Η ύπαρξη μιας μόνο, ή άντε δύο το πολύ, αποδυτηριακών καμπινών, κοινώς αλλαξιέρες (συνήθως αθλίας κατασκευής με καρφιά ή βίδες για κρεμάστρα), σε πολυπληθείς παραλίες, καλή ώρα όπως του Καστελλοκάμπου στην Πάτρα, μπορεί να καταρρακώσει το ηθικό και του πιο καλόβολου ανθρώπου (δυστυχώς όχι η περίπτωσή μου), να κάνει τα νεύρα του τσατάλια, ή και γιατί όχι, να σφυρηλατήσει χαρακτήρες ως προς την υπομονή.
Αναφέρομαι φυσικά στις περιπτώσεις κατά τις οποίες μια αλλαξιέρα χρησιμοποιείται ως καμαρίνι, δοκιμαστήριο, χώρος διαλογισμού, ή προπονητήριο στάσεων γιόγκα. Σε τέτοιες καταστάσεις οι άλλοι υποψήφιοι χρήστες της σχηματίζουν έξωθεν αυτής συνεχώς επιμηκυνόμενη ουρά και στο βλέμμα τους ένας εκπαιδευμένος ψυχολόγος μπορεί να διακρίνει να καθρεφτίζεται ένας πλούτος συναισθημάτων, από οργή και απόγνωση, έως αταραξία νιρβάνα για το αναπόδραστο της μοίρας.
Για ένα χρήστη αλλαξιέρας σαν και μένα που μπαίνω, βγάζω μαγιό, φοράω σορτσάκι, βγαίνω σε 20 δεύτερα, δε σημαίνει ότι μια τέτοια fast track επιχείρηση μπορεί να γίνει υποχρεωτική. Αν και υποστηρίζω την ποινικοποίηση της παραμονής στην αλλαξιέρα πέραν του ενός λεπτού, με πρόβλεψη εξοντωτικών ποινών για τους παραβάτες και μάλιστα «with no parole» γι’ αυτούς που μιλούν στο κινητό, οφείλω να δεχτώ ότι ο νόμος πρέπει να είναι επιεικής στις παρακάτω περιπτώσεις για.
- Ηλικιωμένες κυρίες μικρού ή μεγάλου εκτοπίσματος οπότε εκ φύσεως οι αργές κινήσεις είναι αναμενόμενες .
- Ηλικιωμένους κυρίους για τους ίδιους παραπάνω λόγους και ιδιαίτερα όταν με απόγνωση τους βλέπεις να εισέρχονται κουβαλώντας παντελόνι (με τη ζώνη επάνω ή ξέχωρα), φανελάκι (τιράντας βέβαια), πουκάμισο, κάλτσες και παπούτσια.
- Μικρά κοριτσάκια λόγω ακαταλόγιστου του νεαρού της ηλικίας, ακόμα και στην εφιαλτική περίπτωση του να εισέρχονται δύο μαζί φέροντας και τσαντάκι καλλυντικών για να διασφαλίσουν ότι κατά την έξοδο θα είναι άψογες κοκέτες.
- Υπέρβαροι (πολύ) άνδρες και γυναίκες, οπότε ιδιαίτερα κατά την ανύψωση του ποδιού και τις διαδοχικές επαναλήψεις απέλπιδων προσπαθειών εύρεσης του ανοίγματος του σωβράκου ή της κυλότας, εσύ αναστοχάζεσαι το «Αιωνιότητα και μια μέρα» του Αγγελόπουλου.
Αντίθετα, κανένα ελαφρυντικό να μην αναγνωρίζεται σε χρονικές καταχρήσεις των:
- Καλλίγραμμων και σπιρτόζων αιθέριων υπάρξεων που το παρεό αποτελεί γι’ αυτές βραδινή τουαλέτα εξόδου.
- Κοτσονάτων κυρίων που εισέρχονται με υπό μάλης όλο τον εξοπλισμό των ηλικιωμένων του υπ’ αρίθμ. 2 παραπάνω.
- Μανάδων που φέρνουν εκεί τα 3χρονα-4χρονα παιδάκια τους λες και αλλιώς θα ετίθετο θέμα δημοσίας αιδούς.
Αυτά που λέτε για αυτό το πολύ σημαντικό για το έθνος μας θέμα σωστής χρήσης αυτών των χώρων παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς. Αύριο, να ‘μαστε καλά, η εξίσου εφιαλτική περίπτωση των ντουζιερών.
Γιώργος Χώτος, Ιούλιος 2024