριστιανισμό μόνο μεγαλειωδώς μεν, αλλά ασαφώς και αφηρημένα δε, προσδιορισμένα. Και μάλιστα προσδιορισμένα σε σκόρπια πατερικά λόγια της εκκλησίας και όχι στην Αγία Γραφή. Ο Χριστιανικός Λόγος αναφέρει «αμνούς και ερίφια», «εκ δεξιών του Κυρίου» και «ένωση με το Θείο». Αντίθετα ο κορανικός και χαντιθικός Λόγος αφού προσδιορίσει τις ξεκάθαρες υποχρεώσεις του πιστού σε προσευχές, ελεημοσύνη, δικαιοσύνη, τζιχάντ και νηστεία, υπόσχεται με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο υπέροχα ανταλλάγματα στον παράδεισο όπου μεταξύ μαγευτικών κήπων και αστείρευτων ροών γάλακτος και μελιού, δεκάδες λαχταριστές παρθένες θα ικανοποιήσουν τις σεξουαλικές ορέξεις των εκλεκτών πιστών (αρρένων φυσικά, για τις γυναίκες δεν υπάρχει πρόβλεψη, ίσως εμμέσως να θεωρούνται και αυτές ικανοποιημένες διά της μεταμορφώσεώς των σε αιώνιες παρθένες).
Πως λοιπόν μετά τα παραπάνω συνοπτικά αναφερόμενα να γίνει ελκυστικότερος ο Χριστιανισμός με την καθαρά πνευματική του φύση μπροστά στο δέλεαρ του ασφαλούς οδικού χάρτη προς τις εύκολα κατανοήσιμες υλικές ηδονές που προσφέρει ο μουσουλμανισμός στον δικό του παράδεισο; Ο μουσουλμάνος είναι μακράν φανατικότερος του χριστιανού επειδή προσβλέπει σε καθορισμένη αμοιβή με όρους επίγειους, ενώ ο χριστιανός με όρους αγνώστου και αφηρημένου πνευματικού μεγαλείου. Ισως λοιπόν αυτή η σεξουαλική παράμετρος της μεταθανάτιας αμοιβής, να είναι η εξήγηση για το σφρίγος του μουσουλμανισμού και ενώ η σεξουαλικότητα κατέχει κυρίαρχη θέση στην ψυχανάλυση, έτσι όπως την εφηύρε η Δύση, απουσιάζει παραδόξως από τις αναλύσεις για τον δυναμισμό και την εξάπλωση του Ισλάμ. Η Δύση άλλωστε είναι κυριευμένη σήμερα από οικοφοβική απέχθεια και για το χριστιανικό της «γονιδίωμα» και συνάμα ιδιοτύπως ισλαμοφιλική ως αποφυάδα της γενικότερης επικρατούσας ιδεοληψίας της «κουλτούρας των ταυτοτήτων».
Γιώργος Χώτος, Μάιος 2024