Τι γίνεται τελικά στο Ισραήλ, στη γενικώς αναφερόμενη Παλαιστίνη; Ποιος άραγε είναι ο καλύτερος τρόπος για να ειρηνεύσει αυτός ο πολύπαθος τόπος;
Αυτό που ακούμε από επίσημους (πρεσβευτές στα ΗΕ, διπλωμάτες, κυβερνήτες κ.ά.), ανεπίσημους (καθηγητές, φιλόσοφους), δημοσιολογούντες (δημοσιογράφους, αναλυτές κ.ά.) και μεγάλη μερίδα κινητοποιημένων πολιτών ανά τη Δύση (και όχι μόνο), συγκεράζεται γενικώς στο τυποποιημένο πλέον: «Αν το Ισραήλ επιτρέψει στους Αραβο-Παλαιστίνιους να έχουν το δικό τους κράτος, τότε θα υπάρξει ειρήνη στη Μ. Ανατολή».
Οποία αφέλεια, γενικολογία, αμάθεια και θρίαμβος της ελπίδας πάνω στην πραγματικότητα.
Στην πρόσφατη ιστορική πραγματικότητα το Ισραήλ όχι μόνο επέτρεψε αλλά πρόσφερε πολλές φορές (5 τις πιο γνωστές) στους Παλαιστίνιους δικό τους κράτος και αυτοί τις απέρριψαν.
Ας δούμε επί τροχάδην τη διαδρομή αυτών των προσφορών και απορρίψεων.
Μετά τη διάλυση το 1919 της ηττημένης του Α ΠΠ Οθωμανικής αυτοκρατορίας (που κατείχε επί 3 αιώνες Μ. Ανατολή, Β. Αφρική και Αραβία), η νικήτρια Μ. Βρετανία κυβέρνησε την περισσότερη Μ. Ανατολή (μέχρι και το Ιράκ).
Μετά 17 χρόνια το 1936 οι Αραβες (ακόμα δεν αυτοαποκαλούνταν Παλαιστίνιοι) επαναστάτησαν εναντίον των Βρετανών και των Εβραίων γειτόνων τους. Οι Βρετανοί σχημάτισαν μια ομάδα εργασίας τη λεγόμενη επιτροπή Πιλ για να μελετήσει την αιτία της επανάστασης. Η επιτροπή συμπέρανε ότι αιτία της επανάστασης ήταν η ύπαρξη δύο λαών, Εβραίων και Αράβων, που ήθελαν να κυβερνήσουν την ίδια γη. Ως λύση η επιτροπή πρότεινε να δημιουργηθούν δύο ανεξάρτητα κράτη, ένα Εβραϊκό και ένα Αραβικό, κάτι δηλαδή σαν κι αυτό που ακούγεται σήμερα ως «λύση των δύο κρατών». Η προτεινόμενη διαίρεση της γης ήταν σαφέστατα υπέρ των Αράβων με 80% της περιοχής Αραβικής και 20% Εβραϊκής (με μια μεγάλη περιοχή που περιλάμβανε την Ιερουσαλήμ υπό Βρετανικό έλεγχο). Οι Εβραίοι δέχτηκαν, οι Αραβες το απέρριψαν και συνέχισαν τον πόλεμο. ΑΠΟΡΡΙΨΗ λοιπόν Νο 1.
Το 1947 οι Βρετανοί ζήτησαν από τον ΟΗΕ να βρει μια νέα λύση στη συνεχιζόμενη ένταση. Αποφάσισαν ότι η καλύτερη λύση ήταν η διαίρεση της γης. Ετσι το Νοέμβριο του 1947 ο ΟΗΕ ψήφισε την πρόταση να δημιουργηθούν δύο κράτη. Και πάλι η μεγαλύτερη έκταση προορίζονταν για τους Αραβες αλλά παρόλο που οι Εβραίοι δέχτηκαν, οι Αραβες το απέρριψαν. Και δεν έμειναν μόνο στην απόρριψη αλλά εξαπέλυσαν έναν ολοκληρωτικό πόλεμο. Ηταν η ΑΠΟΡΡΙΨΗ Νο 2. Ιορδανία, Αίγυπτος, Συρία, Λίβανος και Ιράκ επιτέθηκαν στο νεοσχηματισθέν το 1948 κράτος του Ισραήλ. Ηττήθηκαν και απέτυχαν να το σβήσουν απ’ το χάρτη. Η περισσότερη από τη γη που ο ΟΗΕ προόριζε για τους Αραβες, η Δυτική Οχθη (του Ιορδάνη ποταμού) και η ανατολική Ιερουσαλήμ έγιναν πλέον «τα κατεχόμενα», κατεχόμενα όχι από το Ισραήλ αλλά από την Ιορδανία.
