Οι αντιλήψεις και οι δοξασίες για τους Εβραίους έχουν λίγο ή πολύ επηρεάσει όλους από την παιδική μας ηλικία και τολμώ να παραδεχτώ ότι μόνο στα ώριμα χρόνια μου τακτοποίησα το θέμα αυτό στη διανόησή μου. Και το τακτοποίησα με συστηματική μελέτη σοβαρών πηγών οι οποίες την τελευταία εικοσαετία λόγω του διαδικτύου μου στερέωσαν καλά την άποψή μου. Αποψη την οποία θα εκφράσω ευθαρσώς σε άλλη ενότητα διότι εδώ θα επιχειρήσω πρώτα να κεντρίσω το ενδιαφέρον του αναγνώστη στην περίπτωση τη δική μου στην οποία ίσως αναγνωρίσει και τον εαυτό του, αλλά σίγουρα θα αναγνωρίσει την περιρρέουσα αντίληψη για τους Εβραίους στη χώρα μας.
Μεγάλωσα ακούγοντας από την ηλικία του δημοτικού ιστορίες στο σπίτι μου (αριστερών καταβολών από το Βόλο και τα Τρίκαλα) για εβραίους, κυρίως ραβίνους, που είχαν κρυμμένους θησαυρούς και οι οποίοι υπεξαιρέθηκαν από γείτονες. Το γιατί έγινε αυτό δεν το καταλάβαινα, αργότερα κατάλαβα ότι μιλούσαν για τις ναζιστικές εκκαθαρίσεις εβραίων στην Ελλάδα. Ακουγα επίσης ότι “οι εβραίοι σταυρώσαν το Χριστό” ότι “είναι άτιμη ράτσα και παμπόνηροι“. Αυτά τα άκουγα και στο σχολείο στην Κυπαρισσία της 10ετίας του 60 και στο κατηχητικό, παράλληλα όμως με την εντατική διδασκαλία της Παλαιάς Διαθήκης.
Η ζωή μου συνέχισε κατόπιν κουβαλώντας όλη αυτή τη φαντασιακή (αρνητική φυσικά) εικόνα για αυτή την εθνότητα. Στα φοιτητικά μου χρόνια στην Πάτρα (10ετία 70) με τους πολλούς Παλαιστίνιους φοιτητές που είχαμε, η κατάσταση έγινε πολιτική και περίπου συμπάσχαμε για την καταπίεση που εβραίοι ασκούσαν στους ήρωες αγωνιστές του Αραφάτ. Αγανακτούσα για τα “αίσχη” των εβραίων στον καρτερικό λαό των Παλαιστινίων και ομολογώ ότι ζήλευα κιόλας για τους φοιτητές τους που έφεραν το φωτοστέφανο του αγωνιστή και που είχαν και μεγάλη πέραση στα κορίτσια μάλιστα. Κάτι δηλαδή σαν μεσανατολικοί Τσεγκεβάρες ενώ εγώ δεν μπορούσα να διοχετεύσω σε κάποιο μεγάλο σκοπό την επαναστατικότητά μου (η χούντα είχε πέσει και το κυπριακό δεν ήταν στην προτεραιότητα κανενός μας). Και για να μη το ξεχάσω, μου είχε τότε δημιουργήσει μεγάλη απορία (ήμουν 21 χρονών) η απάντηση ενός Παλαιστινίου φοιτητή σε συζήτηση που είχαμε στη φοιτητική λέσχη (παίζαμε πινγκ-πονγκ) όταν τον ρώτησα ποια η γνώμη του για την τουρκική εισβολή στην Κύπρο. “Η Κύπρος δεν ανήκει μόνο στην Ελλάδα” μου είπε, “οι τουρκοκύπριοι καταπιέζονταν από τους Ελληνες και η Τουρκία έκανε το καθήκον της“, “οι Αμερικανοί ιμπεριαλιστές και ο εβραϊκός σιωνισμός είναι που δημιουργούν όλα τα προβλήματα στον κόσμο” είπε καταλήγοντας αφοριστικά με ύφος περισπούδαστο. Ακόμα μετανιώνω που δεν του άπλωσα και τα 10 δάκτυλα των χεριών μου, αλλά πως να μπορούσα να το κάνω αφού δεν είχα όχι εθνική συνείδηση αλλά ούτε καν γνώση της ιστορίας επί των θεμάτων αυτών. Ημουν δηλαδή ένα πνευματικό ασπόνδυλο (όπως οι περισσότεροι φοιτητές μου άλλωστε, και δεν τους κακίζω γι’ αυτό αλλά μάλλον τους δικαιολογώ).
