Πρέπει να ήταν (αν δεν με απατά η μνήμη μου) το καλοκαίρι του 2013 όταν κατά τις διακοπές μας στο φιόρο του Λεβάντε, τη Ζάκυνθο, και στον επιβλητικό κόλπο του «ναυαγίου», περιδιαβαίνοντας στους πρόποδες του απόκρημνου τείχους βρήκα σχισμένο, ηλιοκαμένο και ζαρωμένο ένα υπόλειμμα βιβλίου που στην πρώτη σελίδα του έγραφε:
«ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ. ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΣΥΝΑΝΤΑΣ ΔΙΔΕΙ ΜΙΑ ΣΚΛΗΡΗ ΜΑΧΗ, (Πλάτων)».
Αυτό ήταν, δόθηκε απροσδόκητα απάντηση στη νομιζόμενη (από εμένα) ως δειλία μου, της τάσης μου δηλαδή να μην επιτίθεμαι ή να λοιδορώ ανθρώπους όσο κρετίνοι κι αν ήταν, όσο παράλογοι και άδικοι απέναντί μου (ή σε άλλους), όσο κι αν ο μόνος τρόπος αντιμετώπισής τους ήταν η επιχειρηματολογία (ακόμα και έντονη) ή αν δεν έπιανε αυτό, η αποφυγή πλέον επαφής με αυτούς.
Στερεώθηκε πλέον μέσα μου η αναζήτηση μόνο της ουσίας και η ενίσχυση της Βουδιστικής ρήσης (μην παρεξηγηθώ, Χριστιανός Ορθόδοξος είμαι) «νομίζεις ότι έχεις χρόνο, αλλά δεν έχεις».
Γι’ αυτό λοιπόν με βλέπετε να αποφεύγω λίβελλους, εντυπωσιακές ξεθεμελιώσεις και προοδευτισμούς του συρμού απέναντι σε πολιτικές και πολιτικούς, φυλάγοντας την ενέργειά μου μόνο για θετικές και επωφελείς προτροπές για πράγματα που μπορούν να γίνουν, ή για αυτά που με τη γελοιότητά τους πρέπει να εξοβελιστούν στην απαξία.
Η Αριστοτελική «ΦΡΟΝΗΣΗ», δηλαδή η ορθή κρίση, που κατόπιν ο Χριστιανισμός την εννοιοποίησε ως «ΠΡΟΝΟΙΑ», μαζί με την «ΕΓΚΡΑΤΕΙΑ», την «ΕΥΨΥΧΙΑ» και τη «ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ» μπορεί μεν να αποτελούν τις θεμελιώδεις αρετές του Καθολικισμού, όμως αποτελούν πανανθρώπινες αξίες.
Με αυτές πορεύομαι, αυτές άμεσα ή έμμεσα εξέπεμπα προς τους φοιτητές μου και αυτές θέλω να χαρακτηρίζουν και τους γύρω μου.
Γιώργος Χώτος, Μάιος 2024