Μετά 20 χρόνια, το 1967, οι Αραβες αρχηγευούσης της Αιγύπτου με τη συμμετοχή της Συρίας και της Ιορδανίας ξανα-επιχείρησαν να καταστρέψουν το Ισραήλ. Ηττήθηκαν πάλι. Δυτική Οχθη, Ιερουσαλήμ, Γάζα και Σινά κατακτήθηκαν από το Ισραήλ, η κυβέρνηση του οποίου προβληματίστηκε και διαιρέθηκε ως προς το τι να κάνει με αυτές τις περιοχές. Οι μισοί ήθελαν να επιστρέψουν τη Δυτική Οχθη στην Ιορδανία και τη Γάζα στην Αίγυπτο με αντάλλαγμα την ειρήνη. Οι άλλοι μισοί να δοθούν στους ντόπιους Αραβες που τότε άρχισαν να αυτοαποκαλούνται Παλαιστίνιοι, με την ελπίδα να χτίσουν εκεί το δικό τους κράτος και να πάψουν τις επιθέσεις. Όμως η πραγματικότητα απέδειξε ότι καμία από αυτές τις σκέψεις δεν είχε προοπτική. Μετά από μερικούς μήνες ο Αραβικός Σύνδεσμος στο Σουδάν αποφάσισε τις διαβόητες 3 θέσεις του. ΟΧΙ ειρήνη με το Ισραήλ, ΟΧΙ αναγνώριση του Ισραήλ, ΟΧΙ διαπραγματεύσεις με το Ισραήλ. Ηταν η ΑΠΟΡΡΙΨΗ Νο 3.
Το 2000 ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Εχμούντ Μπάρακ και ο Γιάσερ Αραφάτ ηγέτης του PLO συναντήθηκαν στο Κάμπ Ντέιβιντ υπό τη σκέπη του προέδρου των ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον για να συμφωνήσουν σε ένα νέο σχέδιο δύο κρατών. Ο Μπάρακ πρόσφερε όλη τη Γάζα και το 94% της Δυτικής Οχθης με πρωτεύουσα την Α. Ιερουσαλήμ. Ο Αραφάτ το απέρριψε. Ο Κλίντον αγανακτισμένος δήλωσε μετά: «Ο Αραφάτ ήταν εδώ 14 ημέρες και είπε όχι σε όλα». Και το πιο τραγικό, μετά το τέλος της συνάντησης οι Παλαιστίνιοι κήρυξαν ιντιφάντα με ένα κύμα βομβιστών αυτοκτονίας που σκότωσαν χίλιους Ισραηλινούς και σακάτεψαν άλλες χιλιάδες επιπλέον. Ηταν η ΑΠΟΡΡΙΨΗ Νο 4.
Το 2008 ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Εχούντ Ολμέρτ πρόσφερε ακόμα περισσότερα από τον Μπάρακ. Ολη τη Γάζα, 94% της Δ. Οχθης με πρωτεύουσα την Α. Ιερουσαλήμ και λίγο παραπάνω γη για να κάνει την πρόταση πιο δελεαστική. Ο Παλαιστίνιος ηγέτης Μαχμούτ Αμπάς τα απέρριψε. Ηταν η ΑΠΟΡΡΙΨΗ Νο 5.
Εν τω μεταξύ ήδη το 2005 το Ισραήλ αυτοβούλως έδωσε τη Γάζα στους Παλαιστινίους μετακινώντας βιαίως έξω από αυτή πάνω από 5000 Εβραίους ως κίνηση καλής θέλησης. Οι Παλαιστίνιοι αντί να αναπτύξουν αυτή την περιοχή για το καλό των συμπατριωτών τους τη μετέτρεψαν σε ορμητήριο τρομοκρατίας.
Γιώργος Χώτος, Οκτώβριος 2024