Και τα χρόνια περνούσαν ήλθε η δεκαετία του 80 και βρίσκομαι για μεταπτυχιακές σπουδές στην Ιαπωνία μεταξύ μιας πανσπερμίας νέων από όλες τις χώρες του κόσμου που είχαν λάβει παρόμοια με εμένα υποτροφία από την Ιαπωνική κυβέρνηση. Εκεί γνώρισα και τους πρώτους μουσουλμάνους (Αιγύπτιους, Ινδονήσιους, Ιρανούς, Αφρικανούς, Μαλαισιανούς, κ.ά.) που είχα για πρώτη φορά δει στη ζωή μου και κατάλαβα πόσο μεγάλη σημασία είχε η θρησκεία τους για την καθημερινότητά τους. Γνώρισα και Ισραηλινούς και μάλιστα με ένα εξ’ αυτών που το επιδίωξε να με γνωρίσει (αγαπούσε την Ελλάδα του Θεοδωράκη), γίναμε φίλοι. Στην αρχή ομολογώ ότι αισθανόμουνα ένα ασυνείδητο σφίξιμο αποτέλεσμα των δοξασιών για τους εβραίους που είχαν εμποτίσει παιδιόθεν το είναι μου. Γρήγορα όμως έγινα φυσιολογικός άνθρωπος και η ευγενική φιλία μας κατέληξε σε ενδιαφέρουσα παρέα. Αυτό που παρατήρησα όμως ήταν το ό,τι όλοι οι μουσουλμάνοι τον απέφευγαν τόσο αυτόν όσο και ένα άλλο ζευγάρι Ισραηλινών που περιστασιακά συναντιόμασταν. Δεν ήμουν σε θέση τότε να καταλάβω αν αυτή η κατάσταση σήμαινε κάτι βαθύτερο αλλά αυτό που κατόπιν θυμήθηκα και αξιολόγησα ήταν το ό,τι ποτέ δεν άκουσα από το στόμα των Ισραηλινών κάτι κακό ή έστω επικριτικό για τους μουσουλμάνους.
Και τα χρόνια πέρασαν και γύρισα από την Ιαπωνία και άρχισα να εργάζομαι στην πατρίδα μου σε ποικίλους ιχθυολογικούς τομείς. Ενας από αυτούς ήταν και στο πρώην Ελληνικό Κέντρο Παραγωγικότητας (ΕΛΚΕΠΑ) στην Πάτρα όπου διοργάνωνα, συντόνιζα και δίδασκα σε σεμινάρια για ιχθυοκαλλιέργειες (1986-88). Είχα υψηλή θέση και στενή σχέση με τον πρόεδρό του ο οποίος ως σημαντικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ είχε υψηλές γνωριμίες με κυβερνητικά στελέχη και αξιωματούχους της τότε κυβέρνησης Παπανδρέου. Από το γραφείο του παρήλαυναν ποικίλοι άνθρωποι εξουσίας μέχρι και των μυστικών υπηρεσιών. Ενας από αυτούς που είχε έλθει μια μέρα και με τον οποίο γνωριστήκαμε και με συμπάθησε (31 ετών εγώ, περί τα 55 αυτός) μου είπε με περισπούδαστο ύφος και με ένταση που μου είχε κάνει εντύπωση τα εξής: “Η πιο άτιμη ράτσα και εχθρός της Ελλάδας είναι οι εβραίοι και τα πρωτόκολλα της Σιών στα οποία υπακούουν, τα ξέρεις;” Οχι του απάντησα εγώ. “Διάβασε Διακογιάννη μου λέει για να μάθεις. Δεν έχει υπάρξει στη Γη πιο σιχαμένη ράτσα από αυτούς“. “Να βλέπεις εβραίο και να φεύγεις μακριά. Ας μην είχανε τους Αμερικάνους από πίσω και θα σούλεγα εγώ πως θα τους έπνιγαν στη θάλασσα οι Παλαιστίνιοι“. Ομολογώ ότι θορυβήθηκα και επηρεάστηκα μια και τα λεγόμενα αυτά προέρχονταν από έναν άνθρωπο κύρους (υποτίθεται).
