Συνδυάζοντας παρατήρηση, επιστημονική μέθοδο, λογική, κριτική σκέψη και πολλές φορές ένστικτο για τις επικρατούσες θεωρίες, με το φτωχό μου μυαλό κατέληξα και ενίοτε δημοσιοποίησα ευθαρσώς θεωρίες οι οποίες αντιστρατεύονται τις επικρατούσες που κατά μάλλον κομπασμό των «κυβερνητικών εκπροσώπων» τους δηλώνονται ως αδιαμφισβήτητες.
Όταν μάλιστα αυτές οι επικρατούσες θεωρίες έχουν παγιωθεί εν είδη θρησκευτικού δογματισμού στην πλειονότητα των ανθρώπων, επιχρισμένες και με το λούστρο του επιγραφικού: «η επιστήμη απεφάνθη», το να τις αμφισβητήσεις μπορεί να σε υποβιβάσει σε αποσυνάγωγο, σε εξοστρακισμένο, ή σε αντιδραστικό στερώντας σου όχι απλώς κύρος αλλά ακόμα και επαγγελματική ανέλιξη.
Μια και ευτυχώς από το δεύτερο παραπάνω πλέον δεν κινδυνεύω, μπορώ με υπευθυνότητα, όση μου επιτρέπει η αρχαιοελληνική αλλά και (γιατί όχι) η Καντιανή ηθική, να ξεδιπλώνω την αντίθεση της σκέψης μου επί δύο τεραστίων διαστάσεων καθιερωμένων θεωριών, μιας παλιάς, της αβιογένεσης, δηλαδή του πως προέκυψε η ζωή (το πρώτο κύτταρο) και μιας σύγχρονης, της διαβόητης κλιματικής αλλαγής.
Εχω γράψει εδώ και χρόνια (από τους πρώτους, μάλιστα) για τη φενάκη της κλιματικής υστερίας και για την ευλογία του παραπάνω διοξειδίου του άνθρακα. Εχω γράψει για το αδύνατον της τυχαίας δημιουργίας του πρώτου κυττάρου που μόνο με ευφυή σχεδιασμό εξηγείται. Ομολογώ ότι και τα δύο με απασχόλησαν πρώτη φορά σοβαρά περί το 2010, τα έψαξα ενδελεχώς και αυτά που άρχισα να δημοσιοποιώ από το 2019, ήδη χρόνια πριν είχαν κατασταλάξει μέσα μου αλλά δείλιαζα να τα φανερώσω (κακώς, ξε-κακώς τόσο θάρρος είχα).
Τώρα είμαι οπλισμένος σαν αστακός με επιχειρήματα (ψάξτε με, όλα είναι στο διαδίκτυο) και δεν έχω ουδεμία αναστολή στο να μην ξεσπαθώνω.
Δεν με πτοούν επιχειρήματα του τύπου «μα τι λες τώρα, το θέμα έχει λήξει, αυτό αποφάσισαν όλοι οι επιστήμονες». Οσοι σείουν προ του προσώπου μου τέτοιες «κόκκινες κάρτες», καλό είναι να τους επισημάνω ότι ιστορικά, νέες θεωρίες ανέτρεψαν μακροχρόνιες και παγιωμένες μεν, λανθασμένες δε, όχι με συλλογικές παρουσιάσεις αλλά με τη μοναχική «αιρετική» δράση ανθρώπων (Κοπέρνικος, Γαλιλαίος, Βέγκενερ, Αϊνστάιν) που τόλμησαν να παρατηρήσουν και να σκεφτούν. Στην περίπτωσή μου όπου τα τελευταία χρόνια οι απόψεις μου όχι μοναχικές δεν είναι αλλά βρίσκουν αγκυροβόλιο ορθότητας στις απόψεις ολοένα και πιο πολλών επιστημόνων υψηλών αναστημάτων, είναι δυνατόν να μη νιώσω ότι είμαι κι εγώ στο σωστό μονοπάτι;
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ είναι η κατάσταση την οποία ακόμα κι αν σταματήσεις να την πιστεύεις αυτή εξακολουθεί να σε συντροφεύει.
ΑΦΑΣΙΑ καλείται η κατάσταση εκείνη κατά την οποία η διαπίστωση της πορείας σύγκρουσης ενός επερχόμενου κακού πάνω σου σε καθιστά απλό παρατηρητή της καταστροφής και μετέπειτα νέο διαπιστωτή του ότι καταστράφηκες.
Γιώργος Χώτος, Νοέμβριος 2024