Κάπου προς τα τέλη της 10ετίας του 90 είναι καλοκαίρι και μετά το κολύμπι μου, στην παραλία μπροστά από το ξενοδοχείο Achaia Beach στον Καστελόκαμπο κάθομαι στην καρέκλα μου να απολαύσω τον ήλιο. Φθάνει ένας κύριος 40-45 ετών με 2 κοριτσάκια 10-13 ετών και στρώνει τις πετσέτες τους στα 2-3 μέτρα από εμένα (και άλλους τριγύρω) και ετοιμάζονται για μπάνιο. Τα κοριτσάκια κάθονται κάτω και βγάζουν από ένα βιβλιαράκι. Ο κύριος αυτός (πατέρας τους προφανώς) ενώ τακτοποιούσε τα υπόλοιπα πράγματά τους άρχισε να τους μιλά με επιτηδευμένα δυνατή φωνή (προφανώς για να τον ακούουν) και να τους λέει. “Εσείς διαβάστε αυτό που σας είπα και θα έρθω να σας εξετάσω όταν γυρίσω με τις πορτοκαλάδες“. Πράγματι έφυγε πήγε μέχρι το υπαίθριο μπαρ και γύρισε με τα αναψυκτικά. Φθάνοντας στα κοριτσάκια άρχισε να μιλά αρκούντως δυνατά ώστε να τον ακούν όλοι και να λέει, “είδατε τώρα τι έκαναν οι εβραίοι στο Χριστό;“, “καταλάβατε γιατί τους μισούνε όλοι;“, “Αχ, ρε και νά’ χα ένα εβραίο τώρα μπροστά μου, θα του δάγκωνα το λαρύγγι …“. Φυσικά είχα μείνει άφωνος να παρακολουθώ εν μέσω καλοκαιρινής χαύνωσης το παραλήρημα αυτού του απίθανου τύπου. Ηταν όμως από τις πιο σουρεαλιστικές στιγμές της ζωής μου.
Αμέσως μετά το συγκλονιστικό γεγονός της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 σε συνεύρεση με πανεπιστημιακούς καθηγητές, συζητώντας για αυτό το τρομακτικό συμβάν, άκουσα έναν από αυτούς να δηλώνει: “Μωρέ τους χρειάζονταν των Αμερικανών αυτό, καλά να πάθουν με τους εβραίους που κυβερνούν στην πραγματικότητα την Αμερική“. Χρόνια μετά και σε σχέση με αυτό το γεγονός πάλι, όταν το ανέφερα σε μια συζήτηση ένας καθηγητής με ύφος αυθεντίας με διόρθωσε λέγοντας: “Καλά Γιώργο, πιστεύεις δηλαδή ότι δεν ήταν οι εβραίοι πίσω από αυτό το σκηνοθετημένο χτύπημα;“.
Δεν θα αναφέρω άλλα συμβάντα στη ζωή μου που να σχετίζονται με Εβραίους. Τα παραπάνω είναι νομίζω αρκετά για να καταδείξουν το πόσο βαθιά έχει εδραιωθεί στον ψυχισμό των Ελλήνων μια παραμορφωμένη ιδέα για αυτούς. Το ό,τι αυτή η παραμορφωμένη ιδέα είναι άδικη θα το αναδείξω σε επόμενη πραγματεία μου εδραζόμενη σε στοιχεία ιστορικά σχετικά με τη διένεξη Παλαιστινίων και Ισραήλινών. Διότι ας μην κρυβόμαστε, με όρους του σήμερα αυτό είναι το πρόβλημα που βρίσκεται στην καρδιά του γενικότερου προβλήματος που είναι ο μουσουλμανικός ολοκληρωτισμός ως επεκτατική τάση άλωσης του Δυτικού κόσμου.
Γιώργος Χώτος, Ιούνιος 2019